باز هم مهر نا مهربان، باز هم تبعیض

باز هم مهر نا مهربان، باز هم تبعیض
بیانیه کانون مبارزه با نژاد پرستی در ایران
اول مهر ۹۶ فرا می رسد اما این مهر برای کودکان عرب، مهر نیست، نا مهربانی است، رنج است و نابرابری. بریدن زبان مادری است و تحمیل زبانی دیگر. فرمانروایان ملت فرادست این ظلم نود ساله را به قصد ریشه کنی زبان و فرهنگ ملت عرب و دیگر ملل ساکن ایران روا داشته اند و در این راه از پشتیبانی اغلب نخبگان فرهنگی و سیاسی برخوردار بوده اند. در واقع هم فرهنگستان زبان فارسی خواستار ذبح زبان های غیر فارسی است و هم “اتحاد بازنشستگان”. اولی یک نهاد دولتی است که بودجه اش از مالیات و ثروت های سرزمین های ما تامین می شود و چند سال پیش مخالفت اعضای اش را با اجرایی کردن اصل ۱۵ دیدیم و دیگری یک نهاد به اصطلاح اپوزیسیون معلمان است که در بیانیه مورخ ۲۶ شهریور ۹۶ خود در باره همه کاستی های آموزش و پرورش صحبت کرده جز حق کودکان غیر فارس در آموزش به زبان مادری شان. این دو نهاد – البته – نمونه ای از بسیارند.
حسن روحانی که با نشر بیانیه ده ماده ای توانست آرای مناطق غیر فارس را به دست آورد همچون پیشینیان اصلاح طلب خود، گامی در خور برای اجرای اصل ۱۵ قانون اساسی خود جمهوری اسلامی بر نداشته است بلکه با طرح های قطره چکان، همچون تدریس چند واحد درسی ترکی و کردی در دانشگاه ها، فریبکارانه می کوشد زمان بخرد تا فرآیند فارسیزاسیون ادامه یابد.
محروم کردن بیش از نیمی از جمعیت ایران از آموزش به زبان مادری خویش، و تحمیل آموزش به زبانی دیگر، جنایتی فرهنگی است که حاکمان مرکز می خواهند آن را عادی جلوه دهند. اما این امر عادی نیست و باید در این زمینه آشنایی زدایی شود. به رغم مسوولیت مستقیم این حاکمان و نخبگان حامی آنان باید گفت، ما قربانیان این جنایت هم به نوعی مقصر بوده ایم زیرا که واکنش شایسته ای برای دفاع از زبان و فرهنگمان انجام نداده ایم. دشمنان فرهنگ و زبان ما، با پند و اندرز و خواهش و تمنا از امتیازات زبانی و فرهنگی خود دست بر نمی دارند مگر این که شاهد واکنشی مناسب و موثر از سوی ما باشند. سال ها و دهه ها می گذرد و واکنش ما محدود به چند بیانیه و عکس و کمپین شده است. صاحبان امتیازات زبانی و فرهنگی را نمی توان با این شیوه ها به عقب نشینی واداشت و باید به فکر شیوه های موثرتری باشیم. این انتظار از ملیت های بزرگتر و پرجمعیت تر نظیر ترک ها بیشتر است.
پاسداران ایران تک زبان، تک فرهنگ بدانند که تحولات درون و برون ایران نشانگر اعتلای تدریجی نبرد ملت هایی است که تا چندی پیش همچون ملل ایران، زبانی بریده و فرهنگی سرکوب شده داشتند. لذا اصرار بر تبعیض زبانى و فرهنگی و مقاومت در برابر بدیهی ترین حقوق انسانی ملل ایران می تواند سیل بنیان کنی را برانگیزد که از حد مطالبات فرهنگی فراتر رود.
شماره ۳۸/۲۲/۹/۲۰۱۷

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)