حافظه مردمان این سرزمین مملو از خاطرات هولناک جنایات و سرکوب توسط جمهوری اسلامی است. ما، خانواده‌های خاوران سالهاست که پیگیر دادخواهی هستیم. هنوز بعد از گذشت چهار دهه، فکر کردن به زندان و سرنوشت زندانیان ما را به روزهای تلخ شکنجه و اعدام و کشتار در دهه‌ی شصت و تابستان شصت و هفت می‌برد. به گورهای دسته جمعی، به بی خبری‌های طولانی، به تلاش و مبارزه برای حفظ خاوران و دانستن حقیقت اینکه بر عزیزان ما پشت درهای بسته‌ی زندان چه گذشته است.
در۱۷ و ۲۳ مهر ماه نیز با ایجاد آتش سوزی، تیراندازی و انفجار و رعب و وحشت میان زندانیان محبوس سعی در ترساندن مردم معترض و انحراف در مبارزات آنان را داشتند. فجایعی که هنوز ابعاد ویرانگر آسیب‌های آن روشن نشده است.
امروز پس از گذشت چهار دهه سرکوب و کشتار حالا بیش از پنج هفته است که جوانان و مردم با شعار «زن، زندگی، آزادی» در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ خیابان‌ها را از آن خود کرده‌اند و به ساختار معیوب و سرکوبگر جمهوری اسلامی اعتراض می‌کنند.
تا به حال حدود سی تن از جان باختگان این خیزش عظیم، نوجوانان زیر هیجده سال بوده‌اند که خود فاجعه‌ای تلخ است.
ما که از سالهای خونین دهه‌ی شصت آمده ایم امروز نسلی را در خیابان می‌بینیم که نسیم رهایی و امید را در میان گیسوان ما هم وزانده است. این جان‌های آزاده در خیابان‌های سرزمینمان سُرایندگان آزادی و عدالت برای فرداهای بهتر هستند.
ما، برخی از خانواده‌های خاوران در داخل ایران، همبستگی خود را با جنبش رهایی مردم ایران اعلام می‌کنیم و هم صدا فریاد «زن، زندگی، آزادی » سر می‌دهیم. ما همدلانه در کنار خانواده‌های جانباختگان ایستاده ایم و عمیقا با آنها هم دردیم.
ما رهایی ایران را در رفع انواع تبعیض طبقاتی، جنسیتی و ملی می‌دانیم.
برخی از خانواده‌های خاوران داخل ایران
۸ آبان ۱۴۰۱
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.