بهترین موسیقی‌های سال ۲۰۱۲

سال ۲۰۱۲ عجیب‌ترین سال موسیقی بود. انگار که ترس عجیبی تمام دنیا را گرفته، که مبادا امسال دنیا طبق پیش‌بینی مایا ها تمام شود و هنر نهفته در هنرمندان بدون آنکه به ظهور برسد کشته شود! امسال هر کسی که توانست آلبوم داد. گروه‌هایی مانند Soundgarden و Aerosmith دوباره زنده شدند، مردگانی مانند زاپا و الویس پریسلی آثار منتشر نشده‌شان را پخش کردند، تعداد زیادی دو آلبوم منتشر کردند و حتی گروه‌هایی نظیر Green Day، Adrian von Ziegler و Dvar سه آلبوم بیرون دادند. امسال سخت‌ترین دوره برای انتخاب بهترین‌ها بود.

این پروسه از ۲ ماه پیش آغاز شد، بین ۵۱۱ آلبوم سال ۲۰۱۲. همان ابتدا با حذف تعدادی از آلبومها یک فهرست ۲۴۷ آلبومی بدست آمد. تک تک آلبومهای این فهرست مجددا شنیده شد و از آن تعداد ۸۳ آلبوم برای مشخص کردن لیست نهایی انتخاب شدند. در نهایت با قتل‌عام تعداد زیادی از آثار قابل توجه امسال، ۳۰ آلبوم در فهرست برترین‌های سال ۲۰۱۲ جا گرفت. ذکر یک نکته خیلی مهم است و آن اینکه ترتیب آلبومها به معنی خوب بودن آلبوم پایین لیست نسبت به بالای لیست نیست. دلیلش هم این است که این فهرست اولین اصل از ایجاد یک لیست را زیر پا گذاشته است: «همخوانی اجزای تشکیل دهنده» از آنجا که هر کدام از آلبومها ژانر خاص خود را دارند، چندان مقایسه آنها با هم عاقلانه بنظر نمی‌رسد. در نتیجه انتخاب آلبومها بیشتر از آن چیزی که تکنیکی باشد، حسی و سلیقه‌ای‌ست.

نوشتن این پست دو ماه وقت گرفته است. شما هم چند دقیقه وقت بگذارید. مطمئنا کامنتهای شما در هر پست در ارتباط با ۵ آلبوم معرفی شده کمک بزرگی به جذابتر شدن این نوشته خواهد کرد.

۳۰
Lifehouse – Almeria

این را از من قبول کنید که موسیقی پاپ راک چیزی نیست که لازم باشد آن را چندان جدی بگیرید. اما این را هم از من بپذیرید که این ژانر یک استثنا دارد به نام Lifehouse. آنها به اندازه‌ای دوست داشتنی و تو دل برو هستند، به قدری ملودی‌هایشان آشنا و صمیمی است که انگار برای تمام عمرتان آنها را می‌شناسید. هفتمین آلبوم آنها (با احتساب آلبوم سال ۱۹۹۹ که آن زمان اسمشان Blyss بود) با عنوان Almeria، اثری متفاوت از کارهای قبلی Lifehouse است. جیسون وید، خواننده و رهبر گروه، می‌گوید که آنها می‌دانستند وقت آن رسیده که باید دور هم جمع شوند و نقشه‌ی جدیدی برای آینده بکشند. Allmusic بهترین توصیف را برای این تغییر مطرح می‌کند: آنها روشن‌تر، شادتر و سبکتر از همیشه هستند. البته بد نیست نظر Melodic.net را هم بشنوید که گفته این آلبوم پیوند ناشیانه‌ی موسیقی راک و پاپ و ضعیفترین اثر Lifehouse است. دو آهنگ شاخص در این آلبوم توجه بیشتری را به خود جلب می‌کنند: Between the Raindrops، اولین سینگل آلبوم، که در آن ناتاشا بدینگفیلد، و Right Back Home که در آن خواننده و گیتاریست انگلیسی، پیتر فرمپتون، بعنوان مهمان حضور دارند.

۲۹
Xandria – Neverworld’s End

گروه آلمانی Xandria در شروع فعالیتش سه آلبوم متوسط رو به خوب در ژانر سیمفونیک متال منتشر کرد. تا اینکه در چهارمین آلبومشان در سال ۲۰۰۷ اتفاق مهمی افتاد. آنها یک واژه به ژانرشان اضافه کردند که به کل داستان را تغییر داد: سیمفونیک متال تبدیل شد به سیمفونیک پاور متال. آنها در سال ۲۰۱۲ پنجمین آلبوم خود و در حقیقت دومین آلبومشان در ژانر جدید را منتشر کردند. این آلبوم یک چیز جدید دیگری نیز به همراه دارد. خواننده قبلی گروه، لیزا میدلهاو، گروه را ترک کرده و مشغول برگزاری تور با گروه Serenity شده و جای خود را به خواننده‌ی استثنایی سوپرانو، مانوئلا کرالر، داده است. البته گروه در آینده با تغییر دیگری نیز مواجه خواهد شد. این آخرین حضور نیلز میدلهاو (که دقیقا نمی‌دانم چه نسبتی با خواننده سابق گروه، لیزا، دارد) بعنوان بیسیست در ترکیب گروه است. Neverworld’s End آلبومی‌ست قوی و قدرتمند، با ردپایی از موسیقی آلمان و اسکاندیناوی، که صدای مانوئلا کرالر زیبایی خاصی به آن بخشیده است. حالا کرالر بعد از تجربه همکاری با Epica و حضور در کنسرتهای Haggard تمام تجربه‌اش را بکار گرفته تا در بهتر شدن این آلبوم مهمترین نقش را داشته باشد.

۲۸
Atoma – Skylight

Atoma بیش از آنکه یک گروه یا پروژه موسیقی باشد، یک سازمان است! سازمانی که تا به امروز افراد مختلفی را تربیت کرده و به قول خودشان به عنوان مامور به دنیای موسیقی فرستاده است. موسیقی آنها محدوده‌ی گسترده‌ای از ژانرها را در بر می‌گیرد. از پست راک تا پست متال، از امبینت تا الکترونیک، از اتمسفریک تا دووم. اما نکته‌ای که مطمئنم بیشتر توجهتان را جلب خواهد کرد ترکیب فعلی اعضای گروه است. دو نفر از چهار عضو اصلی این گروه ایرانی هستند: احسان کلانترپور (وکال و سینتی‌سایزر) و سیاوش بیگناه (گیتاریست و بیسیست) که پیش از این بنیانگذاران گروه دووم متال Slumber بودند. دومین آلبوم آنها با عنوان Skylight را می‌توان در یک کلمه خلاصه نمود: «حماسی». هنگام شنیدن آن می‌توانید خود را بر بلندای یک تپه ببینید که آماده‌اید، برای یورش به دشمنی که در ته دره جای گرفته است. یا حتی پرنده‌ای که بالهایش را باز کرده و می‌خواهد به سوی «روشنایی آسمان» بپرد. همینطور که به انتهای آلبوم نزدیک می‌شوید کاملا تغییر فاز آهنگها جدال خیر و شر را برایتان تداعی می‌کند. در یک کلام این آلبوم هیجان انگیز، تفکر برانگیز، غم انگیز، حیرت انگیز و خلاصه آنکه سیرکی از تمامی «انگیز» هاست!

۲۷
Testament – Dark Roots of Earth

اسطوره‌هایی مانند Metallica و Megadeth و Slayer را که بگذاریم کنار، Testament یکی از مشهورترین و موفق‌ترین گروه‌های Thrash Metal دهه ۸۰ به حساب می‌آید. بعد از گذشت ۳۰ سال از فعالیتشان و انتشار ۱۰ آلبوم و رفت و آمد ۲۰ نفر به این گروه، تنها عضو ثابت آن، اریک پترسون گیتاریست، همچنان همان موسیقی اصیل Thrash Metal را با همان قدرت و ویژگی حفظ کرده است. آلبوم آخر، Dark Roots of Earth، کاملا گویای این مطلب است، تا حدی که ممکن است اگر اطلاعات زیادی از این ژانر موسیقی نداشته باشید آنها را با متالیکای دهه ۸۰ اشتباه بگیرید. این آلبوم توانست جایگاه دوازدهم چارت بیلبورد را به خود اختصاص دهد، بالاترین رتبه‌ای که گروه تا به امروز در این چارت تصاحب کرده، که البته برای یک گروه متال قدیمی (به جز متالیکا!) قابل توجه است. در نسخه‌ی Vinyl این آلبوم در انتها سه ترک ویژه جای گرفته است: بازخوانی آهنگ Dragon Attack از Queen، آهنگ Animal Magnetism از Scorpions، آهنگ Powerslave از Iron Maiden. بله! Testament با این آلبوم روح موسیقی برتر دهه ۸۰ را جلا می‌دهد.

۲۶
Silent Whale Becomes a Dream – Canopy

با وجود اینکه موسیقی پست راک در اکثر مواقع نتایج یکسانی را ارائه می‌کند و آثار هنرمندان این ژانر شباهتهای غیر قابل انکاری با یکدیگر دارند، اما اگر کمی بیشتر در آن فرو بروید یک نکته را به راحتی درک خواهید کرد: در اکثر مواقع موسیقی پست راک هر کشوری سبک و سیاق و فرهنگ خاص خودش را دارد. اینگونه است که پروژه‌ی دونفره‌ی فرانسوی Silent Whale Becomes a Dream هم پهلو می‌‍زند به همان صبر و حوصله‌ی خاص موسیقی فرانسوی. انگار Mono را بردارید و فرانسوی‌اش کنید. آلبوم آنها فقط ۴ آهنگ دارد. بهتر بگویم، آنها در کل فقط ۴ آهنگ دارند. ۴ آهنگی که در مجموع یک آلبوم ۵۰ دقیقه‌ای را می‌سازند. هر آهنگ برای خودش یک آسمان‌خراش است! از همان ابتدا گودبرداری می‌کند و با صبر و حوصله پی و زیر بنا را می‌سازد و طبقه به طبقه بالا می‌آید و در نهایت به اوج می‌رسد. انگار که شما بر بلندای یک تپه نشسته باشید و پیش روی شما دو آسمان‌خراش ۱۵ و ۱۹ دقیقه‌ای و دو ساختمان عظیم ۷ و ۶ دقیقه‌ای را بسازند. آنها آرام آرام رویا را ارکسترال و ارکستر را رویاگونه می‌سازند. این آسمان‌خراشی‌ست که می‌توانید هر وقت دلتان تنهایی خواست در آن زندگی کنید.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)