با تشکر از شما بدلیل دعوت از من در این کنفرانس,
موضوع سخنرانی من همجنسگرایی و اسلام است.
همانطور که می دانید من از ایران آمده ام و بطور خلاصه خودم را معرفی میکنم.من در انقلاب ۱۹۷۹ در ایران علیه حکومت دیکتاتور قبلی در ایران شرکت کردم و هدفم رسیدن به آزادی و زندگی بهتر بود، من آنزمان دانشجوی پزشکی در دانشگاه تبریز بودم، چون آنزمان فیسبوک و اینترنت نبود، با وجود اینکه من و بسیاری از زنان و مردان فعال همچون من فکر میکردیم ما رهبر آن انقلابیم، از بی بی سی شنیدیم ، فردی به اسم خمینی در این دنیا وجود دارد که آخوند بود و او رهبر انقلاب ما بود، اینرا گفتند و از خمینی رهبر ساختند. انقلاب ما شکست خورد، من بدلیل اعتراض به حجاب اسلامی از دانشگاه اخراج شدم و به کار مخفی علیه این حکومت تازه دست زدم، خلاصه کنم، به ما حمله کردند و یکروز که خانه نبودم همسرم را با تعداد دیگری دستگیر کردند و بعد از یک ماه او را اعدام کردند، او دانشجوی فیزیک بود و من در حالیکه ۲٣ سال داشتم، طعم تلخ و گزنده اعدام را از نزدیک دیدم.
من ۱۹۹۰ به اروپا آمدم، در حالیکه ۱۰ سال هم در کردستان پارتیزان بودم. و در اینجا به مبارزه علیه اعدام و سنگسار پرداختم و از اینجا میخواهم به موضوع سخنرانی ام برسم، من در مبارزه ام علیه اعدام با این معضل مهم آشنا شدم.
اکنون به من نگاه کنید، من با وجود اینکه در سال ۲۰۰۱ کمیته علیه سنگسار و در سال ۲۰۰۴ کمیته بین المللی علیه اعدام را بنیاد نهادم به همراه دوستان متعدد دیگری، به من به عنوان فعال حقو ق بشر نگاه نکنید، به عنوان کسی نگاه کنید که در گوشهایم صدای جوانان همجنسگرایی هست که اعدام شدند، فقط به این دلیل که یک نفر را دوست داشتند، من در اینجا میخواهم از ماکوان مولودی بگویم،
وقتی در خانه ام در کلن، این روزها خودم را برای سخنرانی در اینجا آماده میکردم دفترچه تلفنم را ورق میزدم ، شماره تلفن خانواده ماکوان را دیدم. او فقط ۱۹ سال داشت و به اتهام رابطه با یک پسر هم سن خودش در سنین نوجوانی به اعدام محکوم شده بود. من صدای مادر ماکوان را در گوشم دارد که یک روز با وحشت گفت، میخواهند ماکوان را در پارک نزدیک خانه خودمان در ملا عام اعدام کنند تا درس عبرتی برای بقیه باشد و ما آنزمان ۶ سال پیش مبارزه میکردیم که این فاجعه اتفاق نیفتد. ماکوان را اعدام کردند. و من هنوز بغض بزرگی در گلویم دارم چرا که از ماکوان نه کسی بعدا حرف زد و نه بویژه کسی عکس او را دید.
در گوشم صدای قاسم بشکول و حمزه چاوی ۱۹ ساله و لقمان حمزه پور و نعمت صفوی و پسر بچه های ۱۶ ساله و ۱۷ ساله هست که میگویند ” نمیتوانی کار بکنی” و صدای دوستان این جوانان که در سلول مرگ حکومت اسلامی نشسته اند و از وحشت میپرسند اگر مرا بگیرند چه کنم؟
ما در مورد یکی از مهمترین معضل ها در جوامع اسلام زده حرف میزنیم.
همجنسگرایی و اسلام موضوع سخنرانی من است . در حقیقت میخواهیم در مورد همجنسگرایان در کشورهای اسلام زده حرف بزنیم.
ما در سه سطح در مورد این معضل مهم باید حرف بزنیم:
۱- اسلام و همجنسگرایی
۲- جنبش اسلامی و اسلام سیاسی و همجنسگرایی
٣- فرهنگ جامعه و مردم عادی و همجنسگرایی
اسلام همچون مذهب همجنسگرایی را گناه و کاری نابخشودنی و قابل مجازات تعریف میکند. اسلام مخالف صد در صد همجنسگرایی است. مذهبی که تو گویی از سوی یک مرد برای مردان نازل شده و هدفش ارضا مردان هترو سکسوئل است بهر طریق ممکن.
با چهار زن رسمی و هزار زن صیغه ای و هر جا که توانست اجازه تجاوز به او داده شده و حتی در مورد چگونگی ارضا شدنش در بیابان و با بچه شیرخواره و با شتر و سگ، میتوان آیه و حدیث پیدا کرد. اما همین مذهب زن را طعمه و وسیله ای میداند برای ارضا مردان و نگرشش به مردان و زنان همجنسگرا غیر انسانی است.
این مذهب سکس و رابطه انسانی بین انسانها، عاطفه و احترام در روابط جنسی و رابطه بین همجنسگریان را بر نمی تابد. آنها را با شکنجه و شلاق و اعدام و نابودی تهدید میکند.
نکته مهم در سی و چند سال اخیر اینست که همین نگرش و این دیدگاه در مورد همجنسگرایان از سوی یک جنبش اسلامی و اسلام سیاسی با قدرت اسلحه و پاسدار و قانون و گزمه با شدت و حدت اجرا میشود. یعنی اینکه همجنسگرایان را واقعا اعدام و سنگسار میکنند. این قانون است. در ایران، عربستان سعودی، موریتانی، سودان، سومالی، یمن و پاکستان طبق قانون همجنسگرا را میکشند. در بحرین و قطر، الجزایر و مولداوی همجنسگرایان را با جریمه و زندان و تنبیه بدنی مجازات میکنند و در لبنان و ترکیه و مصر کمی لیبرال تر هستند و نمیکشند ولی تحقیر میکنند و زمینه سازی میکنند برای اعمال فشار و ظلم و تحقیر.
و در یک سطح دیگر همانطور که گفتم، فرهنگ عمومی را داریم. در همه کشورهای اسلام زده، فرهنگ عمومی ضد همجنسگرایان و فرانرم گرایان است و در بهترین حالت همجنسگرایی را یک بیماری قلمداد میکنند.
باید بگویم متاسفانه در کشورهای اسلام زده یک مانیفست نانوشته و یا نوشته وجود دارد مبنی بر اینکه باید همجنسگرایی را محو و نابود کرد. و این اتفاق در مقابل سکوت بین المللی و عدم توجه به معضلات همجنسگرایان در حال اتفاق افتادن است.
در ایران قانون مجازات اسلامی میگوید: همجنسگرایان مرد را اعدام کنید و در مورد زنان میگوید اگر دو زن لخت و بدون دلیل!! زیر لحاف بروند در دفعه اول به صد ضربه شلاق محکوم میشوند و بار چهارم قانون اجازه اعدام میدهد.
آمار اعدام همجنسگرایان در ایران از ٣۴ سال پیش به این طرف ۴۰۰۰ نفر است. اخبار ما حکایت از این دارد که چند نفر همجنسگرا هم در ایران سنگسار شده اند ، از جمله یک نفر در آلمان می شناسم که یکی از اقوام ایشان در ایران به دلیل همجنسگرایی سنگسار شده است.
بیخود نبود احمدی نژاد در یک دانشگاه در امریکا گفت: ما در ایران همجنسگرا نداریم، بهتر بود میگفت ما همجنسگرایان را نابود میکنیم.
من باز در اینجا بعنوان یک فعال علیه اعدام و سنگسار میخواهم در مورد سکوت مطلق جامعه و بی چهره بودن همجنسگرایان حرف بزنم.
من مسئول دو کمیته جهانی علیه اعدام و سنگسار هستم. این عکس را نگاه کنید.

سکینه محمدی آشتیانی است. دنیا او را دید و شناخت، این یک کمپین بود علیه سنگسار و ما همیشه به این نحو کار میکنیم برای جلب توجه افکار عمومی بین المللی احتیاج به عکس داریم. من نمیتوانم بروم در یک دانشگاه و یا یک جلسه حرف بزنم و بگویم از یک نفر دفاع کنید یا از یک اسم دفاع کنید، نه من با نشان دادن عکس این آدم و ایجاد امکان که شما در چشم این فرد نگاه کرده واحساس داشته باشید میگویم نگذارید سکینه را سنگسار کنند و این تاثیر دارد. من در هر موردی که کمپین گذاشته ایم ترتیب مصاحبه با فرد محکوم به اعدام و یا دوستان و خانواده اش را میدهم و بهمین دلیل است که گاردین از طریق ما با سکینه مصاحبه میکند و تیتر میزند ” چون یک زن هستم با من چنین میکنند” و این جهانی میشود.
اما در مورد همجنسگرایان محکوم به اعدام و یا سنگسار با ما کسی همکاری نمیکند. جامعه در مجموع در این موارد سکوت مطلق میکند. خانواده هایشان نمیخواهند حرف بزنند عکس نمیدهند و در مورد فرزند همجنسگرای خود حرف نمیزنند. حتی بعد از اعدام نیز حرفی نمیزنند در سکوت و خلوت و تنهایی خود اشک میریزند و میسوزند و میسازند . مصاحبه نمیکنند و عکس نمیدهند.
ما فقط یک عکس داریم از همجنسگرایان این عکس ، اینها اعدام شدند…

من در اینجا در عین حال میخواهم از جنبش و اعتراضات و مبارزه همجنسگرایان حرف بزنم. در ایران و عربستان سعودی و تونس و مراکش و … اخبار دلگرم کننده ای از رو آمدن و مطرح کردن خواستهای همجنسگرایان و مبارزات آنها داریم. من در اینجا نامه چند جوان ایرانی به احمدی نژاد را دارم که در مقابل حرفهای او که همجنسگرایان را نفی کرد، به او پاسخ داده اند، آنها گفته اند: پس من چی هستم اگر ایران همجنسگرا ندارد و این جوانان با تندی و اعتماد بنفس پاسخ این مرد را داده اند.
واقعیت اینست که همجنسگرایان در ایران سعی میکنند جمع هایی را در شرایط مخفی و خطرناک داشته باشند و از حقوق خودشان دفاع کنند. در سطح بین المللی سازمانهای متعدد مدافع حقوق همجنسگرایان از کشورهای اسلام زده وجود دارد و از جمله چندین سازمان از ایرانیان را می شناسم که فعالیت میکنند.
من در اینجا از شجاعت زنان همجنسگرا از کشورهای اسلام زده و از ایران باید بگویم که با بجان خریدن مشکلات فراوان علنی حرف میزنند و این تابوها را می شکنند.
نامه یک پسر جوان همجنسگرا از ایران را اخیرا دیدم که گفته بود مادرم بعد از اینکه فهمید همجنسگرا هستم مرا نزد روانپزشک برد و او تجویز کرد که بهتر است با یک زن لزبین ازدواج کنم!!! این یک نمونه از برخورد به همجنسگرایی در ایران است.
من اینجا میخواهم تاکید کنم که همین فعالیتها باعث شده است که مثلا در ایران کلمه نا محترمانه هجنس باز که در مورد همجنسگرایان رایج بود اکنون حداقل در بین الیت سیاسی و رسانه ها و … بکار برده نمیشود.
در پایان سخنرانی خودم میخواهم از شما دعوت کنم که به اعدام و بی حرمتی و اذیت و آزار همجنسگرایان در کشورهای اسلام زده جدا اعتراض کنید. ما باید کاری کنیم سازمان ملل و دولتهای غربی خواهان لغو فوری قانون اعدام علیه همجنسگرایان در همه جا باشند. ما باید صدای اعتراض همجنسگرایان از کشورهای اسلام زده را بسیار بیش از اینها منعکس کنیم. و همچنین از شما میخواهم در کنفرانسهای خودتان از خود همجنسگریان دعوت کنید تا د رمورد معضلات و تجارب خود در اینجا حرف بزنند من دو نفر از زنان فعال لزبین ایرانی می شناسم که میتوانم معرفی کنم آنها را برای کنفرانس بعدی خودتان دعوت کنید.
یکبار دیگر با تشکر از شما بدلیل برگزاری این برنامه و دعوت از من.
چند عکس از این جلسه:

کمیته بین المللی علیه اعدام
۲۹ ژانویه ۲۰۱۴

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com