«محیط پیرامون تئاتر شهر مکانی برای حضور اراذل و اوباش، خلافکاران و دگرباش‌ها شده است که قداست فرهنگی این مجموعه را رعایت نمی‌کنند.» این‌ها گفته‌های قطب‌الدین صادقی، کارگردان تئاتر، نمایشنامه‌نویس و مدرس دانشگاه است. صحبتهای او درباره وضعیت محیط اطراف بنای تئاتر شهر، در مصاحبه‌ای با «هنر آنلاین» در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۹۹ منتشر شده است.
صادقی در این جمله از «قداست فرهنگی» مجموعه تئاتر شهر یاد کرده است. تقدسی که ظاهراً با حضور او و کسانی که او می‌پسندد معنا می‌یابد و با حضور مردم شهر زیر سؤال می‌رود؛ پس راه حل حفظ و حراست این “قداست” را در کشیدن دیوار و حصار، و جدا کردن تئاتر شهر از دیگران میبیند.
در عین حال او برای پیشبرد این نظر و فریب مخاطب در القای این نظر از حضور اقلیتهای جنسی و جنسیتی می‌گوید و این حضور را شرم‌آور می‌داند. برای بیان حرف خود نیز از کلمه مبهم «دگرباش‌ها» استفاده می‌کند. مشخص نمی‌شود منظور از دگرباش چه کسانی هستند! افراد ترنس که ظاهراً در قانون به‌رسمیت شناخته شده‌اند و یا همجنسگرایان و افرادی با گرایش جنسی متفاوت؟
روشن است که صادقی نیز مانند دیگر همراهان حکومت با استفاده از برچسب‌های «خلافکار» و «اراذل و اوباش» سعی در انسانیتزدایی از افرادی دارد که به دلیل فقر، مشکلات اقتصادی و نابرابری طبقاتی و بی‌خانمانی ناشی از خشونت خانوادگی، در این مکان مجبور به گذران روز و دست‌فروشی یا حتی تن‌فروشی شده و می‌شوند. قرار دادن جامعه ال‌جی‌بی‌تی در کنار به اصطلاح “اراذل و اوباش” و “خلافکاران” نیز در جهت انسانیتزدایی و تلاش برای زدودن این نمادهای خشونت اجتماعی و دولتی و فقر عمیق اقتصادی و حفظ ظاهر شهر و در این مورد محیط پیرامون تئاتر شهر است.
باید از قطب‌الدین صادقی و همفکرانش پرسید:
آیا موضوع تئاتر شهر به دلیل اینکه محل رفت وآمد شماست مهم شده؟ آیا دیگر مکان‌های شهری برای مردم، زنان و کودکان امن هستند؟
آیا واقعاً دغدغه امنیت و حفظ شأن و تاریخ اماکن هنری و فرهنگی را دارید؟ پس چرا صدایتان در اعتراض به نابودی بسیاری از این اماکن و مراکز بلند نمی‌شود؟
در همراهی با نفرت‌پراکنی دولتی علیه افراد ال‌جی‌بی‌تی (به ویژه همجنسگرایان و افراد ترنسجندر) چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
هنرمندان جامعه که قرار است در امور فرهنگی پیشرو باشند و خوراک فرهنگی برای دیگران آماده کنند، تا امروز به نقض حقوق اقلیتهای جنسی و جنسیتی عکسالعملی نشان ندادهاند. در مواردی مانند صحبتهای بهروز افخمی که صادق هدایت را یک «همجنسگرای منفعل» خوانده بود یا حرف‌های توهین و تبعیض‌آمیز بهنوش بختیاری به افراد همجنسگرا نیز شاهد سکوت هنرمندان بودیم.
این سکوت که عمدتاً با تکیه بر تابوهای اجتماعی نسبت به پذیرش اقلیتهای جنسی و جنسیتی توجیه می‌شود، نشان‌دهنده خشونت آشکار و نهفته در این جامعه است که سال‌هاست با هرگونه پذیرش تفاوت‌ها و نگاه انسانی و عشق‌ورزی دشمنی دارد. برای پایان دادن به این وضعیت باید که کسانی را که به این نفرت‌پراکنی دامن می‌زنند پاسخگو کنیم.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.