روز جهانی آزادی مطبوعات مبارک؟
[با علامت تعجب اضافه]
–
اگر بخواهم یک عامل را نیروی بازدارنده ی میل به تغییر (آزادسازی مطبوعات) بدانم، همین مبارک بادهاست. مبارک بادهایی که میل به تغییر را در حجله خفه می کنند چراکه انگار راه رستگاری بخشیدن به مطبوعات، فقط در همین “مبارک باد” گفتن ها خلاصه سازی می شود و انگاری فعالان سیاسی در این روز حجت را بر آزادی خواهی تمام کرده اند. این روز، صرفا یادآوری کردن میل به تغییر است؛ حالا اگر وضعمان انقدر خراب است که میل کردنمان را هم باید به یکدیگر تبریک بگوییم، خب بگویید!
من این روز را تبریک نمی گویم چراکه خواست آزادی را بدیهی تر از این ها می دانم. از طرفی یادآوری کردن یا بهتر است بگویم گوشزد کردن خواست آزادی به جامعه، خود یک کنشی اولیه محسوب می گردد. اگر آزادی مطبوعات را یک ضرورت تلقی کنیم، اوضاع تغییر خواهد کرد ولی اگر به همین منوال ژستوال ادامه دهیم و تبریکَکی بگوییم، کلاه مطبوعات پسِ معرکه ست.
بنده چند وقتی کمی از مطبوعات دولتی فاصله گرفته بودم اما در این کار نتیجه ای بدست نیامد. راهکار من، همکاری کردن با مطبوعات دولتی به شرط حفظ عقاید رادیکال است و از طرفی نوشتن بر علیه مطبوعات دولتی در رسانه های مجازی. عقاید رادیکال تماما در مطبوعات دولتی مورد سانسور قرار نمی گیرد و ما باید از خود گفتمان قدرت هم برای براندازیِ آن سود بجوییم.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.