✔️ اگر دی ۹۶ آغاز راه سوم مردم در خیابان، ورای مصرف شدن بین بازی قدرت اصلاح‌طلب و اصول‌گرا پای صندوق بود؛
✔️ اگر مرداد ۹۷ پایانی بر قربانی سیاستگذاری‌های تورمی دولت شدن بود؛
✔️ اگر آبان ۹۸ اوج تجلی تهاجم مردم به سرکوبگران بود؛
✔️ اگر تیر ۱۴۰۰ نمایش قدرت مردم ملل ستم‌دیده تحت سلطه‌ی ناسیونالیسم شیعی مرکز بود با خروش‌های شبانه؛
📣 خیزش اصفهان ۱۴۰۰ اهمیت ماندن در مکان اعتراض و چادر زدن را برای‌مان برجسته کرد.
☑️ اگر جمهوری اسلامی تصور می‌کرد که می‌تواند با پوشش صوری اخبار اعتراضات در صدا و سیما یا فرستادن نفوذی‌های به اصطلاح عدالت‌طلبِ خامنه‌ای‌دوست به درون تجمع، آن را مصادره کند، اما اصرار مردم عاصی بر مطالبات‌شان و آگاهی به بازی‌های کثیف حکومت، اجتماع اعتراضی اصفهانی‌ها را در نظر حاکمیت به الگوی خطرناکی تبدیل کرد که می‌تواند یادآور میدان التحریر مصر باشد و کشف تاکتیک ماندن در خیابان.
☑️ چنین بود که رژیم در سرکوب حرکت و نشانه رفتن شاتگان‌ها به سر و چشم معترضان درنگ نکرد.
باید ترکیب‌های خلاقانه را از هر خیزش و قیام چینش کرد تا پایان کار هرچه زودتر فرارسد:
🔺نبردهای مستمر در خیابان به عوض صندوق رأی؛
🔺بهره‌گیری از تاریکی شب در فلج‌سازی سرکوبگران؛
🔺تهاجم به سرکوبگران به عوض صرف دفاع و گریز از باتوم‌ها و گازهای اشک‌آور؛
🔺به خانه نرفتن به هنگام تسخیر خیابان‌ها؛
🔺و یافتن مفصل‌های پیوند میان نبرد طبقاتی، رهایی زنان، حق تعیین سرنوشت ملی و حق آب و هوا و زمین.
*********************
در همین رابطه:
جدیتِ برخورد!
🔷 رئیس دادگستری اصفهان گفته است “با جدیت و بدون هیچ ملاحظه‌ای با بازداشت‌شدگان اعتراضات برخورد می‌کنیم.”
چهره‌های از ریخت افتاده‌ی معترضانِ ساچمه‌خورده برایشان کافی نیست و اکنون به دنبال شکنجه‌ی بیشتر معترضان دستگیر شده و بریدن حکم‌های سنگین‌اند.
🔷 روشن است که آنها خطر پیشروی مردم در اعتراضات را به خوبی احساس کرده‌اند و جدی‌اش گرفتند. حال سوأل اینجاست که ما چقدر اعتراضات خود را جدی می‌گیریم؟
☑️ آیا به اعتبار سرکوب کنار می‌کشیم و از مطالبات‌مان دست برمی‌داریم؟
☑️ آیا با احتساب شیوه و شکل سرکوب‌شان، برای حضورهای دیگر با برنامه‌تر و جدی‌تر حاضر نباید بشویم؟
☑️ آیا برای دفاع از مبارزان جان بر کفی که اکنون در موقعیت هزینه دادن واقع شدند، نباید تدارک اعتراضات مستمر بعدی را دید؟
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.