وقتی مرتجعین میخ خود را کوبیدند، کسانیکه نمی‌خواستند زیر بار ستم زندگی کنند رودرروی آنان ایستادند. همان به اصطلاح پنجاه و هفتی‌ها که اگر نبودند ایران برهوت بود و بس.
کسانیکه به نام مادرانشان اشاره می‌کنم هم ، پنجاه و هفتی بودند که در برابر استبداد ایستادند و در پی‌آمد طبیعی سرکوب درازمدت جنبش ملی و ممنوع بودن سیاست اعتراضی در چارچوب قانون، به خیابانها ریختند. آنان شریف‌ترین فرزندان مردم ایران بودند و آخوندهای بی عمامه مرتجع، که به سقوط گفتار افتاده و به نوع آنان توهین می‌کنند، آب در هاون می‌کوبند. آنکه غربال دارد از پس قافله می‌آید…
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.