“.
.
.
کوهها لاله زارن
لاله ها بیدارن
تو کوهها دارن گل گل گل آفتابو میکارن
تو کوهها دارن گل گل گل آفتابو میکارن
توی کوهستون
دلش بیداره
تفنگ و گل و گندم
داره مییاره
توی سینه اش جان جان جان
توی سینه اش جان جان جان
یه جنگل ستاره داره
جان جان
یه جنگل ستاره داره
یه جنگل ستاره داره
.
.
.
.
.
.
ای یار جان
ای یار جانی
دوباره برنمی گردد
دیگر جوانی
.
.
.
.
.
بت جانان تو مرنجان دل پژمان ز ستم به خدنگ جفا
اگرت افتد ره سوی گلستان‌ها
برود گلها را سر به گریبان‌ها
تو بدین خوبی دریغا که هستی عاری از روی وفا
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.