چگونه است که تشکل های مستقل اجازه برگزاری مراسم روز کارگر را ندارند؟؟؟؟

مراسم روز جهانی کارگر توسط تشکل خانه کارگر، در شرایطی برگزار می شود که تشکل های مستقل سالهاست  برای برگزاری مراسم مستقل کارگری با مشکلات بسیاری روبرو هستند. این تشکل ها حتی به سختی قادر به ادامه حیات و فعالیت هستند. از طرفی، ایران سالهاست که عضو رسمی سازمان جهانی کار (ILO) است،   و این سازمان، حقوق صنفی نیروی کار را در قالب اصول تعهدآور الزامی برای اعضای خود در سراسر جهان تعریف کرده. این حقوق عبارتند از رعایت آزادی اجتماعات و حق سازماندهی (توافقنامه شماره ۸۷) و پذیرش حق چانه زنی جمعی و اعتصاب (توافقنامه شماره ۹۸)، اما مقامات ایران در عمل، هرگز به این تعهدات پایبند نبوده اند.

امسال در حالی خانه کارگر بیش از ده هزار کارگر را به خیابان های تهران می آورد که در چند روز گذشته موجی از بازداشت های فعالان مستقل کارگری و احضارها آغاز شده است، در شرایطی که دو عضو سندیکای شرکت واحد، به جرم برنامه ریزی برای پخش گل و شیرینی بین همکاران خود در روز کارگر، دو روز قبل بازداشت می شوند.

در این بین چند نکته حائز اهمیت است:

جدا از این مساله که تشکل هایی مانند خانه کارگر، تا چه حد می توانند نماینده واقعی کارگران باشند و تا چه اندازه تجمعات اینچنینی در فرایند دستیابی به مطالبات موثر است، مساله مهم دیگر این است که نزدیک نمودن مطالبات صنفی با مواضع سیاسی چقدر در عمل می تواند در برآورده کردن خواسته های کارگران موثر باشد؟

در قطعنامه پایانی تجمع دیروز که توسط خانه کارگر قرائت شد، آمده است: “هر نوع تلاشی با هدف تضعیف و از کار انداختن وزیر برآمده از کارگران را محکوم نموده و حمایت خود از ایشان را اعلام می‌کنیم، کارگران در مقابل این گونه تحرکات بیکار نخواهند نشست”. و این یعنی متصل نمودن تجمع صنفی با بدنه قدرت و بهره برداری از  حضور بدنه برای حمایت از دولت و جناح حاکم بر اوضاع.  در شرایطی که وزیر کار در روند تعیین حداقل دستمزد امسال و همچنین در عدم حمایت از کارگران اعتصابی معادن در ماههای گذشته علیرغم وعده های مکرر پیشین، امتحان خود را پس داده است، در این قطعنامه با زیرکی از وزیر اعلام حمایت بی دریغ می شود! آنهم در حالی که  در این قطعنامه از مطالبات اصلی کارگران همچون تعیین دستمزد شایسته و حداقل میزان آن  و همچنین تامین  امنیت جانی و رعایت اصول ایمنی با وجود حوادث مرگبار و پی در پی شغلی، خبر چندانی نیست. از حق تشکل یابی مستقل هم حرفی به میان نیامده است.

شاید هدف اصلی  از چنین تجمعاتی تلاش برای استحاله جنبش اصیل کارگری در حرکت های دولت ساخته باشد و شاید، هدف جنبی، نمایش دموکراسی و آزادی مدنی در سطحی گسترده،  خیابانی و توده ای است، اما آیا کارگران این امکان را دارند که در قالب این تجمعات صدای مستقل خود را به گوش مسئولان برسانند؟ آیا خانه کارگر پتانسیل پیشبرد و هدایت بخشی از مطالبات کارگران  مانند لغو قراردادهای موقت و بیمه و اضافه دستمزد، در سطوح بسیار تقلیل یافته را دارد یا فقط در فکر بهره برداری است؟؟؟

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com