به رضا که غم نان نگذاشت به زندگی باندیشد
هیجده سال
گذشت…
اما غم نان
هرگز!…نگذاشت
به زندگی باندیشم
سرانجام…
پروانه ای روی
شانه ام نشست و
مراشیفته ی خودکرد
وهردو
پروازکردیم
…………………………
…………………………
هه ژده سال
تیپه ری و…
به لام خه می نان
هه رگیز!…نه ی هیشت
بیر له ژیان که مه وه
سه رئه نجام!
په پووله یه ک له سه ر
شانه کانم نیشت و
منی هوگری خوی کرد
له کوتا دا
هه ردوکمان
هه لفرین
…………………………
…………………………
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.