زنانِ سرزمین من حافظه تاریخی ندارند. آنها یادشان میرود که زیرِ پرچم خرچنگ نشان جمهوری اعدام اسلامی، چهل و سه سال جنایتِ پنهان و آشکار، صورت گرفته است. همان پرچم را روی دوششان می اندازند و برای ورود به ورزشگاه حاضرند جانشان را فدا کنند. آنها یادشان رفته است که زیر همین پرچم، خون ندا و پویا و ستار و سهراب و هزاران جوان دیگر ریخته شد. شرط می بندم زمانیکه پرچم را به دور گردنش گره می زند، حتی یادش نبود که موشکها را زیر همین پرچم به هواپیمایِ اکراینیِ حامل ریرا و رامتین شلیک شد و جان ۱۷۶ نفر را گرفت.
مردمِ سرزمین من، مردمی کم حافظه اند. یادشان نیست که چند سال پیش در ورزشگاه سبزوار، مراسم اعدام انجام شد، و بسیارانی با سر برای تماشای آن دویدند. و کسی تعجب نکرد که در آن روز ورود بانوان آزاد بود.
مردم سرزمینِ من مردمی کم حافظه اند، یادشان نیست که ورزشگاه نی ریز فارس مملو از تماشاچیانِ مراسم اعدام بود. مردم حتی برایشان سوال نیست که چرا هیچ فوتبالیستی به اجرای حکم اعدام در زمین فوتبال، اعتراضی نکرد؟
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.