خمپاره که می‌انداختن، تا مدتی بچه‌ها همدیگر رو گم می‌کردن. همه پخش و پلا می‌شدن. هر کسی یه طرفی می‌رفت. چند ساعت که می‌گذشت، یواش یواش بچه‌ها پیداشون می‌شد.
هر کدوم رو که می‌دیدیم خوشحال می‌شدیم و سراغ بچه‌های دیگه رو می‌گرفتیم که ببینیم زنده‌ان یا نه؟!
فضای اینترنت، این روزها همونجوریه. فضا حسابی معنویه. یه حس نوستالژیک داره. فهرست آنلاین‌ها دوباره داره شلوغ میشه.
…تا خمپاره‌ی بعدی!
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.