من شهرزادم و سعی می‌کنم هر چند شب، اینجا براتون یک قصه بگم. تلاش می‌کنم این قصه‌ها و داستان‌ها خیلی بلند هم نباشه و حوصله‌ی خوندنش پای کامپیوتر و آیپد و… باشه..

 

اما قصه امشب: «سگی زیر باران» از نسیم خاکسار، نویسنده‌ی جنوبی ساکن هلند

 

سگی زیر باران

نسیم خاکسار

یکی از آن بعد از ظهرهای بارانی و خسته کننده و کسالت آور یکشنبه بود. همه جا تعطیل بود و تنها جائی که توی این باران انتظارت را می کشید، توی بارانی که چهار روز بود یکریز می‌بارید و حتی گاه که سرپوش فلزی دودکش بخاری روی سقف که قطرات باران روی آن ضرب می‌گرفتند و صداش از توی اتاق هم شنیده می شد از سر و صدا می افتاد، باز می‌دانستی که دارد می بارد، کافه ای بود با سه چهار تا و یا بیشتر آدم علاف مثل خودت تا در آن بنشینی و نم نم آبجو بنوشی و فکر کنی تا پاسی از شب بگذرد و کپه مرگت را بگذاری و بعد کابوس ببینی. کابوس پژمرده شدن و مردن همه شادی‌هایی که به آن ها امید بسته بودی. و بعد دیدن خودت چون تماشاگری ناتوان و وامانده در برابر آن همه مردن ها و پژمرده شدن ها و بعد سراسیمه برخاستن با دهانی تلخ و دیدن این که همان اتاق است و همان میز و همان پنجره که در پشت آن می توانستی دو درخت توی کوچه را ببینی؛ با قطرات باران که از نوک برگ هاشان می چکید. چکه، چکه، چکه. انگار آن ها نیز در تمام طول شب با تو گریه کرده بودند.

من دیگر از نشستن و قدم زدن توی اتاقم خسته شده بودم. حافظ و شمس هم دیگر یاریم نمی‌کردند. اگر هوا آفتابی بود و اگر از توی پنجره می شد برگ های درختان را که زیر آفتاب می درخشیدند سبز و خندان دید و یا سر و صدای بچه ها را از توی کوچه شنید،‌ شاید می‌توانستم بمانم.
جائی که من در آن زندگی می‌کردم، محله دورافتاده ای بود در شهر اوترخت که نسبت به محله های دیگرش زیاد خوشنام نبود. مردمش از آدم های پائین شهر بودند. بیکار و بیعارهائی که تا هوا آفتابی می شد، صندلی می گذاشتند توی کوچه و تا نصفه های شب می نشستند و آبجو می نوشیدند. و بلندبلند با هم حرف می زدند. وقتی هم حرفی برای زدن نداشتن نداشتند صدای رادیو و یا ضبط صوت شان را آنقدر بلند می کردند که کوچه را صدا برمی‌داشت. مردها سیاه مست که می شدند، گاه می‌افتادند به جان زن ها شان و همان توی کوچه سخت آن ها را کتک می زدند. زن ها مثل موش از مردهاشان می ترسیدند. و همیشه با چهره هائی زرد و گاه پف کرده از بی‌خوابی در حالی که لنگ های چاق ولاغرشان را بیرون انداخته بودند پا به پای مردهاشان آبجو می نوشیدند و وقتی یکی از آن ها رهگذری را زیر متلک می‌گرفت قاه قاه می خندیدند. پیرزن تنهائی که در طبقه پائین ساختمانی که من توش زندگی می‌کردم می‌نشست همیشه از دست سر و صدا و لات بازی هاشان شکایت داشت. اما زورش به آن ها نمی‌رسید. همو بود که برای بار اول به من گفت این جا محله آرامی نیست. البته اگر او هم نمی گفت بعد از یک دوهفته خودم این را می‌فهمیدم.

آدم های محل با کسانی که از جنس خودشان نبودند، خوب تا نمی کردند. یکجوری به پر و پای شان می چسبیدند تا دک شان کنند. این اخلاق به بچه های شان هم سرایت کرده بود. توی آن دوهفته اول بچه ها از دم می‌آمدند و پشت در ورودی خانه ام می شاشیدند. اوائل فکر می‌کردم کار سگ هاست. و فکر می کردم حتماً به دهن شان مزه کرده است که آن همه پله را تا طبقه دوم بالا می آیند تا در آن جا بشاشند. اما گاه خیسی شاش تا سر دستگیره در بالا می‌رفت و باور کردن این که سگ ها بتوانند فواره وار بشاشند دور از عقل بود. تا این که یک روز مچ یکی شان را گرفتم. پسرک شش ساله و همین حدود به نظر می رسید. تُپل و موبور. فکر کردم پسر آن شکم گنده خپله ای بود که توی کوچه لیوان آبجو از دستش نمی افتاد. عین او با پاهای از هم باز ایستاده بود. دوتا بازوی کلفت خالدار و یک شیشه آبجو هاینکن هلندی در دستش کم داشت تا او را با پدرش عوضی بگیری. وقتی از او پرسیدم چرا این کار را می‌کند، زُل زد توی صورتم و انگار به حقوق مسلم اش تجاوز شده باشد، با اخم گفت که خوب کاری می کند. ماندم توش که چه جوابی به او بدهم. اما دیدم کار من از این ها گذشته است که این جور بازی ها اذیتم کند. ناچار توی صورت کک مکی اش خندیدم و گفتم
« اوکی. اوکی.»
پسرک اما هنوز ول کن نبود. همانطور ایستاده بود و بّر و بّر با اخم نگاهم می‌کرد.
گفتم:‌« انگار دلخوری. اگر بازم شاش داری بشاش!»
گفت :‌« نه. تمام شد. » و از جاش تکان نخورد

خواستم بگویم اگر فکر می کند کم آورده است. می تواند برود و تمام فک و فامیلش را صدا بزند تا آن ها هم بیایند و همین جا رودخانه راه بیاندازند. اما نگفتم.
بعد از مدتی رفتارشان با من کمی عوض شد. بچه ها زودتر. روزنامه کهنه هایم را برای‌ شان جمع می کردم و آن ها با فروش آن بستنی و سیب زمینی پخته برای خودشان می خریدند. برای بزرگترها هم بازی یک طرفه چندان لطفی نداشت. رابطه ام با پیرزن اما از همان اول بد نبود. گاه گاهی محض چاق سلامتی سری به او می زدم.
پیرزن تنها بود. همیشه تنها بود. از صبح تا شب روی یک صندلی دسته دار کنار پنجره بزرگ خانه اش که رو به کوچه بود می نشست و پاش را روی چارپایه کوچکی که بالشی روش بود دراز می کرد و کتاب و داستان های سرگرم کننده می خواند. یا تلویزیون تماشا می‌کرد. پرده پشت پنجره اش را طوری می کشید که زیاد از بیرون دیده نشود. جز دختری که هفته ای دوبار به او سرمی‌زد و برایش غذا می پخت و خانه اش را رفت و روب می‌کرد، ندیده بودم کسی به او سر بزند. سه دختر و یک پسر داشت که در شهرهای دیگر زندگی می‌کردند. پسرش تمبر جمع می کرد و پیرزن تا مرا می‌دید می پرسید نامه ای از ایران داشته ام یا نه. تا حالا هفت هشتائی تمبر به او داده بودم که هنوز روی چارپایه بغل دستش بود. منتظر بود پسرش بیاید تا آن ها را به او بدهد. پیرزن چون چند وقتی در بیمارستان بستری بود و بغل دستش چند نفری بیمارعرب و ترک بود چند کلمه ای هم عربی و ترکی می دانست. آنقدر به همین سه چهار کلمه دلش خوش بود که بدم نیامد سه چهار کلمه فارسی هم من یادش بدهم تا زبان بین المللی اش را کامل کند.

سرپوش فلزی دودکش بخاری روی سقف که کمی از صدا افتاد، بارانی‌ام را پوشیدم و بی هدف از خانه بیرون زدم. دیگر از پنجره به بیرون نگاه نکردم تا دیدن ریز بارانی که چهار روز بود می آمد و سر ایستادن نداشت رای ام را نزند. در را که باز کردم سگ سیاه و پشمالو و کوچکی را دیدم که پشت در ایستاده بود. سگ تا مرا دید خودش را کشاند نزدیک پاهایم و با حالتی مهربان سر و گوشش را به کفش هایم مالید. بار اولی بود که او را می دیدم. حالتش طوری بود که انگار ساعت ها انتظار من را می کشید. خیلی تعجب کردم. تا حالا رفتار خوشی از سگ ها در این جا ندیده بودم. از ترس آن ها کمتر توی پارک نزدیک به خانه قدم می زدم. همیشه تا از دور می دیدم شان راهم را یک جورهائی کج می کردم تا از دست واق واق و خیز برداشتن های ناگهانی شان فرار کنم. اما انگار این سگ از جنس دیگری بود. با این همه با احتیاط خم شدم و طوری روی پشم های پشتش دست کشیدم تا اگر ناتوئی کرد آمادگی گریز داشته باشم. سگ آرام نشست و نشان داد که پیش از این ها نیاز به مهربانی دارد. پشم های پشتش کمی خیس بود و معلوم بود مدتی را زیر باران بوده است. به ذهنم نمی رفت سگ بی صاحبی باشد. سگ ها این جا معمولاً بیکس و کار نمی‌ماندند. وضع شان از آدم ها بهتر بود. فکر کردم حتماً مال یکی از آدم های ساختمان و یا یکی از این همسایه های دورو بر است که بیرونش کرده اند تا خودش را خالی کند. از پله ها که پائین رفتم دیدم با احتیاط دارد دنبالم می‌آید. به عادت هلندی ها که به سگ هاشان امر ونهی می کنند به او گفتم که تکان نخورد. و همان جائی که هست بنشیند. سگ اول نپذیرفت. انگار نفهمید چه گفتم. شاید هم تلفظ من از کلمات هلندی برایش غریب بود. آما بعد آرام و رام سِرِ یکی از پله ها نشست. ولی تا دوباره راه افتادم مثل بچه ای سرتق پا شد و دنبالم دوید.

توی کوچه باران نم نم و یکنواخت می بارید. همه جا خیس بود. پیرزن طبق معمول پشت پنجره نشسته بود و از خلوتی توی کوچه استفاده کرده بود و پرده پنجره را تا ته عقب کشیده بود. وقتی برایش دست تکان دادم با سر اشاره کرد که کارم دارد. سگ هنوز دنبالم بود. با کمی فاصله ایستاده بود زیر باران و نگاهم می کرد. پیرزن در حالی که با چوب زیر بغل راه می‌رفت از اتاق بیرون زد و آمد در را باز کرد.
گفتم: ‌« چطوری ؟»
گفت: ‌« بد نیستم. » بعد اضافه کرد:‌« اگر برایت زحمتی نیست بیا و چوب های زیر تشک تختخوابم را جا بیانداز.»
با خنده گفتم :‌« چه شده؟»
گفت :« دیشب افتادند.» و با حرکتی که به سر و شانه اش داد به من فهماند که تمام دیشب را کجکی روی تخت خوابیده .
آمدم که بروم تو، سگ هم از لای پاهایم خودش را کشاند توی خانه. پیرزن دادش درآمد:‌« نه! نه! برو بیرون. برو!»
سگ مظلومانه به من نگاه کرد. وقتی من شانه ام را با یک حالتی در برابرش بالا انداختم که یعنی بی تقصیرم، از در بیرون رفت. پیرزن در را که بست تا اتاق خوابش را نشانم بدهد هنوز از دست سگ عصبانی بود. همین طور که با تکیه به چوب زیر بغل راه می رفت به سگ و صاحب سگ فحش می داد.
یک طرف تختخواب پیرزن کاملاً روی زمین خوابیده بود. دلم برایش سوخت.
گفتم:‌« دیشب چطور روی آن خوابیدی؟»
گفت:‌«چاره ای نداشتم.» و دوباره به سگ فحش داد.

برای اولین بار بود که اتاق خواب پیرزن را می دیدم. روی تاقچه های چوبی دیوار بغل تختخوابش یک مشت عروسک کوچک چینی با رنگ های مختلف چیده شده بود. و عکس بزرگ قاب کرده دختری روی دیوار دیده می شد که فکر کردم عکس دختر اوست. اما وقتی از او پرسیدم گفت عکس دختری است که پیشتر پرستاریش را می کرده و دو سال پیش در اثر تصادف اتومیبلش مرده . دخترک توی عکس قیافه محزون و کودکانه‌ای داشت. پتوها و تشک بزرگ و سنگین او را با احتیاط که عروسک ها را نیاندازم از روی تختخواب برداشتم. پیرزن یک تخت فنری سنگین بدون پایه را به جای کفی روی تخت گذاشته بود و چوب های افتاده زیر آن بودند. چوب ها کمی کوتاه بودند و باید طوری درعرض تخت می‌چیدمشان که از دو سر مساوی باشند و با تکان خوردن تخت دوباره نیافتند. پیرزن خودش راهنمائی‌ام کرد چوب ها را چگونه بگذارم. کارم که تمام شد گفتم:
« حالا امشب را راحت بگیر بخواب.»
گفت:‌« متشکرم.» و در حالی که دنبالم می‌آمد دوباره حرف سگ را پیش کشید.
گفتم‌:« چرا اینقدر با این سگ بدی؟»
گفت:« سگ خیلی بدی است. محلش نگذار.»
گفتم:‌« به نظر من سگ بدی نیامد. تو بی خود با او چپ افتادی.»
گفت:‌« نه، خیلی بد است. به او رو نده. مثل صاحبش بد است.»
گفتم:‌ « مگر می دانی مال کیه؟»
گفت :‌« آره.» و نشانی های صاحب سگ را داد. اما من درست نتوانستم او را بشناسم. پیرزن از پشت شیشه، خانه ای را در سمت چپ کوچه نشانم داد که پنجره اش تاریک بود. شناختمش. یکی از همان آدم هائی بود که همیشه مست می‌کرد و سر و صدا راه می انداخت و او از دست شان کلافه بود. پیرزن ازم خواست که چند دقیقه ای پهلویش بنشینم و به فنجانی قهوه دعوتم کرد.
گفتم: « می ترسم اسباب ‌زحمت شود.»
گفت :« نه. قهوه حاضر است.»
خودم رفتم توی آشپزخانه و دو فنجان قهوه ریختم و به اتاق پذیرائی برگشتم. پیرزن برایم گفت پنج روزی است که سگ ول شده است. و گفت پنج روز پیش نماینده « شرکت سی و دو» که مالک همه خانه های این اطراف است با چند پلیس گردن کلفت و یک کامیون باری و چند کارگر اینجا آمده بودند و صاحب سگ را که مدتی بود اجاره خانه اش را نمی پرداخت با زن و بچه و تمام اثاثیه هاشان ریخته بودند توی کامیون و از این جا برده بودند.
گفتم:‌‌« پس چرا سگ را نبردند؟»
پیرزن جوابی نداد.
گفتم:‌« حتماً وقتی ماموران آمدند، سگ توی کوچه بوده.»
گفت:‌« نمی شود که از یادشان رفته باشد.»
گفتم: « پس چرا جاش گذاشتند؟»
گفت:« برای دله دزدی.»
گفتم:‌« بیچاره سگ. پس بی صاحب مانده.»
گفت:‌« دلت برایش نسوزد. یارو، صاحبش ، خودش می آید سراغش.»
گفتم:‌« چطور است یک چند روزی به او جا بدهم. »
گفت:‌« من میدانم سراغش می آید. اگر به او جا بدهی با تو دعوا می‌کند.»
گفتم:‌« چرا؟»
گفت :‌« این ها این جوری اند. تو هنوز آن ها را خوب نمی شناسی.»

وقتی از خانه پیرزن بیرون می زدم، دوباره سگ را دیدم که زیر یکی از درختان توی کوچه ایستاده بود. شاخ و برگ های درخت دیگر نمی توانستند آب را در خود نگه دارند و باران حسابی خیسش کرده بود. سگ بیچاره طوری نگاهم می کرد که انگار منتظر بود صداش بزنم. دلم برایش سوخت. اما حرف های پیرزن کمی نگرانم کرده بود. حوصله یکی به دو و توضیح دادن به کسی را نداشتم. ناچار زیر باران راه افتادم. وقتی از سر کوچه می پیچیدم باز دیدمش که همان جا ایستاده بود و گوئی منتظر بود تا صدایش بزنم.
نرم بادی که گاه می وزید قطرات باران را روی صورتم می ریخت. راه از سر شاخه و برگ های افتاده درختان پوشیده شده بود. گاه که پایم روی آن ها می رفت چرق چرق صدا می کردند. بارانی ام بد نبود. برای همین راهی نسبتاً طولانی را انتخاب کردم تا وقتی به مرکز شهر می رسم هوا تاریک شده باشد.

قدم زدن زیر باران همیشه حس تنهائی را در من شدیدتر می کرد. اما انگار چاره ای نداشتم. هرگاه که بیقراری تو شروع شد، حالتی که از پیش هم خبر نمی‌کند، دیگر نمی توانی در یکجا بمانی. البته این حالت ها دیگر بعد از مدتی پاره های همیشگی زندگی ات در تبعید می شود. از دستت هم کاری ساخته نیست. دلت نمی‌خواهد بگذاری یاس بر تو چیره شود و افق را تاریک ببینی. اما می شود. نمی خواهی احساس خستگی کنی،‌ اما پیش می آید. نمی خواهی با رنج و درد مردمت فاصله داشته باشی و احساس کنی که نقش تماشاگری را یافته ای. تماشاگری که می‌بیند همه آن چیزهائی که دوست شان می داشت و می دارد، دارند هرکدام به شکلی ویران می شوند، اما می بینی که یافته ای. آنگاه به گذشته‌ات برمی‌گردی و از خودت می‌پرسی راستی که بودی؟ و چه می‌خواستی؟‌ آیا همه آن رنج های زندگی ات به خاطر این بود تا ساحل عافیتی بیابی و روح مرده ات را از صبح تا شب به این جا و آن جا بکشانی . و ببینی که جسم جوانت دارد پیر می‌شود. و تپش های قلبت کاستی می‌گیرد. به خودت نهیب می زدی که نه! و هر روز که از خواب برمی‌خواستی سعی می‌کردی دوباره از نو شروع کنی. از نو بسازی. اما انگار دیر شده باشد . انگار خیلی دیر شده باشد، دیگر نمی توانستی. حتی اگر می خواستی هم نمی توانستی. و این گونه بود که چون قایقی بادبانی تن به باد می دادی. باد ویران کننده. باد مهاجم . تا کی ، یکی از این روزها، قایق را بر صخره ای بکوبد و نقطه پایانی بر این سفر تلخ بگذارد. نه مرغان دریائی که با سفر آشنایند، می توانند آواز غمناک این سفر تلخ را بخوانند و نه امواج بیتاب دریا. و نه باد بی‌قرار. تنها، صخره بر ساحل مانده می داند که در شکستن و خرد شدن آن قایق بادبانی چه آواز سهمگینی خاموشی گرفت.

هوا دیگر تاریک شده بود که به مرکز شهر رسیدم. باران هنوز یکریز می بارید. لجباز و یکدنده. حوصله تنها نشستن توی کافه را نداشتم. زیر سایبانی ایستادم و سیگاری روشن‌کردم. کسی توی خیابان دیده نمی شد. مجسمه اسب و اسب سواری که در وسط میدانچه بود از دور زیر باران سیاهی می زد. سوار قوز کرده بود و ردائی کلفت شانه و پشت او را می پوشاند. ردای سوار زیر نور چراغ های خیابان برق سیاهتابی داشت. یاد سگ کوچولو افتادم. فکر کردم هنوز باید زیر باران مانده باشد.زیر همان درخت. و منتظر تا یکی او را صدا بزند. شاید هم رفته بود توی ساختمان و روی یکی از پله ها خوابیده بود. توی این چند روز حتماً یک غذای درست و حسابی هم گیرش نیامده بود. بیچاره را پاک از یاد برده بودند. کاری که توی شهر نداشتم. تصمیم گرفتم با اتوبوس برگردم و او را اگر هنوز زیر باران مانده است به خانه ببرم. باران تندتر شده بود. و جز صدای آن، ‌صدائی دیگر شنیده نمی شد. از اتوبوس که پیاده شدم شروع به دویدن کردم. وقتی به کوچه مان رسیدم نفس نفس می زدم. سگ کوچولوی پشمالو روبروی خانه خالی ایستاده بود و داشت به پنجره تاریک آن نگاه می‌کرد. به نظر می آمد از یافتن سرپناهی دیگر نومید شده بود. حالت ایستادنش در آن تاریکی مسلط، برابر آن خانه خالی به گونه ای بود که گوئی هر آن انتظار می کشید چراغ خانه روشن شود و دستی از پشت شیشه پنجره او را به درون خانه دعوت کند. کمی ایستادم. بعد آرام آرام به او نزدیک شدم. شُرشُر آب از سر و بدنش می چکید. خودم هم حسابی خیس و تیل شده بودم. آنقدر خسته که وقتی خم شدم تا او را در بغل بگیرم زانوهایم می‌لرزید. سگ انگار ناگهان حضور بیگانه ای را در کنارش احساس کرده باشد بی آن که نگاهم کند جستی زد و تا انتهای کوچه دوید. من هم دنبالش دویدم. سگ از سرکوچه پیچید و از روی نرده کوتاه آهنی پارک کوچکی که در همان نزدیکی ها بود پرید و لای شاخ و برگ انبوه تیغدار تمشک های وحشی و گیاهان دیگر پنهان شد. من نزدیک نرده آهنی بودم که سگ زیر بوته ها رفت. اما وقتی توی پارک رفتم و پای بوته ها خم شدم و صدایش کردم بیرون نیامد. هرچقدر سوت کشیدم و صدایش کردم جوابی نداد.

فکرکردم کجا ممکن است رفته باشد. بوته ها را دور زدم. و از پشت، زیر آن ها را نگاه کردم اما سگ در آن جا نبود. مشکل بود توی تاریکی و زیر بارانی که تند می بارید او را پیدا کنم. ناچار بعد از مدتی تقلا و این سو و آن سو رفتن، خسته و کوفته به سمت خانه راه افتادم. چراغ اتاقی که پیرزن معمولاً در آن جا روی صندلی می نشست و بیرون را تماشا می کرد هنوز روشن بود. تعجب کردم. او معمولاً در این وقت شب می خوابید. تا حالا ندیده بودم که تا این وقت شب بیدار مانده باشد. از جلو پنجره اش که گذشتم، پیرزن انگار انتظار مرا می‌کشید دستش را تند تند تکان داد. و سعی کرد از جاش برخیزد. فهمیدم دوباره با من کار دارد. در را که باز کرد روشنائی توی راهرو به بیرون تابید. قطرات درشت باران که پای در می ریختند توی نور پیدا شدند.
پیرزن گفت :‌« آه. تو بد طور خیس شدی. بیا،‌ بیا تو.»
حس کردم چانه اش موقع حرف زدن می لرزید و اضطراب خاصی با او بود. صورتش زیر نور چراغ مهتابی توی راهرو رنگ پریده تر به نظر می رسید.
گفتم :‌ « چیزی شده ؟»
گفت :‌ « بیا تو. تو حسابی خیس شدی.»
خواستم بگویم دنبال سگ بودم، اما نگفتم. پیرزن دوباره گفت:‌ «بیا. بیا تو.»
بارانی خیسم را درآوردم و همان جا پای در گذاشتم. پیرزن در را که بست حوله ای از روی جارختیِ توی راهرو برداشت و به من داد تا سر و رویم را خشک کنم.
دوباره پرسیدم:‌ «چیزی شده؟»
گفت :‌ « چوب ها دوباره افتادند.»
وقتی حوله را به او می دادم گفتم :‌«عجیب است..»
گفت : «آره عجیب است.»
گفتم نگران نباش. درستش می کنم.»
گفت:‌« فکر می کنی چرا افتادند؟»
گفتم :‌ «چوب ها کوتاه بودند. حتماً وقتی داشتم کفی را روی شان می‌گذاشتم جا به جا شدند.»
پیرزن دیگر چیزی نگفت. اما من حس کردم افتادن چوب ها او را ترسانده است. دوباره تشک و پتوها را از روی تخت برداشتم و چوب ها را مرتب چیدم. او در تمام این مدت با دقت به چوب ها نگاه می‌کرد، ولی حرفی نمی‌زد. کارم که تمام شد گفتم:
« باید آن ها را عوض کرد. زیادی کوتاهند.»
پیرزن گفت:‌ « من می ترسم.»
گفتم:‌« از چه می ترسی؟»
پیرزن سرش را پائین انداخت و دوباره گفت:‌« من می ترسم.» و انگار سرش گیج رفته باشد تعادلش را کمی از دست داد. و چوب زیر بغلش نزدیک بود بیافتد. دست گذاشتم روی شانه اش و گفتم:‌« نترس. فکر نمی کنم این بار، دیگر بیافتند.» . برای آن که آرامش خاطری به او بدهم گفتم:
«فکر می کنم توی انبار چند تا چوب بلند داشته باشم. فردا صبح برایت درستش می‌کنم.»
پیرزن در حالی که وحشتزده نگاهم می کرد گفت :‌
« من می ترسم. چرا دوباره چوب ها افتادند.»
گفتم:‌ «بی خودی می‌ترسی. چیزی پیش نمی آید.»
گفت:‌ « سه سال است که آن زیرند. چطور شده یکباره کوتاه شده اند؟»
گفتم :« پیش می آید.»
گفت :‌«من می ترسم امشب تنها باشم. من می ترسم اگر اتفاقی بیافتد تنها باشم.»
پیرزن ترسید بگوید چه اتفاقی ممکن است بیافتد. اما کاملاً پیدا بود از چه می ترسد. حباب چراغ خاموش بالای سرش سایه ای وهمناک روی پیشانی و گونه اش انداخته بود. سربرگرداندم و به عروسک های کوچک چینی که به ردیف روی تاقچه چوبی چیده شده بودند نگاه کردم. به آن دوتا که شکل فرشته بودند و دوتا بال کوچک چینی داشتند.
پیرزن گفت:‌« قول بده تا خوابم نرفته از این جا نمی روی.»
گفتم: ‌«باشد.»
گفت: ‌«اگر بروی من تا صبح بیدار می مانم.»
گفتم:‌ «نترس. برو بگیر بخواب. من توی اتاق پذیرائی می نشینم.
گفت: ‌«خیلی منتظرت بودم. کجا رفته بودی؟»
گفتم :‌« همین دور و برا.» و از دهنم پرید :‌« سگ بیچاره هنوز توی کوچه است.»
پیرزن وقتی اسم سگ را شنید این بار هیچ نگفت. رفت توی آشپزخانه که برایم قهوه درست کند. گفتم که شب ها قهوه نمی خورم. و اصلاً زیاد اهل نوشیدن قهوه هم نیستم. و به او اصرار کردم که برود بخوابد. پیرزن پذیرفت. و پیش از آن که توی اتاق خوابش برود رفت دم در و شنیدم که چندبار به هلندی سگ را صدا زد.
من کنار پنجره ایستادم و به شُرشُر باران که صدایش شنیده می شد گوش دادم. و فکر کردم سگ ممکن است کجا خودش را قایم کرده باشد.

دی ماه ۱۳۶۵.
اوترخت

 

 

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com