خرقه‌ی من
بالاپوشی‌ست
که دلدارم به من داده
با نشان شیشه‌بری‌ی پسرش
بر سینه‌ی آن.
آن را
در گردشهامان می‌پوشم
برای دیدن سرخ‌چوبهای تناور
و تمشکهای کنار آبشار.
اینک, کنار این خلیج مه‌آلود
آنرا بر شانه‌هاش می‌گذارم
تا گرم نگهداردش
و خود, شعر تازه‌ام را
از بر‌می‌خوانم
تا صیقلش دهم
چونان شیشه‌بری.
دوازدهم نوامبر دوهزار‌و‌بیست‌و‌یک
The Mantle
By Majid Naficy
My mantle
Is an overcoat
That my love gave me
With an emblem of her son’s glaziery
On its chest.
I wear it
When we go hiking
To see towering redwoods
And raspberries near the waterfall.
Now, at this foggy bay
I put it on her shoulders
To keep her warm
And I recite my new poem
To polish it
Like a glazier.
November 12, 2021
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.