سرانجام، بدون آگاهی کامل اکثریت از جزئیات، سند همکاریهای ۲۵سالهی چین و جمهوری اسلامی امضا شد. مدتی قبل، نامهی مخالفان جمهوری اسلامی به دولت چین در پیوند با این قرارداد راهبردی نیز تأثیر چندانی در تصمیمگیریها نداشت.
مشکلی که به چشم خواهد خورد، از جمله، از این قرار است: دولت چین اقلیت مسلمان ایغور را در کشور خود در اردوگاههای «بازآموزی» نگه میدارد، افزایش جمعیت آنها را مهار میکند و از کاربرد هرچه بیشتر فناوریهای نوین برای محدودیت آزادیهای شهروندان هراسی ندارد. بعضی افشاگریهای رسانهای نشان دادهاند که آزارهای سازمانیافته و شکنجه نیز علیه اقلیت ایغور وجود داشته است.
سکوت جمهوری اسلامی در قبال این رویکرد و بستن قرارداد ۲۵ساله با چین نشان میدهد که حقوق انسانی برای شعارزدگان و شعارسالاران در آن نظام ذرهای مهم نیست؛ آن هم در وضعیتی که رفتار چین در اردوگاههای نگهداری ایغورها تحریمهای بینالمللی به دنبال داشته است.
نظامی که در آن به دلیل شبههی نژادپرستی، با اطلاعیه دستور حذف حاجی فیروز را از آیینهای نوروز میدهند، در قبال چنین نژادستیزیای سکوت کرده است.
سویهی نگرانکنندهتر موضوع انتقال فناوریهای پیشرفته برای مهار و سرکوب حرکتهای مدنی و نظارت بر شهروندان از چین به ایران و تقویت تمامیتخواهی اقلیت حاکم است.
خودکامگی و تمامیتخواهی سیاسی از نوع چینی آن بسیار مخوفتر از نارساییهای نظام سرمایهداری است.
تجهیز دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی با ابزارها و فناوریهای بیشتر در پی گستردهتر شدن همکاریها با چین خطری راهبردی برای جامعهی مدنی ایران است.
نزدیکی جمهوری اسلامی به چین و پشتیبانی پکن از کلیت آن به دلیل وجود قراردادی راهبردی و بلندمدت، حرکت به سوی نظامی دموکراتیک و فرادینی را دشوارتر میکند.
گزیدهای از نوشتهها و ترجمهها
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.