ژانویه ۲۰۲۰، یادبود صدویکمین سالگرد قتل رزا لوکزامبورگ بود. به همین منظور تظاهراتی در برلین و چند شهر دیگر آلمان برگذار شد. به این مناسبت مطلبی در رابطه با زندگی رُزای سرخ منتشر شده است:
«رزای سرخ از کمون پاریس تا کمون برلین»
این نوشتار را از لینک زیر دانلود کنید:
http://revolutionary-socialism.com/wp-content/uploads/2020/01/rs-
ی. کهن
فرازهایی از این نوشته
رزا ویژگی انقلاب ۱۹۰۵ روسیه را با فرمول «پا‌گیریِ اعتصاباتِ سیاسیِ توده‌ایِ خودانگیخته» توصیف میکند و آنرا با مبارزه سازمان‌یافتهٔ SPD (حزب سوسیال-دموکرات آلمان) مقایسه میکند و نتیجه می‌گیرد که برخورداری از یک سازمان حزبی متشکل، با اعضای میلیونی، و نمایندگان پارلمانی، آنهم در یک کشور پیشرفتهٔ کاپیتالیستی -که در آن بسیاری از حقوق دموکراتیک متحقق شده‌اند- لزوما، شرایط بهتر و مناسب‌تری را برای پیشبرد مبارزهٔ طبقاتی فراهم نمی‌کند. روسیهٔ عقب‌مانده که زیر یوغ دیکتاتوری تزاری است، به کمک یک حزب نوتاسیسِ سوسیال-دموکرات روسیه (۱۸۹۸) -که ابدا با SPD قابل مقایسه نیست- با بهره‌گیری از اعتصاب توده‌ای می‌تواند به نتایج بمراتب بهتری برسد و چشم‌انداز انقلابیِ برتری را نمایندگی کند. به این معنی، “سازمان” حزبی، بر “خودانگیختگی” توده‌ای لزوما برتری ندارد.
در واقع کارگران روسیه در شرایطی دست به اعتصاب توده‌ای زده بودند و با توسل به این حربه -بمثابه موتور انقلاب- جامعه را بحرکت در‌آورده بودند که نه تنها فاقد سازمان سراسری و متشکلی –مشابه آلمان- بودند، بلکه سازمانهای سیاسیِ موجود نیز عقل‌شان به ایده اعتصاب توده‌ای نرسیده بود!
مطالعه، تامل و تعمق حول این تجربه، بویژه برای کارگران ایران واجد اهمیت است؛ چرا که نشان می‌دهد در غیاب حزب فراگیر سیاسی نیز می‌توان حرکت انقلابی سازمان داد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.