بگذار بیرون روم!
امروز یکشنبه است
تنها روزی که در هفته
به هواخوری می‌روم
چونان یک زندانی
و در را محکم بهم می‌زنم.
هوا بی‌دود‌و‌دم است
ماشینها روح را نمی‌خراشند
و چکاوکها با من
در گفتگویی بی‌پایانند.
کنار گلی می‌ایستم
که نامش را نمی‌دانم.
خم می‌شوم و آن را می‌بوسم.
دستهایم خوشبو می‌شوند.
چه موهبتی‌ست زیستن:
برداشتن پاها,
تکاندن دستها,
چرخاندن سر,
دیدن, شنیدن, بوئیدن,
چشیدن, سائیدن.
از پشت صورتک
“صبح بخیر” می‌گویم
به زنی که دارد
به گلهایش آب می‌دهد
و آرزو می‌کنم
که با شلنگ آبش
سراپایم را خیس کند.
سوم مه دوهزار‌و بیست
مجید نفیسی
Let Me Go Out!
by
Majid Naficy
Let me go out!
Today is Sunday
The only day of the week
I take time out,
As a prisoner does,
And slam the door firmly.
The air is smogless,
The cars do not scratch souls
And the larks are in an endless
Conversation with me.
I stop by a flower
Whose name I don’t know.
I bend and kiss it.
My hands become fragrant.
What a gift is living:
Moving one’s feet,
Shaking one’s arms,
Turning one’s head,
Seeing, hearing, smelling,
Tasting, touching.
From behind my mask
I say “good morning” to a woman
Who is watering her flowers
And wish that with her hose
She would wet me head to toe.
May 3, 2020
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.