فریدون و دیگر هیچ

راست میگفتی‌ “اگه همه قصه اند من یه حماسه هستم….” تو همه حرفات رو زدی به ما اما ما نمیشنیدیم.

چقدر نوشتن سخته وقتی‌ از نبودن تو حرف به میان میاد.”زندگی‌ بی‌ تو چه دردی است “فریدون جان…

مدتهاست که می‌خوام بنویسم اما این همه حرف نگفته را یک‌جا دست بندی کردن و کوتاه نوشتن سخت هستش.این گوشه‌ای از دردو دلهایی است که هر بار با دیدن عکست با آن لبخند مهربان همیشگی‌ با خودم زمزمه می‌کنم:

چقدر خوبه که کسی‌ مثل تو بود تا خیلی‌ چیزا ازش یاد بگیرم،یادمه در جایی‌ گفتی‌ که :

“هنرمند برای یک چیز باید قدم برداره,برای اینکه مردم به آزادی برسند،مردم آزاد باشند و مردمی که آزاده هستند دقیق میدونن که چیو انتخاب کنند “

و تو این مسیرو به من و هم نسلانم نشون دادی در روزهایی که یک هنرمند به معنای آنچه تو از هنر و هنرمند بودن یادمان دادی نمی‌بینیم.من طرفدارای زیادی رو میشناسم که دلتنگتتن و به آهنگات گوش میدان تا غمه دلهاشون بره با اینکه هنوزم “هیچکس نمیخواد حرفامو باور بکنه”.هر کدومشون حرفی‌ دارن واسه گفتن بهت:

“عاشقتم”،”مردمتو به خاطر همه ی نادونی‌هاشون ببخش”,”جای با غیرتهایی مثل تو امروز خیلی خالیست”,”کاش اونموقع که تو ایران شوی تلوزیونی داشتی من جزو تماشاچیات بودم. کاش وقتی زنده بودی من سن الانم رو داشتم میومدم به دیدنت. کاش تو اولین فرصت بتونم بیام سر خاکت اونجا لااقل ببینمت مرد”.

۲۱ ساله که تورو کشتند اما تو هر روز جاودانه تر شودی،هنوز نامت اعتبار رو با خودش داره و خیلی‌ها تلاش می‌کنن با نامت اعتبار برای خودشون بسازند اما تو این رو هم یاد دادی بهم که اعتبار به این آسئونی بدست نمیاد و باید تو قلب این مردم رفت،جایی‌ که تو به اون تعلق داری…

این را بدان برای من و همهٔ عاشقانت زندگی‌ همچنان “شب است،بیابان است و زمستان” و خیلی‌ وقت است که”آ‌‌شیانه رفته به باد”

عمو فری ما پرواز را به خاطر سپردیم اما تو مردنی نیستی‌ و برای ما همیشه جاویدانی.

در پایان به قول خودت “و هرگز خداحافظ نه هرگز،همیشه سلام…”