زن و جایگاه طبقاتی

به مناسبت فرا رسیدن ٨ مارس

٨ مارس یکی از مهمترین روزهای تاریخ اعتراض بشری ست. پرداختن به تمام زوایای تعرض وحشیانه نظام سرمایه داری و به طور مشخص نظام ارتجاعی اسلامی بورژوازی ایران ابعاد بسیار وسیعی دارد. من در این نوشته سعی میکنم فکوس بحث را بر مسئله زن و جایگاه طبقاتی آن بگذارم.

در تمام دنیا زنان و مردان در درون نظام سرمایه داری به شکلی استثمار می شوند ولی زنان علاوه بر استثمار شدن سرکوب می شوند و بعنوان جنس درجه سه در موقعیتی نابرابر به عقب رانده می شود. دامنه ی ابعاد تبعیض علیه زنان بنا به شرایط مختلف جغرافیایی متفاوت و وسیع است. زنان اروپایی غالبا علیه نابرابری دستمزد زن و مرد مبارزه می کنند. در افغانستان علیه بریدن گوش و بینی و ازدواج کودکان خردسال و در ایران علیه حجاب اجباری و آپارتاید جنسی و تن فروشی و تعرض جنسی اعتراض می کنند.

قطعا نمی توان موقعیت زن اروپایی و مبارزات آنان را با زنی که در کشورهای خاورمیانه است برابر دانست. حتما طی نگاهی به تاریخ مبارزاتی، زنان در دنیا موقعیت های ارزنده ای را کسب کرده اند. اگرچه کسب این موقعیت ها در نظام سرمایه داری در خدمت خودش است. در حکومت اسلامی ایران، موقعیت های کسب شده توسط زنان در دل دولت، ته ش می شوند پلیس خواهران زینب و فاطمه ی زهرا برای سرکوب زنان دیگر و یا نماینده مجلسی که احکام ضد زن را بر علیه همجنس خودش به تصویب برساند. در اروپا هم چنین وضعیتی وجود دارد. سال گذشته خبری که باعث مسرت فمنیست های اسلامی شد. زنی در مسجدی در دانمارک، به مقام امام جماعتی رسیده است و در مسجد تک جنسیتی برای زنان اقامه ی نماز و موعظه می کند. منفعت نظام سرمایه داری ایجاب می کند تا حدی که در خدمت و تبلیغ و تحکیم نظام سرمایه داری و سرکوبگر است عمل کند.

جمهوری اسلامی اولین قدمش با آپارتاید جنسی و زدن زن شروع شد و ۳٧ سال است که با هر بهانه ای و هر شلاقی را که می زند ضرب اول به موقعیت و حرمت و جایگاه زن تعرض میکند.اگر تعدیل نیروست اول زنان کارگر اخراج می شوند. اگر قرار است حقوق بگیرند زنان از دستمزد کمتری برخوردارند و نان آور خانواده به حساب نمی آیند. با هر نوسان بازار که سرمایه داری به نیروی کار بیشتر و گاه کمتری نیاز دارد. اولین قربانیان زنان کارگر هستند. زنان خانه نشین که سرمایه ی بزرگی برای سرمایه داری محسوب می شود. زن خانه دار و با کارخانگی بدون هیچ دستمزد و بیمه ی بیکاری، با پرورش و ترو خشک کردن خیل عظیم کارگران ارزان قیمت، آینده سرمایه داری را تضمین کنند.

زنان در نظام جمهوری اسلامی مورد اولین آماج تبعیض و نابرابری، آپارتاید جنسی و سرکوب قرار میگیرند، به عنوان فقط یک نمونه زنده قانون اخیر جمهوری اسلامی نمونه دیگری از تعرض عریان به جایگاه زن در شکل تبعیض جنسیتی و تولیدی است و آن هم قانون بیکارسازی و بازنشستگی زودرس زنان به منظور پایین آوردن نرخ بیکاری جامعه “مردان”.

گفتم این تنها یک نمونه از تهاجم هار و افسار گسیخته جمهوری اسلامی است زیرا زنان نیمی از جامعه هستند و با سرکوب آنها می خواهد تا کل جامعه را به خفقان بکشاند. مسأله زن و تعرض به آن در تمام دوران حاکمیت اسلامی ایران در صدر است. با تمام این اوصاف حضور ۵۰۰ هزار زن در ٨ مارس ۵٧ تاریخ ساز شد و این مبارزه همچنان ادامه دارد. زنان از همان ابتدای بقدرت رسیدن جمهوری اسلامی یک سد مقاومتی و مبارزه را علیه قوانین ارتجاعی بخصوص حجاب و آپارتاید جنسی به راه انداخته اند و این جدال هر روز در خیابان ها و دانشگاه و جامعه در جریان است.

شعار کارگران این است ” کارگران جهان متحد شوید” زیرا منفعت مشترکی دارند ولی حضور زن کارگر در این میان غایب است. این اعتراضات به شدت ارتجاعی و مردسالارانه است. صف بندی و اعتراضات کارگران بدون حضور زنان کارگر و بدون پرداختن به معضل و مشکل زنان امکان پذیر نیست. قطعا جنبش کمونیستی تنها راه پایان دادن به این ستم کشی و انقیاد زنان است. و سرکوب و استثمار زن در جامعه ی سرمایه داری جدای از استثمار طبقه ی کارگر نیست. کارگری که خود استثمار می شود نمی تواند بر این همه جنایتی که بر زن روا می دارند چشم هایش را ببندد و مسأله اش نباشد. باید فریاد زد که جامعه ای که نیمی از خود را، درجه سوم می داند و حتی انسان به حساب نمی آورد، ننگ است و باید به این توحش و استثمار پایان داد.

روزی که حجاب اجباری و تمام حقوق نابرابر غیر انسانی از میان برود، روزی که زن و مرد برای معاشرت در خیابان از پلیس و دستگیر شدن وحشت نداشته باشد. روزی که زن و مرد بعنوان یک انسان حق شادی، آزادی و برابری را با تمام پوست و گوشت خود لمس کند. آنوقت دنیای بهتر معنا پیدا می کند و اینها تنها با به زیر کشیدن نظام سرمایه داری و سرنگونی حکومت ارتجاعی جمهوری اسلامی به عنوان نماینده تام و وحشیگری و تعرض به زنان در تمام اشکال آن میسر میشود و مستلزم آن تغییر بنیادین است که با نیروی جنبشی سوسیالیستی و کمونیستی طبقه ی کارگر میسر می شود تا رهایی و برابری را برای جامعه تضمین و محقق میکند.

۲۶/۰۲/۲۰۱٧

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)