به تاریخ اول سرطان ۱۴۰۱، زلزله های پی در پی در ولایات خوست، پکتیا و پکتیکا رخ داد و دار و ندار بیچاره‌ترین و فقیرترین مردم افغانستان را از آنها گرفت. مردم این مناطق با تحمل فقر و گرسنگی توانسته بودند برای خود سرپناهی گلی بسازند که همه در یک چشم بهم زدن تبدیل به ویرانه شدند. این مردمان زلزله‌زده در نبود اندکترین امکانات تلاش به زنده‌ماندن می‌کنند.
آنان کوچکترین دسترسی به آب آشامیدنی سالم، سرپناه و غذای کافی ندارند. طالبان مانع از هرگونه کمک رسانی در منطقه می شوند و تلاش می کنند تمام کمک های رسیده را زیر نام توزیع به مردم به مراکز شهرها انتقال داده در اختیار عساکر خود قرار دهند.
زنان افغانستان همیشه در حاکمیت های بنیادگرا و بلایای طبیعی اولین قربانیان بوده‌اند. در ساحه زلزله‌زده خانه های ویران شده و خیمه‌های که بعد از زلزله برپا شده بودند در اثر آمدن سیلاب ها غرق در گل و لای اند و تعدادی خیمه‌ها را سیلاب با خود برده است. زنان و کودکان بدون سرپناه شب و روز شان را در هوای آزاد سپری می‌کنند.
طالبان به تمام نهادهای امدادرسان اخطار داده‌اند تا از کمک به زنان خودداری کرده در غیر آن باید ساحه را ترک کنند. به باور طالبان، زنان و کودکان مهم نبوده و مرگ و میر زنان در عدم امکانات اولیه و بخصوص بهداشتی به امر معمول در حاکمیت طالبانی مبدل گشته است.
س، یکی از زنان در ولسوالی می‌گوید: «من را در دوازده سالگی به شوهر دادند و از ولسوالی دیگر به اینجا آوردند. حالا پنجاه ساله هستم و بعد از ازدواج هرگز خانواده‌ام را ندیده‌ام.» درحالیکه اشک‌هایش جاری می‌شود ادامه می‌دهد: «شنیدم پدر و مادرم مرده‌اند. ما زنان حق نداریم بیرون از منطقه برویم، من هرگز شهر را ندیده‌ام.»
زن دیگری ابراز می‌دارد: « پسر بزرگم را در زلزله از دست دادم و حالا مسولیت همسر و دو کودک اش بر عهده من است، روزهاست فقط با علف کوه زندگی می کنیم. هیچ غذایی برای خوردن نداریم. نمی دانم خدا ما را چرا فراموش کرده است.»
در این روزها امپریالیسم امریکا و متحدان‌اش در پی آزادساختن پول های مردم افغانستان و تسلیم آن به طالبان اند. امریکا می‌خواهد که بار دیگر گویا ناجی مردم افغانستان باشد، درحالیکه با تسلیم‌دهی این کمک‌ها به نوکران طالبی‌اش پایه‌های لرزان این نظام فاشیست را محکم‌تر ساخته و مردم ما را بیشتر از همیشه در چنگال این جانیان گیر می اندازد. و همچون دست‌نشاندگان جهادی‌اش جیب‌های آنان را پر می کند. کمک‌های رسیده به دست طالبان در وضعیت مردم نگون بخت ما کوچکترین تاثیری نداشته، بلکه مردم ما را بیشتر در تاریکی حاکمیت طالبی غرق می‌سازد.
رهایی مردم افغانستان از چنگال فاشیسم و استبداد طالبی فقط زمانی مهیا است که مردم متحد و یکپارچه به پا خیزند و با دستان خویش دژهای ستم را واژگون کنند.
شکوفه
اول اوت ۲۰۲۲
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.