نگاهی به فیلم آشغال‌های دوست داشتنی

منیر شخصیت محوری فیلم،تصویری از ضمیر ناخوادآگاه جمعی ماست. آرزوهای که در واقعیت مجال تحقق نیافته اند خود را به صورت رویا بر او عرضه می کنند.

این نکته نباید فراموش شود که او یک «رویابین » است و همه شخصیت های رویا متناسب با سطح فهم و ادراک او سخن می گویند چرا که کارگردان هر رویایی، خود «رویابین» است نه شخصیت های که در رویا حضور پیدا می کنند. اوست که دیکته می کند چه بگویند، از این منظر دیالوگ شخصیت ها تنها برداشت شخصی اوست از افکار آنها، برای همین سطحی بنظر می رسند.

منیر قصد ندارد پیام ذاتا سیاسی برای مدارا داشته باشد بلکه به صورت حسی و غریزی میخواهد سیاست را پس بزند تا همبستگی خانواده حفظ شود. او دائما به دو پسرش،برادرش و همسرش وجه خانوادگی رابطه را گوش زد میکند یعنی میخواهد هویت خانوادگی آنها را بر هویت سیاسی آنها مقدم گرداند؛اما این همبستگی نمی تواند پایدار بماند چرا که پشت درها، دولت مداخله گری هست که همیشه به زور وارد می شود و مناسبات خانوادگی را دستخوش تغییر می کند.

اما پیام سیاسی-اجتماعی فیلم در بخش آخر فیلم آشکار می شود در جای که منیر در نهایت از ترس ورود مجدد دولت به حوزه خصوصی خانواده ناچار می شود عکس برادر (مارکسیست) خود را نیز حذف کند،ولی وقتی وسایل پاکسازی شده را در سطل آشغال محل می گذارد می بیند همه همسایه ها برای حمایت از او، بر روی در خانه هاشان علامت ضربدر زده اند ،همسایه های که در ذهن او همیشه جوری دیگری بوده اند، همسایه های که در لحظات خطر جا خالی میداند ،دو رو بنظر میرسیدند و در مقابل دوربین حرف های میزدند که بر خلاف عقایدشان بوده.این ذهنیت منفی از همسایگان در قسمت مصاحبه تلویزیونی کاملا روشن نشان داده می شود. اما وقتی منیر این همبستگی خلاف انتظار را می بیند ترسش فرو می ریزید؛پشیمان می شود و قصد دارد وسایل حذف شده را به خانه برگرداند.

پیام فیلم نیز همین بود اگر همبستگی اجتماعی باشد همانطور که در جنبش سبز بود.دولت نمیتواند به راحتی در حوزه خصوصی خانواده ها ورود پیدا کند و ما مجبور نیستیم از ترس دولت ، دست خود سانسوری و حذف بزنیم.