نه تا شیر زن

این روزها مچ بند سبزم را می بندم دوباره. با آن که می دانم خیلی ها می خندند بهم. خیلی از همان ها که آن روزها پشتمان بودند. اما من این مچ بند را برای داغ آن کسانی می بندم که عزیزشان را به پشتوانه میلیونی آن روزها دادند و رفت. برای دل آنها که عزیز پشت دیوار دارند، برای هر کسی مثل خودم که تنهاست در این راه و عزیز آن سوی مرز دارد. می گویم شاید دلی برای لحظه ای گرم شود. گیرم که هزار دلسرد دیگر پوزخند بزنند.

بهار از امروز اعتصاب غذا کرده. بهم گفت که از همان پچپچه ها به بعد دوست هم شده ایم. شاید یادش بیفتد که من به یادش هستم. شاید مچ بندم دل او را هم گرم کند حتی از پشت دیوارهای بلندی که ساخته اند تا هم را دوست نداشته باشیم*. به بهار و هشت تای دیگر هتک حرمت کرده اند. آن هم نُه تا شیرزنی که ظلم پذیری در مرامشان نیست و خستگی ناپذیرند در مبارزه. قبلا هم گفته ام وقتی هر کدام از ما که روزی همه مان می شد بیشماران، هزینه اندکمان را برای آزاد بودنِ همه نپردازیم، می مانند نه نفر که باید همه جانشان را اعتصاب وار هزینه کنند. می دانم سانتی مانتال است، اما یک هزارم داغ دلم را نمی گوید.