تا بحال دیده یا شنیده اید ما ایرانیان به لهجه فارسی صحبت کردن یک آمریکایی یا اروپایی اشاره کنیم و آن را بد بدانیم؟ نه تنها بد نمیدانیم، بلکه شنیدن آن برایمان بسیار هم لذتبخش است.گذشته از میهمان نوازی و غریبه دوستی اکثریت ما ایرانیان، خارجی ها نیز فارسی را معمولا خوب ولی با لهجه زبان مادریشان فرا می گیرند.
از قضا و بر همین مبنا نمیدانم چرا بعضی هموطنان خارج نشین ما خوشحال هم هستند و بعضا باعث افتخار خودشان هم می دانند که فارسی را با لهجه ی انگلیسی و… مانند خارجی هایی که زبان فارسی را یاد گرفته اند صحبت کنند؛ و یا در هر جمله یک کلمه زبان بیگانه و بویژه انگلیسی را بطرف مخاطب پرتاب نمایند. چونکه این زبان و لهجه مردمان یک کشور پیشرفته و به اصطلاح متمدن است؟ تا بحال ندیده و نشنیده ایم که مثلا یک فرد انگلیسی یا ژاپنی بخاطر یاد گرفتن زبان فارسی، زبان مادری خودش را فراموش کرده باشد حتا کسانی که چندین دهه نیز ساکن کشور ما بوده اند. داشتن هر لهجه “واقعی” در یادگیری زبان دوم به نظر نگارنده نه تنها عیب نیست بلکه آهنگ آن برای شنونده شیرین هم هست. به باور من معیار واقعی در سخن گفتن با گویش های بومی و یا در یادگیری زبان دوم، درست صحبت کردن و انتقال صحیح واژه ها است. لیکن در اینجا باید اذعان کنم که ضعف در سخن گفتن و بویژه از یاد بردن زبان مادری را هم برای اقوام هموطنم با گویش های مختلف و هم برای خارج نشینان از هر ملیتی درست نمی دانم.
به باور من اگر چیزی برای عرضه داشته باشی فرق نمی کند که از کدام خطه ی ایران و یا از کدام گوشه این جهان پهناور برخاسته باشی؛ هر کس تو را ببیند و لهجه ات را هم بشنود لذت برده و همچنین از آشنایی ات خرسند شده و تو را بزرگ می دارد.
پس اشکال از لهجه و محل به دنیا آمدن ما نیست، احتمالا احساس خود کم بینی در وجود ما و به خاطر نداشتن توانایی هایی است که فکر می کنیم دیگران دارند و ما نداریم.
توانا که باشیم اعتماد بنفس داریم و گویش ما، لهجه ی ما، محل تولد ما، باعث افتخار ما می شوند؛ و هیچ دلیلی هم برای سرزنش یا کوچک شمردن دیگر مردمان و یا “تقلید گویش” دیگر اقوام یا دیگر ملل دنیا را نیز نخواهیم داشت. به باور من قابل قبول نیست که اگر ما در یادگیری زبان دوم “عمدا “واژه ها و لهجه را در زبان مادریمان وارد کرده و با کوچک شمردن خود، زبان دیگران را مثلا بدلیل برتری اقتصاد شان ارزش بیشتر دهیم.
ضعیف نشان دادن زبان مادری در گفتگو با دیگران، به بهانه فراموشی یا به هر دلیل دیگری، اگر واقعا “عمدی” باشد، نشان دهنده ضعف در شخصیت گوینده است و هم نشان دهنده پایین بودن استعداد وی در یادگیری زبان دوم که نتوانسته دو زبان را در مغز خود از یکدیگر جدا کند. بطوریکه اگر شخص قرار باشد به چند زبان مختلف سخن بگوید که امروزه بسیار هم متداول است، پس همه کلمات را در یکدیگر ادغام کرده و در نتیجه سخن وی نامربوط میشود. و عجیب اینکه هنگام سخن گفتن این هموطنان به زبان بیگانه، ابدا واژه ای از زبان مادری به میان نیامده و به طرف مخاطب پرتاب نمی شود.
از: هرمز عابدی
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.