نبرد حلب و بازی‌های پیرامون آن

بعد از شکست آتش بس یک هفته ای در چند روز گذشته ،ارتش سوریه در نبرد حلب دست بالا را پیدا کرده است. مخالفین مسلح درین شهر اوضاع اسف باری پیدا کرده اند.همه نشانه ها از شکست قریب الوقوع آنان درین جنگ حکایت میکند.درین میان سیاست بازان غربی و متحدین منطقه ای شان، در ظاهر برای کشته شدن غیر نظامیان این جنگ صدایشان به اسمان بلند شده است اما بواقع جهت نجات مخالفین مسلح طرفدار خود ،به هر دری می زنند تا از دامنه پیشروی های ارتش سوریه بکاهند.البته درین میان ،مدیای سرمایه داری نیز با آنها هم داستان شده اند و در حال نوحه سرایی بر کشته شدگان حلب ،شب وروز در بوق وای انسانیت کشته شد می دمند.اما من به این نوحه سرایی ها باور ندارم. ضمن محکوم کردن هرگونه خشونتی نسبت به انسانهای بی گناه وغیر نظامی ، من باور ندارم که بعد از پنج سال جنگ وخونریزی ،آنها اکنون وجدان درد گرفته باشند.اگر چنین است چرا دلشان به حال کودکان وزنان یمنی که در اثر حملات سعودی به خاک وخون می غلتند ،نمی سوزد؟شاید هم بقول اقای بان کی مون،دلار سعودی موجب قطع وجدان درد آنها میشود؟چرا لفظ” مردم سوریه” ،در شرق حلب خلاصه شده است؟تکلیف هفتاد درصد مابقی که تحت حکومت دولت مرکزی هستند ،چیست؟چرا خونهایی که توسط ارتش ازاد وسایرین در حلب غربی ریخته میشود بازتاب رسانه ای نمی یابد؟ و خون مردم سوریه محسوب نمیشود؟
راستش ما در جهان عجیبی گرفتار هستیم.کشوری مثل سعودی در یمن جنایت میکند. خون میریزد. کشتار میکند. حتا به بیمارستان های پزشکان بدون مرز حمله میکند.اما کمی آن سو تر در جنگ سوریه مدافع حقوق بشر میشود.غربیها با تجهیز مخالفین،عامل بوجود آمدن این جنگ خونین وبیرحمانه شدند اما خود را در نقش منجی مردم سوریه معرفی میکنند.ترکیه که از ویار برکناری اسد به هرقیمتی،اجازه ورود به هر جک وجانور تروریستی را از اقصا نقاط جهان به سوریه را میداد ورسما از داعش و جبهه نصره حمایت مالی و لجستیکی می کرد تنها زمانیکه داعش بسمت آنها برگشت وموجب عملیاتهای انتحاری متعددی در ترکیه شد ،از خواب غفلت پریدند.با این حال ،دنیایی دیوانه ایست.دنیایی که سرمایه داری با توسل به منافع خود، حقیقت را جعل میکند.بازار مکاره فروش سلاحش را به قیمت جانهای انسانهای بی گناه فراختر می کند تا سود صاحبان ثروت وسرمایه ازین اشفتگی خود ساخته محقق گردد. تا مردم سوریه بمانند و خاک وخون وآتش.تا مردم سوریه بمانند و گریه بر خرابه های آن.

رضا رخشان
۱۲/۷/۱۳۹۵

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)