یک اینفلوئنسر پولدار آمریکا نشین که اینستاگرام خودش و همسرش پر است از عکسهای عاشقانه، در روز جهانی زن، دوربین را میبرد روی همسرش که دارد بلال میپزد و میگوید «آب نمکت کو؟» همسرش با خنده میگوید «من آب نمک دارم، یک عمر تو رو گذاشتم توی آب نمک!» همین جمله کافی است که بدانم در پشت آن همه تصویر عاشقانه و دست بوسی زن و… نوعی زنستیزی در جریان است .
در کلابهاوس نیز خانم محترمی مایک را باز میکند و خطاب به تقی رحمانی میگوید «چه خوب است که در این روز از نرگس محمدی یاد کنیم و من همیشه فکر میکنم اگر نرگس محمدی همسری مثل شما در کنارش نداشت شاید نمیتوانست این کارها را بکند و این شجاعتها را به خرج بدهد». همین نکته کافی است تا بدانم چقدر ما زنان خودمان را قبول نداریم و فکر میکنیم هنوز موفقیتهای زنان حتما به یک شکلی به مردان یا بهتر بگویم دیگران متصل است.
یا در اتاقی مردی با خنده خطاب به حضار میگوید «اصلا من زنستیزم! میخاین چیکار کنین؟» زنان حاضر میخندند و میگویند «آقای دکتر فلانی شما چقدر بامزه هستید این حرفها را نزنید مردم باور میکنند». همین کافی است که بدانم هنوز از آزار کلامی، از خشونت علیه زنان در کلام آگاه نیستیم که بجای اینکه آن آقای دکتر را ساکت کنند؛ با شوخی سر و ته قضیه را به هم میآورند.
پسرم از مدرسه آمده است و با بغض میگوید امروز به من حرف سکسیستی زدند؛ برای اینکه به او گفته بودند اگر همکلاسی دخترش و او با هم میخواهند بروند دستشویی باید صبر کند اول همکلاسی دخترش برود. همین کافی است که بدانم به قدر کفایت در خانه و جامعه آموزش ندیده که متوجه باشد باید تفاوتهای جنسیتی را به رسمیت بشناسد بدون اینکه فکر کند در حق او اجحاف شده است؛ اگر گاهی باید فرصت بیشتری به همکلاسی دخترش بدهد.
مجمع جهانی اقتصاد اعلام کرده است که شکاف جنسیتی جهانی ۱۳۶ سال دیگر طول میکشد تا ترمیم شود. این یعنی باید بدانم که پاندمی کرونا؛ جنگ روسیه و اوکراین و هر مصیبت جهانی دیگری اولین تاثیرش را دستکم روی پیشرفت زنان در مسیر برابری میگذارد . در سال ۲۰۱۹ بر اساس آخرین آمار جهانی ۸۷ هزار زن در جهان قربانی زنکشی شدهاند که بیش از نیمی از آنها به دست خانواده یا شریک زندگیشان به قتل رسیدهاند؛ همین کافی است که بدانم هنوز آموزش کافی به مردان در جهان داده نشده است که زنان بخشی از سرمایه و دارایی آنها نیستند که هروقت به هر دلیلی دلشان خواست از بین ببرندشان .
وظیفه من چیست؟
به عنوان یک زن وظیفه دارم که آگاه و بینا باشم نسبت به هرگونه خشونتی که علیه زنان صورت میگیرد. آگاه باشم که فریب عکسهای زیبا و ثروت و ظاهرسازی فضای مجازی را نخورم و مراقب باشم در کادوپیچی زیبا خشونت را برایم عادی و باور پذیر نکنند.
به عنوان یک فعال زن وظیفه دارم که مراقب باشم در خلال دفاعم از حمایت مردان از زنان موفق، توانایی، هویت و استعدادهای زنان را نادیده نگیرم و همه چیز را مرهون حضور مردان یا زنان دیگر ندانم. اگر جایی مرد یا زنی هرچقدر هم دارای جایگاه اجتماعی ویژه به زنان توهین کرد، جسارت داشته باشم که اعتراضم را عنوان کنم و مرعوب نام و مقام اشخاص نشوم.
به عنوان یک مادر وظیفه دارم تا با آگاهی به حقوق خودم، محترم شمردن و دفاع کردن از آنها چه در محیط کوچک خانه و بر سر مسایل ساده و چه در جامعه بزرگتر و در مسایل پیچیده این باور را در ذهن کودکم زنده نگه دارم که باید هم خودش به حقوقش آگاه باشد و هم آن را برای دیگران به رسمیت ببخشد.
وظیفه دارم با دخیل کردن پسرم در کارهای خانه، کلیشهی مردی که در کارِ خانه کمک میکند را به واقعیتِ «کار خانه وظیفه تمام کسانی است که در خانه زندگی میکنند» تغییر بدهم تا هم او و هم دختری که این رفتار را میبیند فردای سالمتری را تجربه کنند
وظیفه دارم به عنوان یک زن اعتماد به نفس این را پیدا کنم که هر جا حقم به هر شکل و زبانی آسیب دید از آن محافظت کنم .
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.