هر کنشی در سطح جامعه چه عملی وچه در قالب زبان، امر خشونت را درخودش باز تولید میکند؛ به تعبیری امرخشونت به هردو شکل، برای تعریف خود در مقابل دیگری خودرا به‌صحنه قدرت میکشاند. تا بتوان به این سوال هستی شناختی پاسخ دهد؛ من هستم؟
در مقابل، بااین شکل ازرفتاریا شعار به خود پاسخ میدهد که : من هستم. اما باید پرسید چه رفتاری میتواند به نجات این سوژه انقیاد یافته کمک کند؟ در پاسخ باید گفت: کنشی که معطوف به هدف است؛ به تعبیری دارای یک‌ایدئولوژی منسجم و گفتمان غالب باید باشد تا بتواند در آن پارادایم،برای رفتار خود هدف تعریف کند در غیر این صورت هرنوع مبارزه ایی گسسته در سطح اجتماعی، منجر به سرکوب و فروپاشی کنش اجتماعی می گردد. درنهایت با برهنه کردن این‌نوع از کنش های اجتماعی می توان به این نکته پی برد که آمدن‌به‌صحنه‌سیاست(به‌معنای‌مبارزه‌با‌وضع‌موجود)بدون‌سازوکارهای‌گفتمانی‌مستقل ومنسجم نه‌تنها نمی توان سوژه در بند را نجات داد بلکه مسئله وضع موجود را به تعویق انداخته و مشکلات مسائل به شکل طبیعی به حاشیه رانده می شود.لذا با روشی تبار شناسانه می توان گسست های این نوع کنش ها رو تشخیص، عدم بی‌هدفی را مشخص و به ریشه سرکوبگری گفتمان غالب پی برد.از این رو ساخت اجتماعی موجود به گونه ایی مسائل را مسئله زدایی می کند که ما به شکل طبیعی بر این باوریم که با این نوع از رفتارهای خشونت آمیزمان دنبال حل این مسائل هستیم حال غافل از آنکه تنها با این نوع “رفتار های گسسته”و عدم اتحاد” راه را به ناکجاآباد می برد. براین اساس در این کارزار بحران، راه نجات جامعه(به معنای عام) کنشی معطوفِ عقلانیت به هدف است تا بتوان خودش را نجات داده وعواقب خشونت را به حداقل رساند. درنتیجه بااین نوع رفتار بی هدف، نه تنها جامعه دچار سردرگمی شده بلکه عمل کنش گرایانه جامعه از نطفه خفه می شود.از این رو، باید ایماژه های این نوع کنش های از هم گسیخته را شناخت تا بتوان از حاشیه راندگی خود جلوگیری به عمل آورد درغیر این صورت هر گونه مبارزه در سطح جامعه برای سیستم یک حالت صلح طلبانه به خود گرفته وبرای مردم نیز خشونتی مبتی بر سرکوب وفروپاشی جامعه منجر می گردد. اما چونکه هنوز جامعه ازنظرذهنی‌درخواب‌صدساله‌فرورفته اند وجامعه نیز هنوزبرهنگی‌خود را میپوشاند. حال غافل از آنکه کنش اجتماعی باید چنان برهنه باشد تا بتوان مرکز رانقدِساختاری قرار دهد. وبرای رسیدن به هدف، باید بین سوژه و ابژه وحدت ایجاد کند. لاجرم برتن این مبارزه طلبان صلح طلب هنوز لباس کهنه ایدئولوژیکی حاکم است و این نیز به نابودی جامعه منجر میگردد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.