بــــاز هــــم کـــــولبـــری را کشتند
پـــــــــدری یــــا پســـری را کشتند
سینه با آتش دل در تب و تاب
نــــالــه ی بــی اثـــــری را کشتند
زیـــر چــتـر شب جــاری تا صبح
راه پیمـــــا سحـــــــری را کشتند
کـــــوه ها گــــردنــه ها در فریاد
کبک بی بــال و پـری را کشتند
سوخت در آتش بیداد ، درخت
قمــــــری دربــــــدری را کشتند
آسمـــــان رخت عزا بر تن کرد
آه رخشـــــان قمـری را کشتند
خشک شـــدغنچۀ لبخند به لب
صاحب چشم تـری را کشتند
بازهم نعـره ی شلّیک تفنگ
باز هم کولبـــــــری را کشتند.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.