چرا حکومت های توتالیتر در شرایط بحران، در برابر ضربات واقعیت های جهان، تزلزل کمتری نسبت به حکومت های استبدادی و اقتدارگرا نشان می دهند؟

حکومت های استبدادی و اقتدارگرا ساختار قدیمی هرمی دارند و هر لایه با توجه به قدرتش نسبت به لایه دیگر در جایگاه بالاتر قرار دارد ومنشا قدرت هرلایه می تواند برگرفته از سنت،دین،درجه نظامی و غیره باشد.

اما حکومت های توتالیتر ساختاری حلقوی چون پیاز دارند هر لایه در حکم جهان بیرونی برای لایه درونی تر است و لایه درونی در نقش لایه ی رادیکال تر و افراطی تر برای لایه بیرونی؛سازمان رهبری جایگاه افراطی ترین ها است و جهان بیرون برای آن تنها نزدیک ترین لایه به اوست.

این ساختار پیازی باعث شده به لحاظ سازمانی این حکومت ها در مقابل ضربات واقعیت های جهان محفوظ تر و مستحکم تر باشند.کادرهای رهبری در حکومت های استبدادی در بحران های سخت در مواجه با واقعیت به شدت متزلزل می شوند و جابه جای افراد در لایه های قدرت به کندی صورت می گیرد.

ولی در حکومت های توتالیتر،چون مناسبات لایه ها،برمبنای رادیکالیسم بنانهاده شده و هیچ ساختار تثبیت شده دولتی و بروکراتیکی چندان پذیرفته شده نیست، در شرایط خطر و بحران ، این نیروهای رادیکال تر جدید هستند که فرصت پیوستن به کادرهای رهبری برایشان مهیاتر می شود،این نیروها بحران ها را به چشم یک فرصت برای نفوذ به لایه های مرکزی تر قدرت می نگرند و همواره از آن استقبال می کنند و از اینروست کادرهای رهبری در بحران ها تزلزل کمتری پیدا می کنند و حتی از نیروهای جدیدتر و تازه نفس تری برخوردار می شوند. در این حکومت ها به دلیل رابطه ویژه لایه ها برهم،چرخش در قدرت سریع تر از هر زمانی در شرایط بحران صورت می گیرد.