تعداد خانواده‌هایی که در طول سال یا در مناسبت‌های خاصی همچون سالگرد اعدام‌ها و جمعه آخر سال به خاوران می‌روند در دوره‌های مختلف و با توجه به فشارهای امنیتی تحمیل شده بر خانواده‌ها متفاوت بوده است. گاه در اوج فشارهای امنیتی تعدادی انگشت‌شمار به خاوران رفته‌اند، گاه در گشایش نسبی فضا در برخی مراسم‌های سالگرد و جمعه جمعیتی بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر در خاوران حضور داشته‌اند. و در برخی مراسم نیز در حدود یک‌هزار نفر به خاوران رفته‌اند.علاوه بر این، خانواده‌هایی نیز هستند که ممکن است کمتر در خاوران و برنامه‌های جمعی دیگر دیده شوند، اما به شیوه‌های دیگری که کمتر رسانه‌ای می‌شود، پیگیر زنده نگاه‌داشتن یاد اعدام‌شدگان در خاطره جمعی جامعه هستند.
امید منتظری که پدرش در سال ۱۳۶۷ اعدام شده، می‌گوید:
« داستان اینکه [خانواده‌ها] بگویند [اعدام‌ها و خاوران را] فراموش نکرده‌اند به داستان مهمی تبدیل شده بود. جنگ و گریز بر سر تاریخ بود. بر سر تاریخ بی‌صدایان. بر سر این بود که ما کسانی هستیم که می‌گوییم این اتفاق افتاده، به این شکل هم افتاده، اینجا هم جای‌شان است. حضور این خانواده‌ها تایید فاجعه است. حضورشان تایید سرکوب و تاریخ خشونت و خشونت سیستماتیک در جمهوری اسلامی است و اینکه این گورهای دسته جمعی وجود دارند گورهای بی‌نشانی وجود دارند و اینکه اعدام‌هایی اتفاق افتاده و به این گستردگی اتفاق افتاده است. در واقع دعوا سر نوشتن تاریخ است. چه دو نفر برویم آنجا چه ۵۰ نفر برویم. چه مراسمی بگذارند بگیریم که ۵۰ هزار نفر بیایند چه مراسمی گرفته شود که ۱۵ نفر بیایند. همین تعقیب و گریز نشان دهنده این است که شهر آرام نیست یعنی یک سری ارواح پریشان بلاتکلیفی هنوز هستند که این‌ها آرام نگرفته‌اند.»
برگرفته از کتاب «داستان ناتمام»، مادران و خانواده‌های خاوران، سه دهه جستوجوی حقیقت و عدالت، انتشارات عدالت برای ایران ١٣۹۴
متن پی دی اف کتاب را از اینجا دریافت کنید
کانال تلگرام عدالت برای ایران را دنبال کنید
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.