راه‌های جدید زنان برای مبارزه با نابرابری

کبری خادمی، هنرمند افغان، با پوشیدن زرهی فلزی که سینه، باسن و میان پاهایش را برجسته‌تر نشان می‌داد و راه‌رفتن در خیابان‌ها، اعلان عمومی مؤثری درباره اندام زنان در مکان‌های عمومی ارائه داد. کبری با هنرش سختی و عذابی که مردان با نگاه‌های هیز، مزاحمت‌ها، تماس‌های نامناسب، پرتاب سنگ و تهدید به مرگ برای زنان ایجاد می‌کنند را ثابت کرد.

اگرچه راهپیمایی‌ها جایگاه همیشگی  خود در اعتراض علیه نابرابری‌ها را حفظ خواهند کرد، امروزه زنان برای رساندن صدای اعتراض‌شان، شیوه‌های خلاقانه‌ای در سراسر دنیا پیدا کرده‌اند.

حمایل‌های سبز، سفید و بنفش، پلاکاردهای معنادار و راهپیمایی‌های گسترده از مشخصه‌های بارز اعتراضات زنان بوده‌اند و در ذهن عموم مردم به عنوان نشانه‌های زنان مبازر حق‌ رأی و سایر فعالان ثبت شده است. این روزها اما موجی جدید از روش‌های متفاوت و جالب از این اعتراض‌ها ظاهر شده است.

با اینکه راهپیمایی‌ها هنوز هم مؤثر و مهم هستند، اما زن‌ها توانسته‌اند با راه‌هایی غیر از آن، به اهداف خود نزدیک شوند.

در ادامه به تعدادی از این شیوه‌های اعتراض اشاره می‌کنیم. بعضی از آنها به صورت انفرادی انجام شده و بعضی هم توانسته‌اند با استفاده از تکنیک‌های نامتعارف و تعجب برانگیزشان در صدر اخبار قرار بگیرند و در برابر ستم‌های جنسیتی ایستاده‌اند.

این راهکارها چه شخصی و چه جمعی، توانسته‌اند دری به سوی برابری‌های جنسیتی  بگشایند.

زمانی‌که در ژانویه ۲۰۱۵ خبر جستجوی بدنی ۴۵ کارمند زن به علت پیدا کردن نوار بهداشتی استفاده شده در توالت یک کارخانه در ایالت کرالا هندوستان منتشر شد، فمینست‌ها ساکت ننشستند. گروهی از فعالان حقوق زنان به نام “بوسه عشق” طی عکس‌العملی که آن را “آژیر قرمز” نامیدند، از زنان دعوت کردند نوار بهداشتی‌های مصرف شده یا جدیدشان را برای مدیر بازاریابی این کارخانه بفرستند.

در اوایل سال گذشته نیز عده‌ای از زنان مکزیکی به نام گروه “فرزندان خشونت” به شیوه‌ای بدیع به مبارزه با آزارهای خیابانی پرداختند. آنها در مصاحبه با شبکه AJ+ گفتند:

” اگر در خیابان قربانی هر گونه خشونت و آزاری بشویم، دنبال آن شخص می‌دویم، تفنگ اسباب بازیمان را به سویش نشانه می‌رویم و ترانه “Sexita punk” را  بلند می‌خوانیم.”

این ترانه با این بیت شروع می‌شود که آنچه تو با من کردی، آزار نام دارد و در ادامه توضیح می‌دهد که زنان چگونه تصمیم گرفته‌اند تا دیگر در برابر این نوع مزاحمت‌ها تسلیم نباشند و با آن مقابله کنند.

اخیراً جوانترها نیز راه‌هایی جدید و توجه برانگیز برای اعتراض علیه یونیفرم‌های دخترانه جنسیت‌زده در مدرسه‌ها یافته‌اند. معمولاً لباس‌های فرم دخترانه مدارس حامل این پیام نادرست هستند که اندام زنان سکسی و تحریک‌کننده‌ است. در یکی از بدترین موارد به دختران دانش‌آموز تذکر داده شده بود لباس‌های پوشیده بپوشند تا حواس پسران هم‌کلاسی‌شان پرت نشود. در مارچ ۲۰۱۴ دانش‌آموزان دختر مدرسه‌ای در ایالت ایلینوی آمریکا در اعتراض به ممنوعیت پوشیدن شلوارهای چسبان، با پلاکاردهایی که روی آنها نوشته شده بود: “آیا شلوار من نمرات تو را پایین می‌کشد؟” ظاهر شدند.

دانش‌آموزان دبیرستان پسرانه‌ای در برزیل همگی با دامن سرکلاس‌هایشان حاضر شدند. آنها این عمل را در اعتراض به جریمه‌شدن هم‌کلاسی ترنس‌شان انجام دادند که با دامن به مدرسه آمده بود. عکس پسران دامن‌پوش انعکاس وسیعی در رسانه‌ها یافت و باعث شد مدیران مدرسه در شکل روپوش مدرسه تجدید نظر کنند.

کبری خادمی، هنرمند افغان، با پوشیدن زرهی فلزی که سینه، باسن و میان پاهایش را برجسته‌تر نشان می‌داد و راه‌رفتن در خیابان‌ها، اعلان عمومی مؤثری درباره اندام زنان در مکان‌های عمومی ارائه داد. کبری با هنرش سختی و عذابی که مردان با نگاه‌های هیز، مزاحمت‌ها، تماس‌های نامناسب، پرتاب سنگ و تهدید به مرگ برای زنان ایجاد می‌کنند را ثابت کرد.

برابری جنسیتی موضوعی است که زنان همیشه و در همه سطوح برای رسیدن به  آن تلاش می‌کنند. در ادامه، تعدادی از شیوه‌های اعتراضی که تجربه شخصی زنان در زندگی روزمره‌شان بوده‌است را می‌خوانید:

یک زن که از این موضوع که پیوسته فروشنده‌های تبلیغاتی پشت تلفن از او خواسته بودند گوشی را به آقای خانه بدهد به ستوه آمده بود، از پسر ۶ ساله‌اش خواست در پاسخ به فروشنده‌ها ترانه “I’m sexy and I know it” را آن‌قدر بخواند تا آنها گوشی را قطع کنند.

مربی شنایی وفنی شنید یکی از پسرهای تیمش به طعنه به دوستش گفته‌است: “تو مثل دخترها شنا می‌کنی” در جواب درس خوبی درباره جنسیت‌زدگی به دانش‌آموزش داد. او  به آن پسر گفت: اگر به اندازه کافی تمرین کنی، ممکنه بتونی مثل دخترها شنا کنی.

زنی در پاسخ به یکی از همکاران مردش که هنگام ورود به اتاق جلسات از او پرسیده بود پس قهوه چی شد؟ گفته بود: من نمی‌دونم اما اگر تو می‌دونی لطفا برای من، بدون شکر باشه.

زنی که تلاش می‌کرد مردی که در حال دید‌زدن او از روی پشت‌بام بوده است را از قباحت کارش آگاه کند، وقتی دید مرد عصبانی شده و به‌هیچ‌وجه قانع نمی‌شود و صدایش را حتی بلندتر هم کرده‌است، نردبان را از کنار دیوار برداشت و مرد چشم‌چران را مدتی سرگردان روی پشت بام رها کرد تا فرصت کافی برای فکر کردن درباره افکار جنسیت‌زده‌اش داشته باشد.

حرکت‌های سازمان‌یافته، موضع شخصی یا حتی واکنش‌های ناخودآگاه همگی برای مبارزه علیه نابرابری‌های جنسیتی، مؤثرند.

برای مشارکت در این کارزار نیازی نیست دنبال فرصت باشید زیرا متأسفانه جنسیت‌زدگی همیشه در مسیر زندگی همه قرار می‌گیرد. از مزاحمت‌های خیابانی گرفته تا کلیشه‌های جنسیتی و تبعیض‌های شغلی. پس هر گاه گرفتار چنین مسائلی شدید، از این زنان الهام بگیرید و خودتان هم بخشی از راه حل شوید.

منبع: گاردین

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)