ناله ی خدایان می شوند همین خیابان ها
خروشِ آوازِ تنهاییِ عصر
سراسیمه ی این شهرهای ِ این خاک ِ رویاها
پِـلّه های آزادیِ تو می شوند سرانجام
با خیال ها بیماری ها خنده ها تنهایی هایِ انفرادیِ تو
پس بشکـافیـم با هم سَروران : نردبانِ علف هایِ هرزِ زمین را
تمام ِ پلّه هاِی نظامه ای زُمُخت از سَر تا بُن سدّ ِزندگی …
پُر از نقشِ نقشه هایِ ساختگی هم اکنون در حال ریزشِ سریع تر
در برابرِ مرزهایِ ساختگیِ آن خرابی هایِ خلوتِ مردُمان
زمین بسیار تنگ شده یا جایِ ماست یا جایِ آنها.
نور می شویم عشقِ همیشه نورم… -که حتّا کور بینا شود وقتی بروند
فردا دیگر نیستند آنها کشته و مرده و مجسّمه سپس دیگر نیستند.
با تُرشِی ِمَحض این خرابیِ روزگار دور شدیم که آباد شود همه
با یکی شدنِ نگاهِ تو حتّا با این من آن ریزترین ذرّه ناچیزِ…
پُلمب ِ گُلدسته ها و قبرهایِ این دُزدانِ مردم خوار .
امیر سارم
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.