۱) در پنج روز بمباران غزه، ۶۹ فلسطینی کشته شده‌اند. بیش‌تر از یک سوم آن‌ها، شبه نظامیان حماس هستند. دست‌کم چهار فرمانده‌ی نظامی عالی‌رتبه حماس در هدف‌گیری‌های نیروی هوایی اسراییل جان باخته‌اند.۲) اسراییل می‌گوید که «تاسیسات مورد هدف، در دوره‌ای چند ماهه، به شکل جامع مورد شناسایی اطلاعاتی قرار گرفته‌اند». اسراییل ۱۱۰۰ نقطه در غزه را تا این لحظه بمباران کرده است. تنها در حدود ۵۰ غیرنظامی قربانی شده‌اند.

۳) بشار اسد ۲۰ ماه است آدم می‌کشد. بشار اسد ۴۰ هزار نفر را به خاک و خون کشیده. بشار اسد بدون هیچ هدف نظامی، شهرهای دارای تراکم جمعیتی فراوان و منطقه‌های مسکونی را بی‌وقفه بمباران می‌کند. در پنج روزی که جنگ میان اسراییل و حماس شکل گرفته، دست‌کم ۱۰۰ تن دیگر از شهروندان سوریه به خاک و خون کشیده شده‌اند، بیش‌تر از قربانیان پنج‌روز جنگ غزه. بشار اسد هم‌اکنون هم آمار افتخارآمیزتری نسبت به اسراییل در فلسطینی‌کشی دارد. او بیش‌تر از ۲۰۰ پناه‌جوی آواره فلسطینی را کشته، او اردوگاه «یرموک» را بمباران کرده. چرا «مزدوران» سازمان‌یافته‌ی هوادار حماس(نه و نه و نه معترضان و منتقدان اسراییل) در قبال کشتار مردم سوریه و در قبال کشتار فلسطینیان بی‌پناه در سوریه به‌دست یک خون‌آشام سکوت کرده و می‌کنند؟ این حق هر وجدان بیداری‌ست که درباره‌ی آن سکوت این هیاهو بپرسد، عقل سلیم بی‌شک، شک می‌کند.

۴) امروز یک ساختمان ارتباطی در غزه، هم‌زمان با حضور برخی از خبرنگاران خارجی، هدف جنگنده‌های اسراییلی قرار گرفت. اسراییلی تکذیب نکرد، گفت: «از حضور خبرنگاران در دست‌کم یکی از این ساختمان‌ها، آگاه بودیم. به خبرنگاران توصیه می‌کنیم که برای امنیت خودشان از موقعیت‌های حماس یا تاسیسات حماس یا خانه‌های حماس دوری کنند. هدف ما، آنتن مورد استفاده حماس در بالای این ساختمان‌ در غزه بود. متاسفانه حماس با قرار دادن تجهیزات ارتباطی و نظامی خود در پشت‌بام ساختمان‌های مورد استفاده رسانه‌ها، از خبرنگاران خارجی به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کند».

۵) تونی لارنس، از سازمان بهداشت جهانی به بی‌بی‌سی می‌گوید: «بیمارستان‌ها در غزه با کمبود شدید دارو و امکانات پزشکی، ازجمله پنبه، گاز استریل، مواد ضدعفونی‌کننده و … روبه‌رو هستند. ذخایر بیش از نیمی از تدارکات دارویی و پزشکی مورد نیاز، قبل از این که تمام ماجرا شروع شود، تمام شده بود و همین، عامل اصلی نگرانی ماست».

۶) ارتش اسراییل: «امروز هماهنگی لازم برای انتقال ۱۲۴ کامیون حامل کالا و سوخت به غزه انجام شده است. تجهیزات پزشکی و درمانی و محصولات لبنی هم از محموله‌های این کامیون‌هاست». رسانه‌های بین‌المللی ارسال این محموله به غزه را تایید کرده‌اند.

۷) آسویشتدپرس: «۵۰۰ مصری برای انتقال لوازم پزشکی و اعلام همبستگی با مردم فلسطینی وارد غره شده‌اند». اسراییل از گام‌های مصر برای بازگشایی گذرگاه اظطراری رفح و کمک‌رسانی به مردم مصر استقبال کرده است.

۸) گنبد آهنین، بیش از یک‌سوم از موشک‌های شلیک‌شده‌ی حماس به سوی اسراییل را منهدم کرده است. هیچ موشکی به هیچ هدف مهمی در تل‌آویو اصابت نکرده است. اسراییل با ابراز خرسندی از عمل‌کرد سپر موشکی آمریکایی خود، تاکید کرده که به‌زوی با هزینه‌کرد بودجه‌ای هنگفت این طرح را گسترش خواهد داد.

۹) هاآرتص می‌گوید: «اسراییل به دنبال سرنگونی حماس نیست، بلکه تنها می‌خواهد آن را مهار کند».

۱۰) حماس تلاش‌های مصر و ترکیه برای آتش‌بس را با پیش کشیدن شرط‌هایی مانند «پایان دادن به محاصره غزه و بازگشایی کامل گذرگاه‌ها» مسکوت گذاشته است.

۱۱) آویگدور لیبرمن، وزیر امور خارجه اسراییل: «نخستین شرط قطعی برای آتش‌بس، توقف آتش‌باری از غزه است». هاآرتص نیز خبر داده که یک مقام اسراییلی برای گفت‌وگو با دولت مصر به قاهره رفته و از آتش‌بس در دو مرحله صحبت کرده است: «مرحله نخست؛ قطع شلیک راکت از غزه و قطع حمله‌های اسراییل به غزه و در مرحله دوم؛ آرامش عمومی».

۱۲) شیمون پرز، رییس‌جمهور اسراییل: «از گام‌‌های رییس‌جمهور مصر برای برقراری آتش‌بس تقدیر می‌کنیم اما هنوز حماس طرح پیشنهادی رییس‌جمهور مصر را نپذیرفته است. در اصل، هدف ما صلح است و هدف آن‌ها نابودی اسراییل است».

۱۳) هیچ چیز نه سفیدِ سفید است، نه سیاهِ سیاه. این یک جنگ است، می‌توانید بگویید «نابرابر» است اما هیچ کدام از دو طرف جنگ، نه کاملن بی‌گناهند و نه کاملن دارای حق، هر دوی آن‌ها میزانی از تقصیر را بر گردن دارند. رمانیتسم و سواستفاده‌های سیاسی و «اعتباری» هم نه آتش‌بارها را خاموش می‌کند، نه از قربانی شدن مردم در هر دو سو جلوگیری خواهد کرد. راه درست، «محکوم کردن برابر و متقابل» است، محکوم کردن خشونت هر دو سو؛ کوبیدن یک طرف هم‌زمان با سوگ‌واری برای طرف دیگر، هیچ کمکی جز افزایش خشونت نمی‌کند. پشت این مشت‌های گره‌کرده، چشم‌های به ظاهر غمگین و پلاکاردهای سیاه، گاهی اراده‌ای برای سواستفاده‌ی بیش‌تر و بیش‌تر حتا به بهای کشتار بیش‌تر و بیش‌تر مردم وجود دارد. در دام این اراده‌ها نیفتیم. یاد بگیریم که «روی زمین» بحث کنیم و هیچ وقت به دام رمانتیسم ویران‌گر و دگماتیسم زایل کننده‌ی خردورزی نغلتیم. اگر دل‌مان می‌سوزد برای بچه‌های غزه، دل‌مان برای بچه‌های آن سوی مرز غزه نیز بسوزد، اگر می‌خواهیم که هر دوی ایشان در آرامش بزرگ شوند، همیشه به‌دنبال راه «واقعی» برای پایان دادن به بحران‌ها باشیم. امروز می‌توانیم این را از «محمد مرسی» و موضع معتدل و میانه‌ی مصر یاد بگیریم. یاد گرفتن خودش یک هنر است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com