جنگ ایران و عراق؛ نعمت الهی برای خمینی
بزرگترین تنور آدم سوزی برای دو مردم
روز ۳۱شهریور سال ۱۳۵۹ جنگ خان‌مانسوز ایران و عراق آغاز شد.
گرچه شروع جنگ با حمله گسترده عراق به ایران آغاز شد ولی پس از گذشت بیش از ۳دهه از آغاز جنگ و برملاشدن بسیاری اسناد، روشن شده که اگر تحریکات خمینی نبود آن جنگ هرگز آغاز نمی‌شد. [جنگ ایران و عراق «جنگ جنگ تا پیروزی یا صلح و آزادی؛ کدامیک؟»]
زمینه های جنگ
زمینه‌های تجاوز عراق را خود خمینی با تحریکات مستمر، تحت شعار صدور انقلاب ایجاد نمود.
۶ ماه قبل از شروع جنگ ایران و عراق روزنامه کیهان از قول خمینی نوشت: امام ارتش عراق را به قیام دعوت کرد. در ۱۳ شهریور ۱۳۵۹ بیست روز قبل از حمله عراق، شهرهای خانقین و مندلی در عراق با خمپاره سپاه پاسداران هدف قرار گرفت.
سرانجام عراق با بمباران فرودگاه مهر‌آباد در روز ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ جنگ را آغاز کرد، اما ۷ روز پس از شروع جنگ قطعنامه ۴۷۹ شورای امنیت به اتفاق آرا تصویب شد. عراق این قطعنامه را پذیرفت اما خمینی آن را رد کرد.
درباره؛ جنگ ایران و عراق بیشتر بخوانید
جواد منصوری اولین فرمانده سپاه پاسداران می‌گوید: «اگر جنگ نشده بود من فکر می‌کنم انقلاب اسلامی از بین رفته بود…[جنگ به ما] قدرت داد، تجربه داد…خیلی ما نتایج جنگ برامون عالی بود، با جنگ بود توانستیم ضدانقلاب داخل رو سرکوب کنیم، گروهک‌ها رو سرکوب کنیم. [جنگ با عراق؛ دفاع مقدس یا سرپوش اختناق]
آزاد شدن خرمشهر نقطه عطف
در بهار ۱۳۶۱ خرمشهر آزاد شد و نیروهای عراقی از خاک ایران بیرون رفتند، این واقعه بهترین فرصت برای خاتمه دادن به جنگ بود. شورای امنیت ملل متحد هم قطعنامه ۵۱۴ را در تاریخ ۲۱ تیر ۱۳۶۱ صادر کرد. و خواهان آتش‌بس و خاتمه‌ی فوری کلیه‌ی عملیات‌های نظامی شد.
با این که طرف عراقی این قطعنامه را پذیرفت اما خمینی آن را مطلقاً رد کرد. [سالگرد جنگ ایران و عراق، گفت و گو با آقای ابوالقاسم رضایی]
ادامه جنگ بعد از فتح خرمشهر
بعد از فتح خرمشهر و خروج نیروهای عراقی از خاک ایران، این جنگ دیگر یک جنگ ملی و میهنی برای دفاع از آب و خاک ایران نبود. از فردای خروج نیروهای عراقی از خاک ایران دیگر جنگ نامشروع بود، ضد منافع ملی کشور بود.
بعد از آزاد سازی خرمشهر مردم هم تمایلی به ادامه جنگ نداشتند و فقط خمینی بود که خواستار ادامه‌‌ی جنگ بود. در این رابطه آقای منتظری هم در خاطراتش می‌گوید: «مردم هم بعد از خرمشهر دیگر تمایلی به ادامه جنگ و ورود به خاک عراق نداشتند».
طرح صلح شورای ملی مقاومت ایران
طرح صلح شورای ملی مقاومت ایران ابتکار این شورا برای پایان دادن به جنگ ضد ایران و عراق بود که در ۲۲ اسفند ۱۳۶۱ به تصویب رسید. این طرح پس از تصویب برای اطلاع دولت عراق فرستاده شد. در پی آن، دولت عراق این طرح صلح را مبنای قابل قبولی برای مذاکرات صلح پذیرفت و خواهان این مذاکرات شد. اما خمینی هیچ طرح صلحی و قطعنامه‌ای را حاضر نبود بپذیرد.
طرح‌های نظامی از پیش شکست خورده
طرح‌های عملیاتی ایران پیشاپیش شکست خورده بود ولی برای شخص خمینی و فرماندهان جنگ و کسانی که دنبال استمرار جنگ بودند این موضوع اهمیتی نداشت.
در این خصوص رفسنجانی گفت: «امام به‌عنوان فرمانده کل قوا با مسائل نظامی آشنا نبود… وقتی عملیاتی مانند والفجر شکست می‌خورد و ناموفق می‌شد، اسم آن را والفجر مقدماتی! گذاشتند که در عملیات بعد جبران کنند! »
یکی از خسارت‌بارترین عملیات‌ها، کربلای ۴ بود؛ با وجود این که معلوم بود این عملیات لو رفته است؛ اما بر اجرای آن اصرار شد و هزاران جوان ایرانی در این عملیات کشته و مجروح شدند.
سربازان یک بار مصرف
محسن رضایی صراحتاً گفت که به سرباز یکبار مصرف نیاز دارد. سالها بعد رفسنجانی گفت که ۳۶۰۰۰تن از کودکان دانش‌آموز، در جبهه‌ها جان خود را از دست دادند.
سرتیپ دوم اسکندر بیرانوند فرمانده سابق تیپ ۸۴ پیاده خرم آباد در رابطه با سربازان یک بار مصرف گفت: «خبر دادند گردان عاشقان حسین (ع) برای پاکسازی میدان مین در راهند. … صحنه عجیبی بود. از شدت گریه آنها، همه به گریه افتاده بودند. هنوز نمی‌دانستیم کار آن بچه‌ها چیست… در کنار میدان مین به خط ایستادند و در حالی که چهره‌های همه شان پر از اشک بود به میدان مین نگاه می‌کردند…
جوانی که تقریبا حدود ۲۰ سال سن داشت رو به دیگران کرد و گفت: «فدای بدن پاره پاره آقا اباعبدالله،… بیشتر از این آقا را معطل نگذارید».
یاحسین گفت و به میدان مین زد. صدای انفجارهای پشت سر هم جهنمی از آتش را در مقابل دیدگاه همه به وجود آورد. صدای یا حسین شان در صدای انفجارها گم شده بود.
خسارات جنگ
۲میلیون کشته و معلول،۵۰شهر ویران شده ،۴۰هزار اسیر، سه هزار روستای نابود شده، ۴میلیون آواره، ۷هزار مفقودالاثر، بیش از هزار میلیارد دلار خسارت مادی.
وزیر آموزش و پرورش رژیم در سال ۶۷ اعلام کرد که در این جنگ ،۴۵۰هزار دانش‌آموز به جبهه‌ها فرستاده شدند.
چرا خمینی قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت؟
۲۹تیرماه ۱۳۶۶ شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه‌ی ۵۹۸ را صادر کرد؛ با این که طرف عراقی این قطعنامه را قبول کرد خمینی از قبول آن سرباز زد. [پذیرش قطعنامه و پایان جنگ ایران و عراق + فیلم]
بنابراین تنها عامل داخلی که می‌توانست پایان جنگ را محقق کند، ارتش آزادیبخش ملی بود که در آخرین عملیاتش، در مهران، قدرت و کارآیی رزمی نگران کننده‌یی از خود نشان داده بود. خمینی برای سد کردن مسیر عملیات ارتش آزادیبخش، قطعنامه را پذیرفت.
ارتش آزادیبخش کار را به آن‌جا رساند که احمد خمینی بعداً گفت: «امام وقتی در معادلات به این نتیجه رسیدند که قطعنامه را قبول کنند، گفتند من جام زهر قطعنامه را می‌نوشم، من کنار امام بودم. امام مرتب مشتشان را بر روی پایش می‌زدند و آخ می‌گفتند… »
خمینی در ۲۸تیرماه ۶۷ قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت و جنگ خونین ۸ ساله پایان یافت.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.