چگونه لیبرالیسم ، بعد از انقلاب تبدیل به فحش شد ؟؟ قسمت دوم

زدن بازرگان از نان شب هم واجب تر بود!!

سوپر انقلابى ها بعد از تسخیر سفارت آمریکا روى ابرها پرواز میکردند، حالا شاخ امپریالیسم جهانخوار را شکسته بودند!!! گروه هاى چپ گرا و سازمان مجاهدین خلق یکصدا از دانشجویان خط امام حمایت میکردند، فقط یک دهه زمان کافى بود تا دانشجویان هیجان زده آن روزها متوجه شوند که بازیچه کدام طمع قدرت شده اند، و کل این هیاهو هدف اولش سقوط دولت موقت بوده که پیامدهایش را تا امروز مردم ایران پرداخت کرده اند (هر چند همین امروز هم بسیارى از این عزیزان هنوز حاضر نیستند بپذیرند که با آن رفتار خام چه بر سر کشور آوردند)

بعد متهم کردن عباس امیر انتظام و سقوط بازرگان حمله علنى به ملى گرایان و لیبرال ها شروع شد و یک نفر در آن جو هیجان زده نپرسید که با کدامین مدرک انگ خیانت میزنید.

تکلیف گروه هاى چپ که مشخص بود چون آنها از اساس هم با تفکر ملى گرائى و هم با مکتب لیبرالیسم دشمن خونى بودند .

مجاهدین خلق هم به رهبرى رجوى با چاپ عکس امام خمینى در صفحه اول نشریه “مجاهد” این پیروزى عظیم را به رهبر تبریک گفتند.

دانشجویان(که غالبأ از جناح چپ درون نظام بودند) هم که در عرش سیر میکردند .

مبناى انگ خیانت به ملى گراها و لیبرال ها فقط از یک بنیه فکرى سر چشمه میگرفت .

آنها تندروى هاى انقلابى را قبول نداشتند و خواهان برقرارى ارتباط به تمام جهان با همان عرف دیپلماتیک بودند و نکته طنز قضیه آنست که وقتى دولت موقت قراردادهاى نظامى با آمریکاى جنایت کار آن وقت را ملغى اعلام کرد، بعدها همین را به عنوان سند خیانت این طیف به خورد مردم دادند.

تا قبل از این یک شعار براى خط کشى وجود داشت ،، “انقلابى در مقابل ضد انقلاب” اما این براى حذف ملى گرایان کفایت نمیکرد چون سابقه مبارز افرادى چون مهندس بازرگان به بعد از کودتاى بیست و هشت مرداد سی و دو بازمیگشت که بدون شک هیچکدام از مدعیان مبارزه چنین سابقه اى را نداشتند ،، شعار لیبرال خودفروخته دقیقأ براى همین منظور ابداع شد تا بتوان این طیف را بنا بر تفکرشان از صحنه قدرت حذف کرد،

و باز هم در آن جو هیجان زده هیچ کس نپرسید که اگر بازرگان و همفکرانش خود فروخته بودند چرا آن بیست و پنج سال دوران مبارزه و شکنجه و زندان کسى به لیبرال بودن آنها اعتراض نکرد ، هنگام زندان و شکنجه چرا نمیگفتند لیبرال خود فروخته ؟؟!! آنها که یک شبه به این تفکر نرسیده بودند.

و شعارهائى که در خیابان ها با گفتن “بازرگان پیر خرفت ایران” توسط جناح چپ درون نظام (اصلاح طلبان امروز) شروع شد به صحن مجلس کشیده شد و این پرچم مقدس!! به دست نمایندگان راست گراى مجلس رسید تا این مرد شریف را به باد فحاشى و تهمت بکشند.

و از این روزها بود که لیبرال تبدیل به یک فحش ناموسى شد .

اما سرنوشت تمام حاضرین در این پروسه:

ملى مذهبى ها و نهضت آزادى و جبهه ملى اولین طیفى بودند که از گردون قدرت درون نظام حذف شدند ، بعد از آنها نوبت به چپ ها رسید تا شعار ارتداد و نجاست فرصت کوچکترین حضورى را از آنها بگیرد،، سازمان مجاهدین خلق هم به لطف برنامه هاى جنون آمیز مسعود رجوى و در پى اعلان جنگ مسلحانه ، بهترین بهانه را به تیم لاجوردى براى قلع و قم داد ،، حزب توده هم که کمال همکارى را با نظام داشت و معتقد با ولایت فقیه هم شده بود، قلع و قم شد ، فدائیان خلق اکثریت هم که سلاحشان را تحویل داده بودند و معتقد به حضور مدنى در جامعه بودند کمى بعد از حزب توده رانده شدند.

نیروهاى چپ درون نظام ، هر چند دو دهه طول کشید اما بالاخره آنها هم از قطار قدرت نظام به بیرون رانده شدند .

اکثر نمایندگان فحاش آن روزهاى مجلس هم به تیر غیب نظام گرفتار شدند تا تمام کسانى که یکروز همه یکصدا شعار لیبرال خودفروخته را فریاد میزدند ، خود طعم تلخ این حرکت را بچشند.

خلیلى

عکس متن کنایه آمیز ترین عکسى است که میشود بر این پرونده درج کرد ، عادل اسدى نماینده اهواز به گوش على اکبر معین فر سیلى میزند و هادى غفارى هم با کفش به جان صباغیان میفتد و لبخند رضایت هاشمى رفسنجانى که همگان دیدند آخرش به کجا ختم شد .