کتک می خورند، چون «زن» هستند

به رنگ، پوست و مویشان ربطی ندارد. حتی به تحصیل و جای که زندگی می‌کنند. نه زبانشان مهم است نه دین و مذهبشان. همه آنها یک وجه مشترک دارند: زن هستند.

کتک می‌خورند؛ چون زن هستند. جنس دوم محسوب می‌شوند چون زن هستند. به زور شوهر داده می شوند، چون زن هستند. به زور حامله می شوند، چون زن هستند. آمارشان از شمارش صفرهای میلیون گذشته است. هر ١٨ثانیه یکی از آنها در یک گوشه دنیا مورد حمله یا بدرفتاری قرار می‌گیرد.این آمار را بهداشت جهانی درباره خشونت علیه زنان در سطح جهان به اذهان عمومی سپرده است.

آنها کتک می خورند؛ نقص عضو می‌شوند و حتی می‌میرند ،در حالی که بسیاری از کشورها، کتک خوردن و آزار اذیت آنها را جرم نمی داند. بسیاری از کشورها زنان را جزو اموال مرد می‌دانند و کشورهای زیادی هستند که به نام دین زنان را از داشتن اولین حقوق بشر، یعنی آزادی محروم می کنند.

وبسایت insidermonkey.com در یک گزارش به یازده کشور دنیا پرداخته که زنان در آن امنیت ندارند و تحت بیشترین میزان خشونت (خانگی) قرار دارند.

رده‌بندی کشورهایی که خشونت خانگی علیه زنان در آنها ریشه تاریخی ، دینی و فرهنگی دارد.

یازده، روسیه:

کشوری بسیار بزرگ با جمعیت پراکنده. نرخ خشونت خانگی علیه زنان در این کشور بسیار بالاست. ریشه پدیده خشونت خانگی در تاریخ این کشور نهفته است.

ده، عراق:

در این کشور هم، تقریبا مانند هر کشور مسلمان دیگر، به معنای واقعی کلمه هیچ قانون و یا قوانین فرهنگی برای حفاظت از زنان و کودکان وجود ندارد؛ ریشه خشونت در این کشورهم همچون کشورهای مسلمان دیگر در دین و قوانین دینی است که به زن همچون  یک شی نگاه می‌شود.

نه، پاکستان:

این کشور هم درست مثل عراق است، اگر یک فرد ثروتمند نباشید از سوی دیگران تحت ستم قرار می گیرید. در پاکستان صدای زنان شنیده نمی‌شود و در تصمیم گیری‌های مهم زندگی خود؛ هیچ نقشی ندارند و منفعل هستند.

هشت، هند:

اجازه ندهید که هند با داستان‌های عاشقانه و پر زرق و برقش و با فیلم‌های پر از رقص و آهنگ شما را احمق فرض کند.

هند زیر آتش غفلت و بی‌توجهی غیرانسانی نسبت به  حقوق زنان است. خشونت خانگی در این کشور بسیار بالاست و یکی از علت‌های اصلی آن ازدواج‌های سنتی و اجباری است که باعث شده خشونت خانگی رواج بیشتری داشته باشد.

هفت، سومالی:

این کشور هم همچون بسیاری از کشورهای آفریقایی زنان و کودکان را تحت آموزه های اسلامی  به چشم یک کالا نگاه می کنند .

شش، مالی:

کشوری بی‌اعتنا به حاملگی‌های اجباری، ختنه و ازدواج زودهنگام.

خشونت علیه زنان در این کشور بسیار بالاست و آنها از کمترین حقوق شهروندی هم برخوردار نیستند.

از هر ده زن ، یکی در کشور مالی از ازدواج  اجباری و حاملگی ناخواسته  می‌میرد.

پنج، گواتمالا:

کشوری که  از نظر نابرابری حقوق زن و مرد دارای مشکلات جدی است، این کشور نه تنها در رتبه پنجم خشونت خانگی در جهان است بلکه از نظر شیوع ایدز نیز رتبه بالایی دارد.

چهار، سودان:

مردم سودان از نرخ بالای جرم و جنایت، از جمله آدم ربایی، تجاوز به عنف و سرقت رنج می برند. ازدواج اجباری و خشونت خانگی علیه زنان نیز عواملی است که در چند دهه گذشته باعث مرگ و میر زنان شده و یکی ازمشکلات جدی سودان است .

سه، کنگو:

شرایط زنان در این کشور بسیار شبیه به زنان سودان است .

آنها هم سال های طولانی است ، از نداشتن حقوق اساسی و اولیه بشر رنج می برند. زنان در کنگو بدون اجازه شوهر اجازه ثبت هیچ سندی را ندارند .

دو، افغانستان:

افغان ها  رتبه دوم خشونت خانگی را در دنیا به خود اختصاص داده‌اند، زنان افغان به طور متوسط زندگی کوتاه تری نسبت به مردان دارند و خشونت علیه آنها بسیار بالاست.

یک، چاد:

بالا بوده آمار آدم ربایی ، تجاوز و قطع آلت تناسلی ،چاد را صدر نشین لیست کشورهای خشونت‌گر علیه زنان در جهان کرده داده است.

زنان و کودکان در این کشور حق تصمیم گیری برای زندگی خود را ندارند. حدود ۷۵ درصد از مردم چاد مسلمان هستند و مابقی افراد به دین مسیح اعتقاد دارند. نسبت جنسی مردان در کل جمعیت این کشور ۰/۹۴ است.

گر چه نام ایران در بین این لیست کوتاه نیست ولی در ایران نیز، زنان  از بسیاری از حقوق اولیه انسانی محرومند .خشونت خانگی در ایران جرم‌انگاری نشده و بنا به موازین دین و قرآن ، مرد مالک زن محسوب می شود.آماری از مقیاس بزرگی خشونت خانگی در دست نیست .اما آمارهای پراکنده از مجلس و مقامات دولتینشان می دهد که بین زنان  ۱۵ تا ۴۴ سال ایرانی ، میزان مرگ ناشی از خشونت خانگی با میزان مرگ ناشی از سرطان برابر است.

 بر اساس آمار رسمی ۱۹٫۹ درصد از خشونت‌های خانگی در تهران را خشونت‌های جسمی و ۵۲٫۴ درصد از آن را خشونت‌های روانی تشکیل می‌دهد.

بسیاری ازآنها به پلیس مراجعه نمی کنند و گاهی اصلاً این تصور را ندارد که این رفتار درستی نیست و نباید آن را تحمل کرد.

آنها حق طلاق ندارند، بهای خون  آنها نصف دیه مرد است. بدون اجازه همسر نمی توانند کار کنند، سفر بروند حتی نمی توانند از خانه خارج شوند و اینها تنها انگشت شمار از حقوقی است که زنان در ایران ندارند.

درباره تاریخچه روز ۲۵ نوامبر بیشتر بخوانید:‌ از پروانه‌های فراموش‌نشدنی تا کمپینی جهانی در مقابله با خشونت علیه زنان