رضوان حکیم‌زاده معاون آموزش ابتدایی اخیرا گفته است: “آموزش دانش‌آموزان در آینده پس از کنترل کرونا به صورت ترکیبی خواهد بود و امکان بهره‌مندی از تولیدات شبکه شاد پس از کرونا هم وجود دارد.” وی در بخش دیگری از صحبت هایش که در خبرگزاری دولت منتشر شده است نیز تاکیده کرده “در راستای عدالت آموزشی با صدا و سیما گفت و گو شده تا برنامه‌های آموزشی پس از کرونا نیز ادامه یابد.”
این اظهارات در حالی مطرح می شود که مرداد ماه سال گذشته محسن حاجی میرزایی، وزیر آموزش و پرورش گفته بود: “در سال تحصیلی گذشته پس از شیوع کرونا، از بیش از ۱۴ میلیون دانش‌اموز سراسر کشور حدود ۱۰ میلیون نفر در این سامانه عضو شدند و بیش از سه میلیون دانش‌آموز به دلایلی همچون نداشتن گوشی هوشمند یا تبلت یا عدم دسترسی به اینترنت، امکان استفاده از این سامانه را پیدا نکردند و در خطر ترک تحصیل قرار گرفتند.”
این صحبت های متناقض از سوی مسٔولان وزارت و آموزش و پرورش نشان می‌دهد آنها از عدم دسترسی عمومی و سراسری دانش‌آموزان به گوشی‌های هوشمند و اپلیکیشن شاد و محرومیت آنها از حق قانونی تحصیل اطلاع دارند، با این حال بنا دارند پس از ریشه‌کن شدن کرونا باز هم از این برنامه برای آموزش استفاده کنند.
راهکار آنها برای دانش‌آموزان محروم از تلفن همراه هوشمند آموزش از طریق سیمای سراسری است، حال این پرسش مطرح می‌شود, آیا تمام گروه‌های فرودست جامعه به تلویزیون دسترسی دارند؟
بنا بر اعلام مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، ۹۹.۳ درصد از خانوارهای ایرانی به آن دسترسی دارند, اما آیا این به این معناست که تمام دانش‌آموزان امکان بهره‌مندی از آموزش رایگان، در سطح برابر برخوردارند؟
قطعا پاسخ خیر است.
در خانواده‌هایی که چندین فرزند محصل در پایه‌های مختلف تحصیل می‌کنند، امکان استفاده از همه برنامه‌های آموزشی تلویزیونی وجود ندارد؛ مگر آنکه به ازای هر دانش آموز یک تلویزیون تهیه کرد!
حالا باید از این مسٔولان وزارت آموزش و پرورش پرسید, این چه عدالت آموزشی است که دانش‌آموزان برای بهره‌مندی از حق قانونی خودشان، یعنی آموزش رایگان باید چند میلیون هزینه کنند تا یک گوشی هوشمند یا یک تلویزیون شخصی خریداری کنند؟
محمد موسوی‌زاده,
پسری ۱۱ ساله در بوشهر که به خاطر نداشتن موبایل و عدم دسترسی به “شبکه شاد” خودکشی کرد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.