اول ماه مه روز اعلام همبستگی جهانی کارگران و نشان دادن عزم کارگران در دفاع از « حقوق و کرامت انسانی » آنان است. جهان امروز در زیر سایه سنگین سیاه پاندمی کووید ۱۹ قرار دارد و این در حالی است که جنگ و خونریزی در یمن، لیبی، سوریه و سومالی با خشونت و بی رحمی ادامه دارد، در افغانستان طالبان به قدرت بازگشته است و با جنگ در اکرائین که به کشته شدن هزاران نفر، آوارگی و بی خانمانی میلیون ها نفر و ویرانی شهرها و خانه ها روبرو است، به وخیم تر شدن زندگی کارگران و فشار روز افزون بر شانه های آنها در تامین هزینه های روزمره زندگی انجامیده است.
کارگران کشورهای دموکراتیک این روز جهانی را جشن گرفته با همکاران و خانواده های خود بازو به بازو در خیابان ها به راهپیمایی و تظاهرات مسالمت آمیز می پردازند و شادی و پایکوبی می کنند. نمایندگان سندیکاهای کارگری در میادین عمومی و در رسانه ها به سخنرانی پرداخته و خواسته های کارگران را اعلام می کنند و به دولت های خود برای نظارت به اجرای قوانین کارفرما و کارگر هشدار می دهند.
اما کارگران در کشورهای استبدادی و بلازده ای مانند ایران، نه تنها جشن و تظاهراتی نمی توانند برگزار کنند، بلکه داشتن سندیکا و تشکل کارگری مستقل و ناوابسته به دولت ضد کارگری که از ابتدایی ترین حقوق امروزی کارگران است، ممنوع می باشد. هیچ یک از سردمداران سیستم دیکتاتوری و ضدکارگری در کشور ما نه تنها به خواسته ها و ندای کارگران، اقشار دیگر، تلاشگران حقوق بشر و مدافعان حقوق کارگران کوچکترین توجهی نمی کنند، بلکه آنان را دستگیر، شکنجه و اعدام می کنند.
در حکومت اسلامی میلیون ها نفر در زیر خط فقر زندگی می کنند، بیکاری و اختلاف طبقاتی بی داد می کند، ماه ها حقوق کارگران پرداخت نمی شود. اگر کسی به این اوضاع نابسامان و فقر طاقت فرسای اعتراض کند، پاسخش اخراج، زندان، شکنجه و اعدام است. سرکوب مبارزات کارگران نیشکر هفت تپه فقط یک نمونه بارز از این قبیل می باشد.
رژیم ضدکارگری ایران با ۴۳ سال سرکوب و زندان، هرگز نتوانسته است جنبش عظیم و پرتوان کارگران و زحمتکشان را بخواباند. بلکه برعکس، هر روزی که می گذرد، صف کارگران منسجم تر و متحدتر می شود. توهم کارگران نسبت به رژیم می ریزد و چشمانشان بازتر می شوند. آنان به منافع طبقاتی و دسته جمعی خود بیشتر پی می برند و به صف مخالفان و مبارزان می پیوندند.
در این چند سال گذشته، ما شاهد صفوف متحد و یکپارچه کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، زنان و کنشگران حقوق بشری و مدنی در سراسر ایران بوده ایم.
خیزش های مردمی در دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و جنبش معلمان و بازنشستگان در ۱۴۰۰ از آن جمله اند که همچنان ادامه دارند. به کمک رسانه های اجتماعی همه روزه دزدی ها و جنایات سرکردگان رژیم و عوامل آنان برای مردم آشکارتر می شوند. حکومت اسلامی کشور را به ورشکستگی و ویرانی کشانده است. راه حل تمام این مشکلات دست به دست هم دادن و یکی شدن و شکستن این قفل و پاره کردن زنجیر فقر و فلاکت و رها شدن از این حکومت مستبد دینی است.
ما امضا کننده گان این بیانیه، روز جهانی اول ماه مه را به کارگران ایران شادباش می گوییم. ما یاد همه آزادیخواهان و کارگران جان باخته در زندان ها و در حین کار را گرامی می داریم. ما خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی و همه فعالان کارگری در زندان ها هستیم. ما در راه تحقق خواسته ها و آرمان های کارگران و همه زحمتکشان کشورمان، در کنار و پشتیبان آنان هستیم.
زنده باد همبستگی جهانی همه زحمتکشان
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
ماه مه ۲۰۲۲ برابر با اردیبهشت ۱۴۰۱
امضاء:
۱ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۲ – انجمن جمهوری خواهان آلمان و هلند
۳ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۴- انجمن فرهنگی ایران و سوئیس – ژنو
۵ – بنیاد اسماعیل خویی
۶ – نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۷- مادران پارک لاله – دورتموند
۸ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۹ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۰- شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۱- فدراسیون اروپرس
۱۲- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۳- مادران صلح مونترال
۱۴- زنان برای آزادی و برابری پایدار
۱۵- کمیته همبستگی برای حقوق بشر درایران – نروژ
۱۶- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۷- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – هجا
۱۸- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۱۹- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۲۰- همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال
۲۱- همبستگی برای حقوق بشر درایران – کلگری
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.