تجمعات روز دوشنبه معلمان در سراسر کشور در نهایت منجر به تصویب لایحه رتبه‌بندی معلمان در مجلس و ارتقای حقوق آنان به حداقل ۸ میلیون تومان شد، اگرمعلمان شرکتی و خرید خدمات همچنان با دستمزدهای پایین مواجه هستند، با اینحال دست کم اتحاد سراسری معلمان توانست منجر به اجرای بخشی از مزایای مزدی معلمان شود.
هر چند این تمام مطالبات معلمان نبوده اما اعتراضات معلمان نیز در همین نقطه تمام نمی‌شود.
با اینحال روزنامه‌نگاران نه تنها از هیچ یک از مزایای مزدی برخوردار نیستند، بلکه حتی حداقلی‌ترین شرایط کار نیز در مورد آنان رعایت نمی‌شود، طرح طبقه‌بندی مشاغل(ماده ۴۸ و ۴۹ قانون کار) که باید برای کارگاه‌های دارای بیش از ۵۰ کارگر اجرایی شود، در هیچ روزنامه و رسانه‌ای اجرا نمی‌شود.
با اینکه خبرنگاران مجبور هستند در ساعاتی غیر از ساعات کاری مقرر به تهیه گزارش و خبر بپردازند، اضافه‌کاری دریافت نمی‌کنند. خبرنگاران از هیچگونه کارانه و دیگر مزایای مزدی برخوردار نیستند و در مجموع حتی حقوق حداقلی وزارت کار نیز به برخی از خبرنگاران پرداخت نمی‌شود. قراردادهای ابداع شده از سوی برخی کارفرمایان از جمله رابط خبرها، حق‌التحریری بیمه خبرنگاران را به کلی حذف کرده‌اند و کمتر رسانه‌ای یافت می‌شود که حقوق بیش از ۵ میلیون تومان به خبرنگار پرداخت کند، درحالیکه این رقم کفاف هزینه‌های ۱۰ روز اول ماه را هم نمی‌دهد.
بسیاری از خبرنگاران مجبور به انجام حق‌التحریری و شغل دوم در کنار شغل اول هستند. درحالیکه پرستاران، معلمان و بسیاری از کارگرانی که همین روزها در حال اعتصاب، تحصن و تجمع هستند، برای حقوقی بیش از این‌ها تلاش می‌کنند. با وجود مشکلات عدیده ما هنوز تشکل صنفی مستقلی نداریم، تشکلی که بدون وابستگی به نهادهای قدرت از بدنه خبرنگاری باشد و برای منافع خود و همراهانش بجنگد.
تشکل‌های کنترل شده و دستوری تاکنون تحت امر وزارت کار و نهادهای امنیتی بوده‌اند. به طوریکه یک گزارش مفصل از عدم استقلال انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نیز عواقب امنیتی و تهدید از نهادهای بالادستی را به همراه داشته است.
در واقع این عدم اتحاد ماست که ادامه استثمار و بی‌حقوقی ما را تضمین می‌کند. اگر کارگران و معلمان و بازنشستگان به صورت مستمر اعتراضاتی بر پا می‌کنند، تنها به این دلیل است که هرگونه تشکل دولتی و دخالت آنان در امور خودشان را به شدت پس زده‌اند
کارگران هفت‌تپه حتی در ورودی شورای اسلامی کار را در کارخانه گل گرفتند تا نماد و عبرتی باشد برای کسانی که در اولین قدم از مزد و معیشت کارگران کم می‌کنند. باید در مقابل این اعمال زور و استثمار صف متحدی بسازیم و حقوق اساسی خود را طلب کنیم. ما هم باید تجمعات خود را آغاز کنیم و حقوق بدیهی خود را بگیریم. باید دست دولت و چهره‌های دست نشانده و امنیتی رسانه‌ها را از سر تشکل‌های صنفی خودمان کوتاه کنیم.
روزنامه‌نگاران مستقل ایران
@IRFreeJournalist
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.