به نفیسه
این روزها از ترس کرونا
من هم چون تو خانه‌نشینم.
دیگر به پیاده‌روی نمی‌روم
بل در ایوان رکاب می‌زنم
با یک دوچرخه‌ی کهنه‌ی ثابت
که امروز مرا با خود
به شهر کودکیم می‌برد.
یک صبح جمعه در پنج‌سالگی
با یک چرخ کرایه‌ای کهنه
آخرین کودک کاروانی شدم
که از کودکستان پرتو
تا سی‌و‌سه پل رکاب می‌زد.
آنجا تو با خانواده
توی دوج قدیمی
منتظر من نشسته بودید
تا با هم به باغ رویم.
امروز من با کاروان نیستم
و تو هم منتظر من نیستی
با این همه شادم
که این چرخ ثابت
مرا به تو می‌رساند.
هژدهم آوریل دوهزار‌و‌بیست
مجید نفیسی
Stationary Bike
by
Majid Naficy
To Naficeh
These days fearful of Corona
I stay home, as do you.
I no longer go walking
But pedal on my balcony
With an old stationary bike
Which today carries me
To the city of my childhood.
A Friday morning, at age five
With an old rental bike
I became the last child in a caravan
Pedaling from Partow Kindergarten
To Thirty-Three Bridge.
There, you with our family
Were sitting in our old Dodge
Waiting for me so we could
All go together to our villa.
Today I am not with the caravan
And you no longer wait for me.
And yet, I am happy
That this stationary bike
Carries me to you.
April 18, 2020
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.