دادگاه حمید نوری و صدای بلند دادخواهان

صبح روز سه شنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۰ دادگاه حمید نوری به اتهام شرکت در قتل عام ۶۷ و اعدام هزاران زندانی سیاسی آغاز شد. این دادگاه در روز چهارشنبه ۲۰ مرداد دومین  جلسه محاکمه  این جنایتکار را پی گرفت.

همزمان با تشکیل دادگاه جمع زیادی از هموطنان و خانواده‌های اعدام شدگان سال ۶۷ در کنار دادگاه دست به اعتراض زدند. حمید نوری در این روز نیز مثل سه شنبه با دست بند و پابند به دادگاه منتقل شد و او را در کنار وکلایش نشاندند.

روز دوم دادگاه حمید نوری به اتهام مشارکت در قتل عام ۶۷

در ادامه جلسه دادگاه دادستان به قرائت ادامه کیفرخواست پرداخت. دادستان با قرائت فتوای خمینی برای قتل عام ۶۷ و کشتار زندانیان مجاهد سرموضع آغاز کرد. وی سپس با اشاره به بندهای متعدد کنوانسیون‌های چهارم ژنو از جمله مواد ۳ و ۷۵ کنوانسیون گفت: اعدام زندانیان مجاهد بر اساس این فتوا نقض وخیم کنوانسیون ژنو بوده است. دادستان دادگاه استکهلم استدلال کرد که آن چه در دادگاه‌های بین المللی رسیدگی به جنایات جنگی در رواندا و یوگسلاوی سابق با این نتیجه گیری‌ها هماهنگی کامل دارد.

آن چه که این دادگاه را ویژه کرده بود، حضور گسترده هموطنان و بستگان زندانیان اعدام شده سال ۶۷ و نیز برخی شاهدان قتل عام در جلوی دادگاه بود. اگرچه اکثر این تظاهرکنندگان از هواداران مجاهدین خلق بودند اما از گروه‌ های سیاسی دیگر هم که در جریان قتل عام ۶۷ دوستان و یاران شان را از دست داده بودند هم آمده بودند.

 خانواده ها و بستگان اعدام شدگان در قتل عام ۶۷ علاوه بر در دست داشتن پلاکارد و  عکس شهدا، مرتب علیه رئیسی و سران حکومت ایران شعار می دادند. [دومین جلسه محاکمه حمید نوری به اتهام جنایت علیه بشریت]

تظاهر کنندگان از جمله شعار می‌دادند: «ملت یادش نرفته رئیسی قاتل شصت و هفته»، «جلاد ۶۷ کیه؟ رئیسیه رئیسیه»، «شعار هر ایرانی دادخواهی دادخواهی» و «درود بر مجاهد سر موضع».

جنایتکار: من از صدای بیرون دادگاه شکنجه می شوم

در مقابل شعارهای این هموطنان و خانواده هایی که فریاد دادخواهی سرداده بودند، حمید نوری جنایتکاری که در حال محاکمه است به رئیس دادگاه اعتراض کرد که «من ایرانی ام! صداها را می‌فهمم. این یک نوع شکنجه برای من است!».

اگرچه رئیس دادگاه از تظاهر کنندگان خواست که کمی آرامش را حفظ کنند اما نفس این اعتراض بیان کننده وحشت حکومت ایران و جنایتکار در حال محاکمه از حضور انبوه دادخواهان است.

درباره؛

ناگفته‌هایی از پرونده حمید نوری در سوئد

قتل عام ۶۷ و ضرورت محاکمه همه سران حکومت

۱- قتل عام کنندگان و تدارک گران نسل کشی ۶۷ هم اکنون در رأس قدرت هستند. عوامل آشکار این قتل عام مثل ابراهیم رئیسی و اژه ای و مقیسه و… الان بدون پرده پوشی مقامات عالی حکومتی را در اختیار دارند. عوامل پشت پرده امثال خامنه ای، روحانی و تمامی مقامات بلندپایه حکومتی نیز می دانند که در هر دادگاه صالحه ای آنها محکوم خواهند شد.

۲- به دام افتادن حمید عباسی در بادی امر اگرچه نوعی صحنه سازی برای ربودن جنبش دادخواهی از دست اپوزیسیون بود و حکومت تلاش کرد با قربانی کردن یک مهره، ابتکار عمل را  از دست وارثان واقعی خون ۳۰ هزار مجاهد و مبارز به دار کشیده شده بگیرد و خود قاتل مدعی قتل شود، اما با حرکت هوشیارانه اپوزیسیون و افشای برخی حقایق در دادگاه  همه چیز از دست حکومت خارج شد.

۳- حضور چهره‌های آلوده به ننگی امثال مصداقی در این پرونده به عنوان مدعی هنوز وجه تیره این فرایند دادگاه است. اما حضور فعال شاهدان و گواهان اپوزیسیون دراین دادگاه و حضور انبوه دادخواهان و خانواده ها ابتکار عمل را از خامنه ای و رئیسی ربوده است.

محاسبه اشتباه خامنه ای و گیرکردن در مخمصه قتل عام ۶۷

۴- حکومت الان درحال این محاسبه است که دادگاهی که قرار است چندین ماه ادامه پیدا کند، با توجه به حضور فعال اپوزیسیون اصلی حکومت، به صحنه واقعی محاکمه سران حکومت، بطور خاص رئیسی جلاد ۶۷ و شخص خامنه ای  در افکار عمومی تبدیل خواهد شد. این هزینه کلانی برای حکومت ایجاد خواهد کرد.

۵- اعتراض جنایتکار در حال محاکمه نسبت به صدای اعتراض هموطنان  حاضر در بیرون دادگاه، درحقیقت اعتراض و غلط کردم خامنه ای نسبت به شرایط ایجاد شده است. خامنه ای و رئیسی به خوبی فهم کردندکه این دادگاه نیز مثل دادگاه اسدالله اسدی، درحقیقت محاکمه یک نفر نیست بلکه محاکمه سران حکومت ایران به اتهام نسل کشی است. چنانکه شنیدیم دادستان در حال قرائت احکام خمینی و فرایند قضایی اعدام ۳۰ هزار زندانی سیاسی است. از این رو این محاکمه مقدمه محاکمه همه سران و جنایتکاران خواهد شد.

یادآوری آنچه بر بستگان زندانیان گذشت

۶- از جنایتکار معترض به صدای هموطنان باید پرسید: آیا هزاران زندانی سیاسی که در دهه ۶۰ توسط تو و هم مسلکانت اعدام شدند، ایرانی نبودند؟ آیا هیچ گاه صدای ضجه ها و فریادهای آنان زیر شکنجه آزارت نداد؟ آیا صدای فریاد دخترکان ۱۴ ساله بالای دار در آن سالها  آزارت نداد؟  آیا وقتی دست زندانیان محکوم شده در «هیئت مرگ» را می‌گرفتی و از «راهروی مرگ» به سمت«سالن مرگ» می بردی چیزی آزارت نمی داد؟ آیا فهم نمی‌کنی بر مادرانی که ۳۳ سال است هنوز نمی‌دانند سرنوشت فرزندشان چه شده است، چه گذشت؟ آیا شکنجه شدن مادران و خواهرانی را که هنوز مزاری برای گریستن بر مرگ عزیزان شان ندارند را هرگز فهم کردی؟

۷- ادامه این دادگاه بیش از پیش پرده از روی بزرگترین جنایت علیه بشریت در تاریخ معاصر برخواهد داشت. ما در هر دادگاهی که ذره ای عدالت در آن باشد پیروزیم چنانکه تابحال این حقیقت اثبات شده است.