تجمع امروز بازنشستگان مقابل سازمان برنامه و بودجه کشور
بازنشستگان تامین اجتماعی شوش، تهران و اهواز، همزمان با بازنشستگان فرهنگی ی تهران، و بازنشستگان فولاد در اصفهان بار دیگر روز یکشنبه بیست ودوم مهر با مطالبات خود به خیابان آمدند. فقر و نداری، تورم افسار گسیخته، دستمزدهای و مستمری ناچیز و نامناسب، دزدی، فساد و غارت، تبعیض و نابرابری، ناکارایی نظام بیمه و بیمه های تکمیلی، مشکلات سخت معیشتی، پایمال شدن حقوق، محرومیت از نقش آفرینی در تصمیم گیری پیرامون اندوخته های نسلی در سازمان تامین اجتماعی عدم اجرای واقعی همسان سازی از جمله موارد مهمی هستند که بازنشستگان تامین اجتماعی اعتراضات خود را علیه آنها سازمان داده اند. بازنشستگان فرهنگی هم به طرح رتبه بندی معترض بوده و خواستار اصلاح آن هستند.
همزمان با بازنشستگان، کارگران شاغل در پالایشگاه گاز پارسیان با مطالبه ی اصلاح نظام حقوق و دستمزد تجمع اعتراضی برپا کردند. علاوه بر اینها، در سه روز گذشته شاهد تجمع شهربانان شهرداری تهران در اعتراض به تبعیض در شغل، استخدام و حقوق، اعتراضات – تا به امروز هفت روزه ی – کارگران پیمانکاری معدن چادرملو با مطالبه افزایش مزد و مزایای مزدی و بهبود وضعیت بیمه تکمیلی، اعتصاب پرسنل آبفای ایذه در اعتراض به عدم پرداخت حقوق سه ماه و معوقات خود از سال ۱۴۰۰و تجمع کارکنان ساکن در شهرک‌های مسکونی جم بهمراه خانواده هایشان در اعتراض به محدودیت های پرداختی بودیم.
بازنشستگان پای ثابت اعتراضات مستمر برای تامین معیشت و برخورداری از منزلت هستند. جمهوری اسلامی در تمامی سالهای اخیر مطالبات بازنشستگان بخش های مختلف را بی پاسخ گذاشته است. بازنشستگان امّا علیرغم ادامه مقاومت حاکمیت در برابر مطالبات شان، کماکان پرچم اعتراضات خیابانی را افراشته نگه داشته و راه گریز را بر مسئولان بسته اند. کارگزاران و دست اندرکاران نظام نیز همچنان سعی می کنند با وعده و وعید و خرید وقت با بهانه های مختلف از پاسخگوئی به مطالبات بازنشستگان طفره روند.
اصلاح نظام حقوق و دستمزد، اعمال تبعیض در استخدام و حقوق، افزایش مزد و مزایای مزدی، پرداخت حقوق عقب افتاده و معوقات، و محدودیت پرداختی برای ساکنان مجتمع مسکونی، مطالبات بخش شاغل معترضانی بوده که در سه روز گذشته به اشکال مختلف در اعتراضات خیابانی شرکت داشته اند.
حاکمیت با درک غیرقابل احیا بودن مشروعیت از دست رفته در میان توده های میلیونی مردم، اولویت سرکوب ها و کاربست همزمان روش های مختلف برای کنترل وضعیت جنبش مطالباتی را بیشتر بر بخش هایی متمرکز کرده است که اعتراضات شان مستقیما عامل اختلال کارکرد سیستمی است و در کوتاه مدت هم قابل جایگزینی نیستند. در قبال این بخش ها تطمیع، تهدید و سرکوب، را با وعده و وعید گره می زنند تا از گسترش اعتراضات و در نتیجه رشد سازمان یابی مستقل در میان این آنها جلوگیری کنند.
واقعیت این است که علیرغم اهمیت همه بخش های اردوی کار و زحمت در به گردش درآوردن چرخ تولید و گردش کار اقتصادی و اجتماعی جامعه، اعتراض و اعتصابات همه بخش ها- به تنهائی و جدا جدا – از تاثیرگذاری لازم و پایدار برخوردار نیستند. تاثیرگذاری این بخش ها زمانی ارتقا می یابد و بازدارندگی موثری ایجاد می کند که از نظر کمّی و سازمان یافته گی گسترش یافته و تقریبا سراسری شده باشند. نزدیک شدن این بخش ها به همدیگر و چگونگی حمایت آنها از همدیگر در زمان مناسب و طرح هماهنگ مطالبات مشترک، نیروی تاثیرگذاری این بخش ها را به شدت افزایش داده و حکومت حامی سرمایه را وادار به عقب نشینی خواهد کرد.
بیست و دو مهر چهارصد و سه
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.