با اوج‌گیری کرونا در ایران و به رغم خستگی و جانفشانی پرسنل و کادر درمانی و ابتلاء شمار زیادی از این پرسنل به ویروس کرونا، اما حکومت ایران، از جایگزینی پرسنل و کادر درمانی در بیمارستان‌ها و پرداخت حقوق و مزایای آنان ممانعت می‌کند.
حریرچی، معاون وزارت بهداشت نظام در روز یکشنبه ۵ مرداد اعلام کرد: «اوضاع اصلاً خوب نیست… . تقریباً کل کشور وضعیت قرمز دارد… بستری روزانه جدید روزی ۶۰۰ مورد است. همچنین در تهران حدود ۴۵۰۰ بستری روی تخت داریم. باید توجه کرد که تا زمانیکه این روندها افزایشی است، مرگ و میر نیز افزایشی خواهد بود.»
حریرچی افزود «اکنون تهران به منبع پخش بیماری به کل کشور تبدیل شده است و چرخش زیاد است؛ به‌ویژه در شهرستانهای اطراف تهران مانند البرز و بعد هم شمال و…»
به فاصله ۳ روز حریرچی در ۸ مرداد با اشاره به مرگ دست‌کم ۲۳۵ نفر طی ۲۴ ساعت، گفت: «شمار مرگ‌ومیرهای روزانه ناشی از ویروس کرونا به ۲۵ درصد از کل تلفات انسانی رسیده‌است.»
پیش از این نیز در روز شنبه ۴ مرداد در تهران، رئیس بیمارستان امام‌رضا در اسلامشهر اعلام کرد: «ظرفیت ۳ بخش بیمارستان از بیماران کرونایی پر شده و تعداد زیادی بیمار هم در اورژانس هستند که جا برای بستری آنها نداریم… . بیماران بدحال زیادی داریم، هیچ بیمارستانی در تهران هم این بیماران را پذیرش نمی‌کند».
با توجه به این وضعیت، پرسنل و کادر درمانی عملا در کانون ابتلا به ویروس کرونا قرار دارند چرا که به دلیل سر و کار داشتن با بیماران و کمبود جدی الزامات و لوازم پیشگیرانه‌ی پزشکی، کرونا آنان را بیشتر تهدید می‌کند.
از سوی دیگر فرسودگی پرسنل و کادر درمانی به دلیل ماه‌ها تلاش شبانه‌روزی و عدم تعویض و به کارگیری نیروی تازه‌نفس، باعث کثرت موارد ابتلا در بین کادر درمان شده است.
به تازگی رئیس بیمارستان تجریش تهران در ۵ مرداد از افزایش ابتلای کادر درمان بیمارستان‌های ایران به کرونا خبر داد.
رضا جلیلی خشنود با اشاره به ابتلای ۲۰۰ کادر درمانی بیمارستان تجریش به کرونا گفت: «کادر درمان از پزشک، پرستار، کمک بهیار و همچنین کادر اداری و حمل و نقل به مرور به ویروس کرونا آلوده شدند.»
به گفته‌ی وی «این مشکل نه تنها برای بیمارستان تجریش بلکه در اکثر بیمارستان‌های کشور وجود دارد» و «در حال حاضر به‌طور متوسط روزانه ۱۵ الی ۲۰نفر از کادر درمانی ما بستری هستند.»
خشنود همچنین گفت: «بعضی مواقع به‌دلیل کمبود نیروی انسانی مجبور می‌شویم تا بعضی بخش‌های بیمارستان را تعطیل کنیم… حتی بیمارستان‌های خمینی و مسیح دانشوری هم دچار این مشکل شدند که به اجبار بخش‌هایی را به‌حالت تعطیل در بیاورند.»
در چهارمحال‌و‌بختیاری نیز، معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی در ۴ مرداد اعلام کرد: «۱۴۳نفر از کادر درمانی و بهداشتی استان درگیر ابتلا به ویروس کرونا هستند. با گذشت ۶ ماه از شیوع کرونا، کارکنان فعال خسته شده‌اند. کارکنان بخش‌های ویژه کرونا ماه‌هاست بی‌وقفه فعال هستند».
در بیمارستان بقیه‌الله، ۷ پزشک و پرستار به ویروس کرونا مبتلا شده و در همین بیمارستان بستری هستند.
مردانی عضو کمیته علمی ستاد کرونا نیز در ۲ مرداد اعلام کرد: «آمارهای بیمارستان‌ها بعضی وقت‌ها آدم را واقعاً به تعجب وا می‌دارد مثلا توی یک بخش آی.سی.یو از ۶۴ نفر پرسنلی که در شیفت‌های مختلف می‌چرخند ۵۷-۵۸ تا از آنها کرونا گرفتند»
از بیمارستان امام حسین تهران گزارش شده «کلیه کادر درمانی خسته و فرسوده شدند. آنها در مضیقه شدید مالی هستند باید به آنها کمک شود اما دولت کمکی نمی‌کند.»
در خراسان شمالی نیز، به گزارش پزشکان، شمار قربانیان کرونا تنها در شهر بجنورد از اسفند ۹۸ تا ۳۱ تیر ۹۹ دست کم به ۷۲۰ تن می‌رسد.
تجهیزات پزشکی و بیمارستانی مانند دستگاه اکسیژن، دستگاه تنفس مصنوعی، کیتهای حفاظت فردی، ماسک ام۹۵ و لباس گان برای پرسنل، و وسایل ضد عفونی در بجنورد و دیگر شهرهای خراسان شمالی به‌شدت کمیاب است.
نابود کردن نظام درمانی کشور با خودداری از استخدام پرستاران آماده به خدمت، جزء دیگری از دستاوردهای شوم نظام ولایت فقیه است.
این در شرایطی است که پرستاران که ۶ ماه است با حداکثر فداکاری کار می‌کنند گروه گروه به کرونا مبتلا می‌شوند و به‌شدت نیازمند نیروی تازه نفس هستند.
کار بدانجا رسید که این سیاست، صدای برخی در درون نظام را نیز در آورد. زالی رئیس ستاد کرونا در تهران، طی نامه‌یی به وزیر بهداشت حکومت نوشت: «با توجه به تداوم سیر صعودی بیماری کرونا بالاخص در تهران و خستگی مفرط کادر بهداشتی، درمانی و همچنین خروج دوره‌ای کادر درمانی و بهداشتی از فعالیت‌ها، به علت ابتلاء… لذا استدعا دارم دستور فرمائید پیگیری عاجل برای صدور مجوزهای استخدامی توسط سازمان امور اداری و استخدامی کشور به‌عمل آید».
اما در جایی که در همین ماه‌ها اعتراضات پرسنل و کادر درمانی کشور به دلیل معوقات حقوقی عقب‌مانده در شهرهای مختلف کشور فزونی یافته، انتظار از نظام برای رسیدگی به وضعیت پرسنل و کادر درمان و جایگزینی آنان بیهوده به نظر می‌رسد، چاره کار در جای دگر است.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.