– سیاووش در آتش –
سرمست
از شراب یقین و افیون آیه ها
کم رنگ شد
در خزان مدح فرشته ها
روی ارغوانی باغ حماسه ها.
در غم یعقوب
سفر کرد سیاووش
به دیار فراموشی و
کس ز سوگش
بر سر نریخت خاک.
یوسف جلوس کرد بر تخت خاطره
در شب افسانه، تابناک
و ابراهیم
سرافراز ز آتش
برآمد چو آفتاب.
خاراوش و سرمست
در کویر سوزان یقین و آیه ها
دل ها خوش است
هم چنان
به تلألوی فریبنده سراب.
م. شبگیر اکتبر ۲۰۲۰
قدم ها
چه سنگین اند
نه زنجیری به پاست
نه وزنه ای،
جاگذاشتن زندگی
توان
از زانوان
گرفته است.
کاش
چون دوره های پرهیاهو
که مرگ
طعم تلخ نداشت
آرمان مجهولی
یاور بود
با این قلب پرتپش
چه سخت است
بی دلهره بالا رفتن
از چند پله
برای وداع آخر.
م. شبگیر سپتامبر ۲۰۲۰
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.