دلال های داده از ما چه میدانند و چه چیز را پنهان میکنند؟

به تازگی یک کمیته سنای آمریکا گزارشی سی و پنج صفحه ای منتشر کرده درباره شرکت هایی که دلالی داده می کنند و نمی خواهند درباره ی کارشان صحبت کنند. در این گزارش، استراتژی شرکت ها در جمع آوری و سازمان دهی اطلاعات شرح داده شده ولی قسمت اصلی گزارش به چیزهایی که این شرکت‌ها نمی‌خواهند درباره اش بحث کنند می پردازد. این مباحث بیشتر شامل این میشود که این شرکت ها داده ها را از کجا بدست می آورند و یا به چه کسی می‌فرشوند.

شرکت های داخل گزارش شرکت های بزرگ و مشهوری از جمله دیتالاجیکس، اکسیوم و شرکت های گزارش دهنده ی وضعیت مالی افراد مانند ترنس یونیون هستند. در این گزارش، کمیته تحقیق سعی کرده است که به چهار سوال پاسخ بدهد: چه داده‌ای جمع می شود، این داده چه قدر خاص است، چگونه داده جمع میشود و نهایتا داده به چه کسی فروخته می‌شود؟ در حالی که جواب دو سوال اول به نظر ساده می آید، شرکت ها به دو سوال آخر جواب شفاف ندادند.

در آمریکا این روش حمع آوری داده به سال ها قبل بر می‌گردد. در آن زمان شرکت ها کد پستی و اسم و سایر اطلاعات افراد را داشتند تا بدانند که در کدام شهر، به عنوان مثال باید شروع به تبلیغ کنند. اما استفاده‌ی روزافزون ما از اینترنت و سر زدن به شرکت‌ها و فروشگاه‌های مختلف، داده هایی از ما تولید میکنند که دیگر این شرکت ها را به این فکر انداخته است که داده هایی که دارند را بفروشند.

دیتالاجیکس مثلا ادعا کرده است که تقریبا اطلاعات هر خانوار در آمریکا را دارد و از سوی دیگه اکسیوم ادعا میکند اطلاعات حدود ۷۰۰ میلیون کاربر را در سر تا سر جهان دارد.  داده های شامل، اطلاعات مربوط به خرید و انتقال مالی خریدار، روش های پرداخت، چه نوع ماشینی خریدار می خرد، شرایط سلامت، استفاده از شبکه های اجتماعی و غیره است. شرکت های اعتباری از سوی دیگر گفته اند حتی میدانند که هر شخصی چه شامپو و یا نوشیدنی گازداری در شش ماه گذشته خریده است و یا چند کیلومتر در هفته سفر میکند.

اما دیتالاجیکس، اکسیوم و اکویفکس هیچ کدام مرجع اطلاعاتی خود را ذکر نکرده اند و گفته اند که تمامی اطلاعات محرمانه است و طبق قراردادی که با طرف های مقابل دارند نمیتوانند از مراجع خود نام ببرند. سایر دلالین دیتا میگویند که داده های آنها از پایگاه داده رایگان دولتی و یا آزاد، اطلاعات خرید و فروش از فروشگاه های بزرگ، موسسات مالی و سایر دلالین دیتا که آنها را شرکای درجه سوم خودشان میخوانند.

در مورد شبکه های اجتماعی، باید بدانید که این شرکت ها اطلاعات خام را توانسته اند از شبکه های اجتماعی بیرون بکشند ولی مشکلی که دارند نتوانسته اند با شبکه های اجتماعی هم کاری کنند و برای همین نتوانسته اند هر پروفایل را به یک شخص حقیقی مربوط سازند. شبکه های اجتماعی همچنین سعی میکنند که اطلاعاتی که دارند به بیرون درز نکند. به عنوان مثال فیسبوک از رپلیف خواسته بود که داده هایی که موتور جستجو این شرکت از روی فیسبوک جمع آوری کرده است را پاک کنند.

اکسیوم هم گفته است که با سایت هایی کار میکند که کوپن، تخفیف، بررسی بیمه سلامت و غیره ارائه می دهند. همچنین گفته است که چیزی در حدود ۲۵۰ هزار وبسیات وجود دارد که در قوانین حفط حریم خصوصی خودشان نوشته اند که داده های کاربران را ممکن است با شرکتی دیگر به اشتراک بگذارند.

همچنین این شرکت ها گفته اند که کاربران را توسط یک امتیاز طبقه بندی میکنند. به عنوان مثال آیا کاربر یک کاربر تاثیر گذار بر سایرین هست و یا آیا کاربر روزانه تعداد زیادی مطلب و یا استتوس پست میکند؟

آیا میتوان اطلاعات خود را از این شرکت ها بیرون بیاوریم.

متاسفانه این کار آسانی نیست. زیرا تعداد کمی از این شرکت سرویس عدم دسترسی را در اختیار کاربران قرار میدهند. همچنین خارج شدن از سیستم یک شرکت به تنهایی فایده ای ندارد. به عنوان مثال فیسبوک توانست که از رپلیف بخواهد داده های فیسبوک را پاک کند ولی فیسبوک نمیتواند از شرکت هایی که رپلیف داده ها را به آنها فروخته است بخواهد که داده ها را از روی سیستمشان پاک کنند. این امر به آنها اجازه میدهد که به عنوان یک پشتیبان در موارد خاص نسبت به هم باشند. برای همین داده ها ممکن است دست به دست بچرخد و نهایتا پاک نشود.

در این گزارش هیچ توصیه ای نشده است ولی بیشتر روی سخن با قانون گذاران کشور های مختلف است که قوانین بهتری وضع کنند تا شرایط برای کاربران بغرنج نشود. همچنین این گزارش میگوید که کاربران انتظار داشته باشند که از آنها پروفایل دقیقی تشکیل شده باشد و پیش داوری هایی در مورد شخصیت و سلایق آنها به صورت آنلاین پخش شود.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)