یادبود فرمانده «فیدل» در تهران

انسان در جسمش فانی است، در آثارش باقی است (کارل مارکس).

و چه اثری عظیم‌تر و تأثیرگذار‌تر از انقلاب کوبا، نه تنها برای خلق کوبا، که برای تمام خلق‌ها، که برای جامعه بشری. فیدل آن‌چنان تأثیری بر روند جنبش‌های رهایی‌بخش دنیای معاصر گذارد که امپریالیسم برای نخستین بار نه تنها در قاره آمریکا، بلکه در سراسر جهان با پیآمدهای جهانی آن در آمریکا، آسیا و آفریقا درگیر شد.

کوبا تحت رهبری هوشمندانه فیدل کاسترو از فردای پیروزی انقلاب (۱۹۵۹)، به رغم انواع توطئه‌های خرابکارانه مزدوران امپریالیسم توانست هم‌چنان اصالت انقلاب سوسیالیستی را حفظ کرده و پرچم سوسیالیسم رادر اهتزاز نگه دارد.

کم نیستند کسانی که هم‌چنان نگران آینده کوبا و خلق قهرمان آن هستند. این نگرانی نه از سر نیت بد، بلکه به لحاظ شناخت اندک از توان و اراده مردمی است که بیش از نیم قرن در فاصله ۹۰ مایلی سرزمین هارترین دشمن سوسیالیسم هم‌چنان با اراده‌ای استوار بر استقلال، آزادی و سوسیالیسم پای می‌فشارد. مادام‌که کشور سوسیالیستی کوبا تحت رهبری حزب کمونیست و به پیروی از تجربیات غنی فیدل کاسترو و هم‌رزمانش بر مسیر استقلال و پیشرفت ره می‌پوید نه تنها محلی برای نگرانی علاقمندان به کوبا و سرنوشت آن نیست، که چون گذشته مایه دلگرمی همه زحمتکشان است.

فیدل نه تنها رهایی خلق کوبا را تحقق بخشید، که در راستای باور به انترناسیونالیسم در تمام دوران حیات پرثمرش با هوشیاری تمام مراقب تحولات انقلابی دیگر نقاط جهان بود.

همگان بر نقش سازنده و رهایی‌بخش رزمندگان کوبایی در آفریقا، به ویژه در آنگولا واقفند. اما کسی نمی‌داند که رفیق فیدل در طول سال‌های متمادی زندان و تبعید من و رفقای ایرانیم چه کوشش‌ها و توصیه‌هایی در جهت نجات ما از رنج زندان‌های مزدوران امپریالسم به کار گرفت.

در طول ۳۷ سالی که در بند زندان‌های رژیم‌های پیش و پس از انقلاب بودم، در  سال‌هایی که زیر حکم اعدام بودم و تنها مبارزه همه‌جانبه رفقای غیر ایرانی، به ویژه رفقای کوبایی و سپس زنده یاد نلسون ماندلا از خطر مرگ نجاتم دادند.