لطفا برای خواندن متن کامل نوشته, همین سطر را کلیک کنید.
دیروز (۱۵ مهر ۱۳۹۵) این فرصت این را عملا داشتم که در نشست رونمایی از کتاب “شاهد عهد شباب” مجموعه اشعار محمد علی موحد، ۹۳ ساله ( این‌جا و این‌جا و این‌جا ) شرکت کنم.
من برای کاری دیگر می‌رفتم و نسبتی با رونمایی نداشتم. اما از فرصت دیدن یکی از حضار می‌خواستم استفاده کنم.
از موحد دو کار ارزشمند دیده بودم.
سفرنامه‌ی ابن بطوطه که مال سال ۱۳۳۶ بوده، یعنی موقعی که من دو سالم بود، اما در ۳۰ سالگی خواندمش.
عالی بود، یعنی هم چشم را باز می‌کرد و هم روان و زیبا ترجمه شده بود. و هم تایید‌کننده ی آن چه بود که در مقاله‌ی بلند “ابن بطوطه”ی مجله‌ی نشنال جیاگرافیک همان روزها خوانده بودم.
دومی گیتا یا بهاگاواد گیتا ( یا سرود خدایی ) بود که مقدس‌ترین کتاب هندوان و مورد احترام باقی ادیان سنتیِ هند است. گیتا کتابی است کوچک. یک داستان بیشتر ندارد و آن هم برادرکشی؛ اما در کنار این برادرکشی، هم‌کلامی‌ای بین کریشنا (خدا) و ارجونا (یکی از برادرکش‌ها) دارد انجام می‌گیرد. این گفتگوها دیگر در مورد خود جنگ نیست، بلکه از هستی‌شناسی و انسان حرف می‌زند. از عمل، پاداش، تامل، رضایت، رهایی و آرامش ذهن، عدم تعلق به دلبستگی‌های دنیوی، تمرکز بر روی تکلیف و عمل و بحث بر روی نتیجه صحبت می‌کند. چکیده‌اش می‌شود:
“عمل بی‌چشمداشت پاداش”
این کار را هم سال‌ها پیش خواندم. خواندم، چون گاندی خیلی روی آن حساب می‌کرد و یکی از چند کتابی می دانست که باید در مدارس درس‌اش را بدهند. کنجکاو شدم که چرا این همه تاکید و اهمیت! این کتاب مگر چیست؟ چرا؟ کتابی از انتشارات معتبر خوارزمی که اسمش، به هر کتابی می‌توانست اعتبار بدهد. پس خریدمش.
لطفا برای خواندن متن کامل نوشته، همین سطر را کلیک کنید.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.