اندر احوال حکومت توتالیتر

در نظام‌های توتالیتر آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. کسی که امروز تا مرتبه‌ی قدیسان بالا رفته است فردا ممکن است مقهور دیکتاتور بشود و به زندان و یا اردوگاه‌های کار اجباری روان.

عکس‌ها مدام ویرایش می‌شود و کسانی حذف می‌شوند و انقلابیان دیروز، خیانت‌کاران امروز می‌شوند؛ اما در هر حال باید نشان داده بشود که اوضاع نرمال است و همه چیز خوب پیش می‌رود.

اما گاهی «بهار پراگ»ی از راه می‌رسد و نشان می‌دهد که اوضاع بر وفق مراد دیکتاتور نیست.
گاهی دی‌ماه ۱۳۹۶ از راه می‌رسد و فرقه‌ی تبه‌کار در هر دو جناحش را مشوش می‌کند.

این‌ها برای فرقه تبه‌کار سم است و مقدمه‌ای بر فروپاشی. این‌ها نشان می‌دهد که خلاف آن‌چه حکومت دیکتاتوری می‌خواهد نشان بدهد، اوضاع چندان نرمال نیست.

الکساندر دوبچک، یکی از رهبران «بهار پراگ» در ۱۹۶۸ در خاطرات خود می‌نویسد:

«قهرمانان انقلاب که به ما ستایش از ایشان را آموخته بودند، به ناگهان تبه‌کار اعلام می‌شدند و اعدام می‌گردیدند. در مدرسه به ما یاد می‌دادند که با عوض‌شدن حقیقت، که گاه یک‌شبه رخ می‌داد، صفحات مربوط را در کتاب‌های درسی‌مان پاره کنیم.» (خاطرات الکساندر دوبچک، ترجمه نازی عظیما،نشر فرزان روز ص ۴۷)

جامعه زیر سلطه حکومت تمامیت‌خواه، همیشه در «شرایط حساس کنونی» به سر می‌برد اما اوضاع همیشه باید نرمال نشان داده بشود.انجام این نرمالیزاسیون بر عهده برخی فعالان سیاسی و روشنفکران و روزنامه‌نگاران و هنرمندان است.

مسکو یکی از بزرگترین ایرادهایی که به آثار«واسلاو هاول» می‌گیرد این است که این آثار سیاستی دارد علیه «سیاست عادی‌سازی» (نرمالیزاسیون). پس از «بهار پراگ» مسکو از روشنفکران و فعالان سیاسی وابسته در چکسلواکی می‌خواهد که این سیاست نرمالیزاسیون را پیش بگیرند؛ سیاست «همه چی آرومه، من چه‌قدر خوشبختم».
اگر نویسنده‌ای مانند واسلاو هاول بخواهد مانعی سر راه این نرمالیزاسیون باشد، باید آثارش ممنوع بشود و خودش هم بدنام. وابسته به غرب نشان داده بشود و نوکر اجنبی.

جنایتکار حاکم نمی‌تواند خودش جنایت بکند و خودش هم این نرمالیزاسیون را انجام بدهد. کسی از او نمی‌پذیرد. بهتر است این کار مهم بر عهده روزنامه‌نگاران و هنرمندان و فعالان سیاسی باشد.

این‌ها باید به جهان نشان بدهند که علی‌رغم این سیاه‌نمایی‌هایی که «دشمنان» نشان می‌دهند اوضاع خوب است و یا بد نیست.

از این‌رو باید نشان داد که گذشته‌های پیش از برآمدن نظام حاکم امروز، سیاه بوده و امروز با همه‌ی سیاهی‌اش از گذشته‌های «مجعول» به مراتب بهتر است.

حکومت توتالیتر، رمان‌نویس، شاعر، فیلم‌ساز، هنرمند، روزنامه‌نگار و حتا زندانی سیاسی خود را دارد که علی‌رغم همه‌ی اختلافاتشان یک کار واحد را انجام می‌دهند؛ نرمالیزاسیون.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)