پاسخ بلافاصله آن است که هیچ شواهدی اکنون برای این موضوع در دست نیست. اما آیا مراودات بین ایران و ونزوئلا صرفا حول و حوش دور زدن تحریم‌ها و موضوع فروش نفت است؟ به احتمال بسیار چنین نیست. آیا ونزوئلا نمی‌تواند با مشابه‌سازی رفتار ایران در دست‌یابی به سلاح اتمی، امتیازات بسیار ویژه‌ای از غرب به ویژه امریکا درخواست کند؟ چرا نتواند؟! مسیر، اکنون روبروی ونزوئلا باز است و آینده در دستان اوست. بیش از یک سال پیش بود که نوشتم ایران از مرحله بی‌بازگشت هسته‌ای عبور کرده است و پیش‌بینی کردم که مسیر ایران هسته‌ای چگونه است. توضیح دادم پروژه غرب برای جلوگیری از شروع یک مسابقه تسلیحات نامتعارف در منطقه چیست. گفتم که آغاز توسعه تسلیحات اتمی بیشترین خطر را در آغاز برای اسرائیل و سپس کل جهان غرب دارد. و همچنین ضروری است که در حضور یک ایران هسته‌ای که اجتناب ناپذیر است، به هر ترتیبی جلوی این مسابقه گرفته شود و نوشتم چگونه این نقش را می‌تواند اسرائیل با ایجاد یک چتر حمایت هسته‌ای برای کشورهای عرب منطقه برعهده گیرد. طرح اخیر کنگره امریکا برای گسترش همکاری منطقه‌ای علیه ایران در همین راستا قابل درک است. تمام این موضوعات مربوط به گذشته است و تکرار آن اکنون فایده‌ای ندارد. توجه هم دادم که تمام این مشکلات نیز برخاسته از یک ضعف کلیدی است، یعنی علاوه بر کم‌هوشی یا دست وپا چلفتگی رهبران غربی، خواست آنان برای عدم تشدید مناقشات در منطقه علیه ایران و دکترین اجتناب از جنگ تمار عیار علیه ایران.
موضوع آینده اما اکنون ونزوئلا است. رهبران امریکا می‌توانند منتظر بمانند تا ونزوئلا نیز با در پیش گرفتن مسیری مشابه ایران باعث دردسر بیشتر امریکائیان شود. اکنون نوبت امریکائیان است که زیر سایه تهدید هسته‌ای کشور کوچکی مانند ونزوئلا زندگی کنند. تردیدی ندارم اگر «مسئله» ایران به طریقی «حل» نشود، نوبت دست و پنجه نرم کردن با مسئله ونزوئلا به زودی فرا می‌رسد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.