تفتیش زندگی خصوصی و اعتراف گیری درباره روابط جنسی،یکی از رایج ترین شیوه‌های شکنجه زنان زندانی سیاسی

در سراسر دهه ۷٠ و ۸٠ خورشیدی در ایران، یکی از رایج‌ترین شیوه‌های شکنجه زندانیان سیاسی، تفتیش زندگی خصوصی و تحت فشار قرار دادن آن‌ها برای اعتراف کتبی و تلویزیونی درباره روابط جنسی‌شان بوده است. این الگوی شکنجه، به طور گسترده‌ای در سراسر این دو دهه در مورد زنان زندانی سیاسی در شهرهای مختلف و همین‌طور با پیشینه‌های سیاسی بسیار متفاوت به کار گرفته شده است.

فرشته قاضی در مورد اولین بازجویی خود در یک بازداشتگاه مخفی متعلق به حفاظت اطلاعات ناجا چنین شهادت می‌دهد: «وارد اتاق بازجویی که شدم، رو به دیوار نشستم با چشم بند. بازجوی پرونده ما به اسم کشاورز یا فلاح، آمد تو. اولین چیزی که به من با تشر گفت این بود: تمام روابط نامشروعت را بنویس. خب این برای من شوک بود. چون با وجود اینکه خیلی شنیده بودم از مسائل زندان و بازجویی‌ها و خوانده بودیم از مسائل واتفاقاتی که افتاده بود، اما تا این حدش را نمی‌دانستم. برای اینکه خیلی از بچه‌هایی که بازداشت می‌شدند وقتی کسی وارد زندگی شخصی‌شان می‌شد بهشان اتهام زده می‌شد، بیرون که می‌آمد به خاطر فضای بیرون این مسائل را عنوان نمی‌کرد. به خاطر همین تا این حد من تصور نداشتم که اولین چیزی که از من بخواهند این باشد که روابط نامشروعت را بنویس. من گفتم رابطه نامشروعی ندارم. اگر هم داشته باشم یا داشته‌ام اینجا نباید پاسخ بدهم. جایش جای دیگر است. گفت بهت نشان می‌دهم که کجا باید پاسخ بدهی، این تو نیستی که تعیین می‌کنی، من تعیین می‌کنم و بازجویی شروع شد.»

• منبع: کتاب جنایت بی‌عقوبت-شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان زن در دهه ۷٠ و ۸٠-انتشارات عدالت برای ایران ١٣۹٢
  کانال تلگرام عدالت برای ایران را دنبال کنید

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)